ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 343

ฮูหยินฉินนั้นแค่ดูก็รู้ว่าทำเรื่องนี้บ่อย นางไหวพริบเร็วมาก

รีบตอบด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องอื่นจะสำคัญเท่าเรื่องการหมั้นหมายกับตระกูลเฉินล่ะ? มาก็มาแล้ว เรื่องของลูกๆสำคัญกว่า”

ตาแก่เฉินก็ใจร้อนมากเหมือนกัน เห็นลูกสาวตัวเองไม่ได้แต่งงานสักทีก็ใจร้อนมาก กลับดูความปลอมของฮูหยินฉินคนนี้ไม่ออก พอเขาได้ยินแล้วก็ยิ้มหน้าบานทันที

“ใช่ๆ ไม่ว่ายังไง เรื่องของลูกๆของสำคัญกว่าอยู่แล้ว พวกเรารีบเข้ามาในบ้านกันเถอะ!”

ตาแก่เฉินพูดจบ ก็มองไปด้านนอก พูดอย่างร้อนใจว่า “ทำไมพวกนั้นยังไม่กลับมาอีกนะ? ทั้งที่รู้ว่าวันนี้ที่บ้านจะมีแขกมา”

กำลังพูดอยู่นั้น รถม้าคันเล็กก็ขับมาทางนี้ เฉินหลี่ซื่อพวกเขากลับมาแล้ว

ตาแก่เฉินก็ถึงโล่งอก เชิญคนตระกูลฉินเข้าไปในบ้าน

เฉินหลิ่วเอ๋อก็มาเหมือนกัน เดินตามหลังเฉินหลี่ซื่อ

เฉินหลี่ซื่อทำตัวเหมือนแม่ได้สักที รู้ว่าวันนี้เป็นเรื่องใหญ่ของลูกสาว ไม่ให้ลูกสาวออกมาจากคนนอกง่ายๆ จึงเรียกให้เฉินหลิ่วเอ๋อไปรออยู่ในห้องนอนตัวเอง

หยวนซื่อเดินท้องโตตามลงมา เข้ามาแล้วก็รีบจัดแจงเทน้ำชาให้คนบ้านเฉิน ดูขยันขันแข็งกว่าปกติ เฉินหลี่ซื่อขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แขกมาแล้ว ทำไมไม่ไปทำกับข้าว?”

หยวนซื่อกุมท้องตัวเองไว้ เฉินหลี่ซื่อจะอาละวาดต่อหน้าแขกก็ไม่ได้ จึงใช้ให้สาวรับใช้ที่อยู่หลังหยวนซื่อไปทำ

สาวรับใช้ไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงต้องไปทำกับข้าว

ลู่ม่านเห็นแล้วก็ถอนหายใจ ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เฉินหลี่ซื่อจะต้องใช้ให้นางไปทำแน่ ต้องรู้ว่า คนที่เฉินหลี่ซื่อไม่ชอบมากที่สุดก็คือลู่ม่าน

แต่ตอนนี้ตำแหน่งของนางไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียงอะไรกันอีก เงียบสงบดีจริงๆ

ยังไม่รอได้กินข้าว ตระกูลฉินก็ขอให้แลกใบวันเดือนปีเกิดกันก่อน ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว รู้สึกว่าอีกฝ่ายรีบร้อนเกินไป

เฉินหลี่ซื่อกลับไม่มีความสุข “พวกท่านชอบหลิ่วเอ๋อของข้า พวกข้าช่างโชคดีเสียเหลือเกิน!”

“ที่ไหนกันๆ ได้สะใภ้อย่างแม่นางหลิ่วเอ๋อมาอยู่ด้วย พวกข้าสิที่โชคดีถึงจะถูก!” ฮูหยินฉินพูด

อีกฝ่ายพึงพอใจขนาดนี้ ความกังวลในใจของตาแก่เฉินก็หายไป เฉินหลี่ซื่อรีบลุกขึ้นพูดว่า “ข้าไปเอาใบวันเดือนปีเกิดของหลิ่วเอ๋อมานะ”

รอนางไปแล้ว เฉินจื่ออานก็มองตาแก่เฉินแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ เรื่องนี้รีบร้อนเกินไปหรือเปล่า?”

ตาแก่เฉินกำลังมีความสุข เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าว่าไม่เลวเลยนะ หมั้นกันเลยก็ดี! นานๆทีหลิ่วเอ๋อจะไม่มีข้อโต้แย้ง!”

เฉินจื่ออานก็ถึงไม่พูดอะไร มองดูตระกูลฉินกับเฉินแลกใบวันเดือนปีเกิดกัน……

อาหารเที่ยงรสชาติไม่ค่อยดีมาก ถึงแม้เฉินจื่ออานจะใช้ให้คนกลับไปเอาของ แต่ฝีมือของสาวรับใช้นี่ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ ผัดผักก็ทำได้ไม่ดีเลย

แต่ว่า ตระกูลฉินเหมือนจะไม่ได้อยากกิน พูดแค่ไม่กี่คำก็จบการกินข้าวมื้อนี้แล้ว

หลังจากที่แลกเปลี่ยนใบวันเดือนปีเกิดกันเสร็จแล้ว เฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อก็กลับไปที่อำเภอ แต่ถูกตาแก่เฉินห้ามไว้ก่อน

“เป็นผู้หญิงที่จะแต่งงานอยู่แล้ว ยังจะออกไปด้านนอกอีก? อยู่ที่บ้านนั่นแหละ ทำงานปักผ้าพวกนี้รอไป!”

เฉินหลี่ซื่อก็อาละวาดทันที “ในหมู่บ้านไม่มีอะไรเลย จะทำอะไรได้? หลิ่วเอ๋อจะแต่งเข้าไปในอำเภอ อยู่ในหมู่บ้านจะเรียนอะไรได้?” พูดจบ ไม่สนใจการขัดขวางของตาแก่เฉิน นางก็ลากเฉินหลิ่วเอ๋อไปทันที

ตาแก่เฉินโกรธจนแทบบ้า ที่โกรธไปมากกว่านั้นคือ เฉินหลิ่วเอ๋อก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน นี่ทำให้ตาแก่เฉินยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่