ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 375

ลู่ม่านพยักหน้า “อืม เจ้าพูดถูก ช่วงนี้ก็จะถึงช่วงปีใหม่แล้ว ช่วงนี้เจ้ามาที่บ้านทุกวันเดี๋ยวข้าจะให้หรูเฟิงสอนเจ้าเอง”

“ได้จ้ะ!” เหอฮัวพูดยิ้มๆ “งั้นก็ต้องรบกวนพี่หรูเฟิงแล้ว!”

หรูเฟิงมีนิสัยเย็นชา แต่ก็เขินอายง่าย พอเห็นว่าเหอฮัวมีความกระตือรือร้นมาก นางจึงไม่รู้จะพูดอะไรทันที นางหาข้ออ้างว่าจะไปทำอาหาร แล้วเดินจากไป

ลู่ม่านเข้าใจนิสัยของนางดีแล้ว จึงไม่พูดอะไร ก่อนจะลูบศีรษะของเหอฮัว “วันนี้เจ้ามาคนเดียวหรือ?”

“ไม่ใช่จ้ะ ลุงฉางรอข้าอยู่ข้างนอก ยังมีของอยู่ในรถม้า!” หลังจากพูดจบ เหอฮัวก็รีบออกไปขนของ

ลู่ม่านจะปล่อยให้เหอฮัวไปขนของเองได้อย่างไร นางจึงรีบตามออกไป พอออกไป นางก็เห็นชายวัยกลางคนที่ดูอายุประมาณสี่สิบปี ดูท่าทางคงจะเคยมีชีวิตที่ลำบากมาก่อน และไม่ชอบพูดอะไรมากด้วย

พอเห็นลู่ม่าน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและก้มศีรษะลงเล็กน้อย “นายหญิง!”

“เหอฮัวกับแม่คงต้องพึ่งเจ้าแล้ว!”

“มิบังอาจ!” ลุงฉางพูด เขาค่อยๆ ขนย้ายของลงจากรถทีละน้อย แล้วช่วยลู่ม่านขนเข้าไปข้างใน

ลู่ม่านมองอยู่สักพัก รู้สึกว่าคนนี้น่าจะไม่เลว ให้เขาคอยปกป้องเหอฮัวสองแม่ลูกในตอนนี้นางวางใจได้ พวกเหอฮัวเอาของให้เยอะมาก จนสามารถกองรวมกันเป็นภูเขาได้เลย

ลู่ม่านจึงอดที่จะพูดไม่ได้ “ที่นี่มีของทุกอย่างแล้ว เหตุใดเจ้าเอามาเยอะเช่นนี้”

“แม่ข้าเตรียมไว้ให้!” เหอฮัวยกยิ้มกว้าง “ถ้าจะถาม ท่านต้องไปถามแม่ของข้า”

ไม่ต้องพูดอะไรเลย คงเป็นเพราะหลิวซื่อนึกถึงเรื่องที่ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเคยช่วยนางมาก่อน ดังนั้นตอนนี้พอมีเงิน จึงเตรียมมาเยอะเช่นนี้

ลู่ม่านรู้ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไร

ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ทางบ้านใหญ่เตรียมพร้อมหรือยัง?”

“เตรียมพร้อมแล้วจ้ะ!” เหอฮัวพูด “ข้าเพิ่งมาจากทางนั้น!”

“งั้นก็ดีแล้ว ปีนี้สุขภาพของปู่เจ้าไม่ค่อยดีนัก ถ้าเจ้ามีเวลาว่าง ก็เอาเหล้าดีๆ กลับมาเยี่ยมเขาบ้าง คนแก่ดื่มวันละนิดจะดีมาก!”

“จริงหรือจ๊ะ?” เหอฮัวไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ รู้แค่ว่าเหล้านี้เป็นสิ่งที่พวกบัณฑิตมักจะชอบดื่ม แต่ชาวบ้านในชนบท นอกจากพวกชอบดื่มเหล้าแล้ว ปกติจะมีใครเขาดื่มทุกวันกัน?

“จริงสิ มันสามารถบำรุงร่างกายได้!” ลู่ม่านพูด

“ข้าจะจำไว้!” เหอฮัวพูด “แต่ว่า ให้ท่านปู่ดื่มคนเดียวก็พอแล้ว ส่วนท่านย่า ข้าคิดว่านางคงไม่จำเป็นต้องดื่มหรอก!”

“เด็กคนนี้!” ลู่ม่านพูดยิ้มๆ “หรือว่าย่าของเจ้าจะอาละวาดอีกแล้ว?”

ตั้งแต่เฉินหลิ่วเอ๋อแต่งงานไป ไม่รู้ว่าของเฉินหลี่ซื่อเข้าสู่วัยทอง หรือว่ามีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัวหรือเปล่า ทำให้นิสัยของนางกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน และเอาแต่กลั่นแกล้งรังแกหยวนซื่อทุกวัน

หยวนซื่ออยู่ไฟหลังคลอดได้แค่เจ็ดวัน ก็ถูกไล่ไปซักเสื้อผ้าริมแม่น้ำ น้ำตานองหน้าทุกวัน ตาแก่เฉินทนดูไม่ไหว ก็จะต่อว่าบ้าง แต่ลับหลังเขา ไม่รู้ว่านางต้องลำบากมากเพียงใด

แต่ว่า หยวนซื่อไม่เหมือนหลิวซื่อเมื่อก่อน ที่มีคนคอยช่วยเรียกร้องความยุติธรรมให้

เดิมทีหยวนซื่อก็แต่งขึ้นมาจากเมียน้อย ในตอนนั้นทำให้หลิวซื่อถูกนางทำร้ายถึงขนาดนั้น ในหัวใจของทุกคนคิดเพียงว่านางหาเรื่องใส่ตัวเอง

ดังนั้น จึงไม่มีใครรู้สึกสงสารนางเลย

“ใช่แล้ว ข้าเห็นหยวนซื่อวิ่งร้องไห้ออกมาจากห้องท่านน้าเล็ก!” เหอฮัวพูด

หยวนซื่อทำลายครอบครัวของนาง เหอฮัวจึงไม่เป็นมิตรกับนางเช่นกัน ในช่วงปกติ ก็จะเรียกนางว่าหยวนซื่อตรงๆ

“เฉินหลิ่วเอ๋อกลับมาแล้วหรือ?” ลู่ม่านเอ่ยถาม

“อืม! เหมือนจะเพิ่งกลับมาวันนี้ พอกลับมาก็คุยกับท่านย่าอยู่ในห้องไม่รู้คุยอะไรกัน ข้าเหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาด้วย!”

เอาแล้วไง จะซ่อนตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว

ในขณะที่กำลังคิด เฉินหลี่ซื่อก็มาหยุดตรงหน้าแล้ว อีกทั้งยังร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ดูจากสถานการณ์คงจะร้องไห้มาจากที่บ้านแล้ว

ข้างหลังยังมีตาแก่เฉินรีบเดินตามมา สองสามีภรรยาท่าทางดูน่าสงสารมากจริงๆ เฉิน จื่ออานรีบก้าวออกไปประคองตาแก่เฉินเข้ามา

“ท่านพ่อ มีอะไรหรือเปล่า”

ตาแก่เฉินไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่เฉินหลี่ซื่อก็รีบพูดออกมาก่อน

“จื่ออาน น้องสาวของเจ้าอยู่ที่บ้านสงถูกรังแกแทบตาย เจ้าต้องคิดหาวิธีช่วยนะ”

ถูกรังแก! ลู่ม่านนึกว่าเฉินหลิ่วเอ๋อที่ตอนอยู่ที่บ้านจะหยิ่งผยองเอาแต่ใจตัวเอง แทบไม่อยากจะพูด นี่คงจะเป็นอย่างที่เขาบอกกล้าแค่ในบ้านตัวเอง

เพราะรู้ว่าคนในครอบครัว จะไม่ทำอะไรนาง นางอยู่บ้านจึงทำตัวเอาแต่ใจตัวเองทำให้คนทั้งบ้านต้องปวดหัวทุกวัน ตอนนี้แต่งงานออกไปในที่สุดก็ได้รู้ว่าไปอยู่บ้านคนอื่นไม่ง่ายเหมือนกัน?

ข้างนอกประตูมีชาวบ้านที่ถูกเสียงร้องไห้ของเฉินหลี่ซื่อดึงดูดมามุงดูกลุ่มใหญ่ พอพวกเขาได้ยินเฉินหลี่ซื่อพูดถึงบ้านสง ทุกคนก็เงี่ยหูฟังอย่างอยากรู้อยากเห็น

ทำไมถึงไม่ได้ยินว่าลูกสาวของบ้านใหญ่แต่งงานแล้ว และบ้านสงมาจากไหนกัน?

พอเห็นพวกที่มามุงดูข้างนอกพากันซุบซิบนินทา ตาแก่เฉินก็โมโหมากขึ้น “บอกให้เจ้าเก็บอารมณ์บ้าง เห็นหรือยังว่าทำอะไรลงไป”

จู่ๆ เฉินหลี่ซื่อก็เดือดขึ้นมา นางเดินออกไปพร้อมกับไม้กวาดพื้นในมือ แล้วออกไปด่าทอพวกที่มามุงดูทันที “ออกไปให้หมดเลยนะ มองอะไรกัน”

มีคนหน้าด้านสองสามคนก้าวไปข้างหน้าแล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “หลิ่วเอ๋อของเจ้าแต่งงานแล้วหรือ แต่งไปเมื่อไหร่ ทำไมเจ้าไม่เชิญทุกคนไปร่วมอวยพรด้วยล่ะ”

“ใช่! สมัยก่อนเจ้าไม่ได้บอกว่าหลิ่วเอ๋อของเจ้ามีชะตาชีวิตได้เป็นฮูหยินเจ้าสัว ทำไมถึงแต่งงานเร็วเช่นนี้?