ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 374

“ท่านควรจะดีใจที่วันนี้ท่านพ่อไม่อยู่ ไม่อย่างนั้น เขาคงจะใช้ดาบฟันท่านไปแล้ว!”

สิ่งที่มู่หรงเซี่ยพูดเป็นความจริง และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าของที่ดินหลิ่วจึงกล้าที่จะใช้ชื่อของตระกูลมู่หรงออกมาทำสร้างเรื่อง แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกมาเช่นนี้

พี่เขยของเขาคนนั้น เป็นคนที่ดื้อรั้นมาก ปกติไม่เห็นเขาจริงใจหรือเอาใจใส่ชาวบ้าน แต่ทุกครั้งที่เขาไปก่อเรื่องอะไรมา เขาจะทำสีหน้าบึ้งตึงพร้อมกับต่อว่าเขาทุกครั้ง

ก่อนที่จะออกเดินทางพวกเขาได้รับคำสั่งจากผู้ว่าการอำเภอ ว่าการออกมาทำงานครั้งนี้ให้พวกเขาทำตามคำสั่งของคุณหนูมู่หรงทุกอย่าง

ในเมื่อตอนนี้คุณหนูมู่หรงออกคำสั่งแล้ว พวกเขาจะไม่ทำตามคำสั่งได้อย่างไร? ทุกคนจึงเดินไปจับกุมทันที

ลู่ม่านก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณหนูมู่หรง”

“ลู่อันเหริน?” มู่หรงเซี่ยถามด้วยความแปลกใจ “เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่ด้วย”

“สาวใช้ที่ไปขอความช่วยเหลือคือสาวใช้ของข้าเอง เหตุใดข้าถึงจะไม่อยู่ที่นี่ล่ะ” ลู่ม่านยกยิ้ม

ที่จริงแล้วมู่หรงเซี่ยรู้ดี แต่มันเป็นเพียงมารยาทพื้นฐาน

“ข้ารู้รายละเอียดดีที่สุด ดังนั้นข้าสามารถได้รับการสอบปากคำได้ตอนนี้เลย แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่จับชาวนาที่ยากจนเหล่านี้ไปด้วยเลย”

มู่หรงเซี่ยพยักหน้า “งั้นก็ทำการสอบถามสถานการณ์ทั้งหมดเถอะ?”

เจ้าหน้าที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบจัดให้ลูกน้องทำการสอบถามทันที ไม่ว่าจะเล่าเหตุการณ์อย่างไร คนทางฝั่งลู่ม่านก็มากกว่า แล้วอีกอย่าง พวกเขาล้วนแต่เป็นชาวบ้านยากจนที่ถูกกดขี่รังแก

ไม่นาน การสอบสวนก็ได้ผลลัพธ์ออกมา

เจ้าของที่ดินหลิ่วและลูกน้องของเขาถูกจับตัวกลับไปทันที ส่วนคนอื่นๆ ได้รับการปล่อยตัวในที่เกิดเหตุเลย

พอมู่หรงเซี่ยกำลังจะจากไป นางไม่ลืมที่จะบอกลู่ม่าน “คราวนี้เจ้าติดหนี้ข้าครั้งหนึ่ง คราวหน้าถ้ามีอะไรดีๆ อย่าลืมข้านะ!”

ที่จริงนางเองก็จงใจพูด ปกติลุงของนางคนนี้มักใช้ชื่อแม่ของนางออกไปรังแกคนอื่น นางเคารพแม่ของนางมาก ตอนนี้แม่ของนางเสียชีวิตแล้ว จะปล่อยให้ชื่อเสียงของนางมัวหมองไม่ได้ นางอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับลุงคนนี้นานแล้ว

ดังนั้นถึงแม้ลู่ม่านจะไม่เรียกนางมาในวันนี้ ถ้านางรู้ นางก็ต้องจัดการอย่างแน่นอน

“แน่นอน!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ

เจ้าของที่ดินหลิ่วถูกจับตัวไปแล้ว ทุกคนต่างก็ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ เฉินจื่ออานรีบอุ้มเด็กที่ก่อนหน้านี้พยายามปกป้องเขาขึ้นมา แล้วเอ่ยถามเบาๆ “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เด็กน้อยส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าสบายดี”

“เด็กคนนี้ คราวหน้าเจ้าต้องระวัง ข้าเป็นผู้ใหญ่ บาดเจ็บเล็กน้อยไม่เป็นไรเลย แต่เจ้ายังเด็ก ต้องดูแลตัวเองดีๆ”

“ข้าก็ไม่เป็นไร ท่านปู่ของข้าบอกว่า กระดูกเด็กยังบาง! ไม่กลัวโดนตี!”

พอเห็นเช่นนี้ ชายชราก็มองหลานชายตัวน้อยอย่างสงสาร “เด็กคนนี้!”

“ยังไงก็ตาม วันนี้ต้องขอบคุณทุกคนมาก!” เฉินจื่ออานโค้งคำนับให้ทุกคน “ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากทุกคน ข้าเกรงว่าวันนี้ข้าคงยากที่จะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยได้”

ทุกคนโบกมืออย่างไม่คิด “นายท่านเฉิน เป็นพวกเราที่ควรจะขอบคุณท่านถึงจะถูก ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่าน พวกเราคงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในเงื้อมมือเจ้าของที่ดินหลิ่ว จะมองเห็นความหวังได้อย่างไร แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของที่ดินหลิ่วโดนจับไปแล้ว จะปล่อยออกมาอีกหรือเปล่า เมื่อตะกี้ได้ยินคุณหนูผู้นั้นเรียกเขาว่าท่านลุง”

พอได้รับการเตือนสติเช่นนี้ ทุกคนก็ตกอยู่ในความตื่นกลัวอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านพูด “คุณหนูมู่หรงจะต้องให้ความยุติธรรมกับทุกคนอย่างแน่นอน!”

หลังจากที่ลู่ม่านพูดเช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกโล่งอกมากขึ้น ก่อนจะช่วยประคองกันไว้ เตรียมตัวกลับบ้าน

กลุ่มคนที่หลบหนีไปก่อนจะเกิดการต่อสู้ พอเห็นอย่างนี้ก็ล้อมเข้ามา ก่อนจะยื่นเอกสารในมือให้เฉินจื่ออานอีกครั้ง “นายท่านเฉิน เราต้องการจะเช่าที่ดินอีกครั้งขอรับ”

คราวนี้ เหล้าร้อยบุพผาก็โด่งดังไปทั่ว

ตอนนี้ ทั่วทั้งตำบลชางผิง ไม่มีใครไม่รู้ว่าจุดศูนย์กลางของถนน มีร้านขายเหล้าร้อยบุพผาอยู่ กลิ่นหอมของเหล้าในร้านแม้แต่เหล่าทวยเทพได้กลิ่นก็ยังอดที่จะน้ำลายไหลไม่ได้เลย

แม้แต่บุคคลสำคัญในเมืองหลวง ตอนเลี้ยงฉลองวันปีใหม่ ยังต้องซื้อเตรียมไว้หลายไห

ดังนั้น เหอฮัวกับแม่จึงยุ่งจนไม่ได้มาหาลู่ม่านนานหลายวันแล้ว

พอได้ยินเสียงนี้ ลู่ม่านก็ลุกขึ้นยืนอย่างดีใจแล้วพูดว่า “เหตุใดวันนี้เจ้าถึงมีเวลามาที่นี่ได้”

“นี่ก็ใกล้จะสิ้นปีแล้ว แน่นอนว่าต้องมามอบของขวัญปีใหม่สิจ๊ะ!” เหอฮัวพูดยิ้มๆ “นี่จ้ะ เหล้าสองไหนี้แม่ของข้าเป็นคนทำเองกับมือ อีกทั้งยังต่างจากไหอื่นด้วย น้าสามต้องรับไว้ด้วย!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ หรูเฟิงที่อยู่ข้างหลังรีบเดินไปรับมาอย่างรวดเร็ว

เหอฮัวตกใจกับความเคลื่อนไหวของหรูเฟิงมาก “นี่ใครหรือจ๊ะ?”

“สมาชิกใหม่ในครอบครัว นางชื่อหรูเฟิง!” ลู่ม่านพูดแนะนำ

“พี่สาว พี่เก่งสุดยอดเลย” เหอฮัวมองด้วยตาระยิบระยับ “จากนี้ไปถ้าพี่สาวมีเวลา พี่สาวช่วยสอนข้าสองสามกระบวนท่าได้ไหม”

หรูเฟิงตกตะลึง ลู่ม่านเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน “เหอฮัว เจ้ายังมีเวลาเรียนอีกหรือ”

แต่ใครจะคิดว่า พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเหอฮัวก็เศร้าหมองทันที “น้าสามคงจะไม่รู้ ตอนที่ข้ากับท่านแม่อยู่ในร้าน ก็มักจะมีพวกอันธพาลไปก่อเรื่องวุ่นวายที่ร้าน...”

ลู่ม่านสีหน้าเคร่งเครียดทันที “มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ เหตุใดถึงไม่มาบอกข้า แม่ของเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!” เหอฉัวพูด “โชคยังดี ท่านลุงฉางมาช่วยไล่พวกนั้นออกไปให้ แต่ว่า ท่านลุงฉางเพียงแค่มาช่วยไว้ได้ ข้าคิดว่าถ้าข้ามีวิธีต่อสู้ ข้าจะได้ปกป้องท่านแม่ได้”