ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 374

“ท่านควรจะดีใจที่วันนี้ท่านพ่อไม่อยู่ ไม่อย่างนั้น เขาคงจะใช้ดาบฟันท่านไปแล้ว!”

สิ่งที่มู่หรงเซี่ยพูดเป็นความจริง และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าของที่ดินหลิ่วจึงกล้าที่จะใช้ชื่อของตระกูลมู่หรงออกมาทำสร้างเรื่อง แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกมาเช่นนี้

พี่เขยของเขาคนนั้น เป็นคนที่ดื้อรั้นมาก ปกติไม่เห็นเขาจริงใจหรือเอาใจใส่ชาวบ้าน แต่ทุกครั้งที่เขาไปก่อเรื่องอะไรมา เขาจะทำสีหน้าบึ้งตึงพร้อมกับต่อว่าเขาทุกครั้ง

ก่อนที่จะออกเดินทางพวกเขาได้รับคำสั่งจากผู้ว่าการอำเภอ ว่าการออกมาทำงานครั้งนี้ให้พวกเขาทำตามคำสั่งของคุณหนูมู่หรงทุกอย่าง

ในเมื่อตอนนี้คุณหนูมู่หรงออกคำสั่งแล้ว พวกเขาจะไม่ทำตามคำสั่งได้อย่างไร? ทุกคนจึงเดินไปจับกุมทันที

ลู่ม่านก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณหนูมู่หรง”

“ลู่อันเหริน?” มู่หรงเซี่ยถามด้วยความแปลกใจ “เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่ด้วย”

“สาวใช้ที่ไปขอความช่วยเหลือคือสาวใช้ของข้าเอง เหตุใดข้าถึงจะไม่อยู่ที่นี่ล่ะ” ลู่ม่านยกยิ้ม

ที่จริงแล้วมู่หรงเซี่ยรู้ดี แต่มันเป็นเพียงมารยาทพื้นฐาน

“ข้ารู้รายละเอียดดีที่สุด ดังนั้นข้าสามารถได้รับการสอบปากคำได้ตอนนี้เลย แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่จับชาวนาที่ยากจนเหล่านี้ไปด้วยเลย”

มู่หรงเซี่ยพยักหน้า “งั้นก็ทำการสอบถามสถานการณ์ทั้งหมดเถอะ?”

เจ้าหน้าที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบจัดให้ลูกน้องทำการสอบถามทันที ไม่ว่าจะเล่าเหตุการณ์อย่างไร คนทางฝั่งลู่ม่านก็มากกว่า แล้วอีกอย่าง พวกเขาล้วนแต่เป็นชาวบ้านยากจนที่ถูกกดขี่รังแก

ไม่นาน การสอบสวนก็ได้ผลลัพธ์ออกมา

เจ้าของที่ดินหลิ่วและลูกน้องของเขาถูกจับตัวกลับไปทันที ส่วนคนอื่นๆ ได้รับการปล่อยตัวในที่เกิดเหตุเลย

พอมู่หรงเซี่ยกำลังจะจากไป นางไม่ลืมที่จะบอกลู่ม่าน “คราวนี้เจ้าติดหนี้ข้าครั้งหนึ่ง คราวหน้าถ้ามีอะไรดีๆ อย่าลืมข้านะ!”

ที่จริงนางเองก็จงใจพูด ปกติลุงของนางคนนี้มักใช้ชื่อแม่ของนางออกไปรังแกคนอื่น นางเคารพแม่ของนางมาก ตอนนี้แม่ของนางเสียชีวิตแล้ว จะปล่อยให้ชื่อเสียงของนางมัวหมองไม่ได้ นางอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับลุงคนนี้นานแล้ว

ดังนั้นถึงแม้ลู่ม่านจะไม่เรียกนางมาในวันนี้ ถ้านางรู้ นางก็ต้องจัดการอย่างแน่นอน

“แน่นอน!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

เจ้าของที่ดินหลิ่วถูกจับตัวไปแล้ว ทุกคนต่างก็ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ เฉินจื่ออานรีบอุ้มเด็กที่ก่อนหน้านี้พยายามปกป้องเขาขึ้นมา แล้วเอ่ยถามเบาๆ “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เด็กน้อยส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าสบายดี”

“เด็กคนนี้ คราวหน้าเจ้าต้องระวัง ข้าเป็นผู้ใหญ่ บาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นไรเลย แต่เจ้ายังเด็ก ต้องดูแลตัวเองดีๆ”

“ข้าก็ไม่เป็นไร ท่านปู่ของข้าบอกว่า กระดูกเด็กยังบาง! ไม่กลัวโดนตี!”

พอเห็นเช่นนี้ ชายชราก็มองหลานชายตัวน้อยอย่างสงสาร “เด็กคนนี้!”

“ยังไงก็ตาม วันนี้ต้องขอบคุณทุกคนมาก!” เฉินจื่ออานโค้งคำนับให้ทุกคน “ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากทุกคน ข้าเกรงว่าวันนี้ข้าคงยากที่จะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยได้”

ทุกคนโบกมืออย่างไม่คิด “นายท่านเฉิน เป็นพวกเราที่ควรจะขอบคุณท่านถึงจะถูก ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่าน พวกเราคงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในเงื้อมมือเจ้าของที่ดินหลิ่ว จะมองเห็นความหวังได้อย่างไร แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของที่ดินหลิ่วโดนจับไปแล้ว จะปล่อยออกมาอีกหรือเปล่า เมื่อตะกี้ได้ยินคุณหนูผู้นั้นเรียกเขาว่าท่านลุง”

พอได้รับการเตือนสติเช่นนี้ ทุกคนก็ตกอยู่ในความตื่นกลัวอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านพูด “คุณหนูมู่หรงจะต้องให้ความยุติธรรมกับทุกคนอย่างแน่นอน!”

หลังจากที่ลู่ม่านพูดเช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกโล่งอกมากขึ้น ก่อนจะช่วยประคองกันไว้ เตรียมตัวกลับบ้าน

กลุ่มคนที่หลบหนีไปก่อนจะเกิดการต่อสู้ พอเห็นอย่างนี้ก็ล้อมเข้ามา ก่อนจะยื่นเอกสารในมือให้เฉินจื่ออานอีกครั้ง “นายท่านเฉิน เราต้องการจะเช่าที่ดินอีกครั้งขอรับ”