ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 376

เฉินหลี่ซื่อยิ่งโมโหมากขึ้น นางจึงโยนไม้กวาดในมือออกไป แล้วพุ่งเข้าไปทำร้ายอีกฝ่ายทันที ทำให้เหตุการณ์หน้าประตูวุ่นวายขึ้นมาทันที

แต่โชคดี ที่ในบ้านมีผู้หญิงหลายคน ดังนั้นเฉินจื่ออานจึงรีบเรียกหรูเฟิงกับหรูอวี่ออกไปแยกพวกนางออกจากกัน

แล้วดึงเฉินหลี่ซื่อกลับเข้ามา ก่อนจะปิดประตูลง เรื่องนี้ถึงจะจบลงได้ ตาแก่เฉินโมโหจนไอออกมาอย่างแรง พร้อมกับหอบหายใจแรง

“มันเป็นความผิดของข้าเอง ถ้ารู้ว่าจะมีวันนี้ ถึงจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ข้าก็คงไม่ให้ผู้หญิงแบบนี้เข้ามาในบ้าน!”

หลังจากที่ตาแก่เฉินพูดจบ เฉินหลี่ซื่อถึงตระหนักได้ว่าตาแก่เฉินกำลังพูดถึงตัวเอง จึงเตรียมจะอาละวาดอีกครั้ง แต่เฉินจื่ออานห้ามไว้ก่อน

“ท่านแม่ ท่านยังอยากจะคุยอยู่ไหม ถ้าไม่อยากพูดก็กลับไปได้เลย!”

ในที่สุดเฉินหลี่ซื่อก็ได้สติกลับมา แล้วยอมหยุดลง

เฉินจื่ออานสูดหายใจเข้าลึก และพาทั้งสองสามคนไปในห้องหนังสือเพื่อสอบถาม ปรากฏว่าคราวนี้เฉินหลิ่วเอ๋อกลับมาพร้อมกับรอยแผลเป็นทั่วร่างกาย และดูซูบผอมลงมาก

หลังจากซักถามซ้ำอยู่หลายครั้ง เฉินหลี่ซื่อก็พบว่าเฉินหลิ่วเอ๋อถูกหลอกจริงๆ

ในตอนแรก เจ้าสัวสงบอกว่าจะแต่งเฉินหลิ่วเอ๋อไปเป็นภรรยาเอก แต่หลังจากแต่งเข้าไป ถึงพบว่าเป็นได้เพียงภรรยารอง อีกทั้งยังเทียบเมียน้อยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เจ้าสัวสงกับภรรยาคนก่อนมีลูกด้วยกันสามคน คนแรกอายุแปดขวบ คนที่สองอายุหกขวบ และอีกคนอายุสามขวบ พวกเขาเกเรเอามากๆ เฉินหลิ่วเอ๋อต้องต่อกรกับเด็กพวกนี้ทุกวันก็แทบจะหมดแรงแล้ว

และที่น่าโมโหมากกว่านั้นคือลูกคนโต เพราะแม่ตายแล้ว พ่อก็ไม่สนใจ ทำให้เขาเอาความคับข้องใจทั้งหมดไปลงที่เฉินหลิ่วเอ๋อ รอยแผลตามร่างกายของเฉินหลิ่วเอ๋อ ส่วนใหญ่เกิดจากเด็กพวกนี้ทั้งนั้น

นี่ยังไม่ได้พูดถึงบรรดาเมียน้อยอีกหลายคน เมียน้อยเหล่านั้นแต่งหน้าแต่งตามาเดินโอ้อวดต่อหน้าต่อตาเฉินหลิ่วเอ๋อทุกวัน เฉินหลิ่วเอ๋อแค่พูดต่อว่าเล็กน้อย พวกนางก็พูดประชดประชันจนนางโงหัวไม่ขึ้น

นี่ยังไม่ถึงเดือน เฉินหลิ่วเอ๋อดูแก่ไปสิบปีแล้ว

หลังจากฟังจบ เฉินจื่ออานก็นิ่งคิดอยู่สักพัก “ท่านแม่ ท่านคิดว่าเราจะทำอย่างไรได้?”

“ฆ่าบรรดาเมียน้อยพวกนั้นซะ!” เฉินหลี่ซื่อถลึงตาแล้วพูด

พอได้ยินอย่างนี้ ดวงตาของตาแก่เฉินก็เบิกกว้าง “นังหญิงแก่เจ้าพูดบ้าอะไร? พวกนางเป็นเมียน้อยของคนอื่นเขา เจ้าบอกจะฆ่าให้ตายก็ฆ่าได้หรือไง? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

ตาแก่เฉินยังคงมีสติอยู่บ้าง

เฉินหลี่ซื่อไม่เห็นด้วย “ข้าเป็นอะไร? ข้าเป็นแม่สามีของอันเหริน เป็นแม่ของผู้ว่าการอำเภอด้วย…”

“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!” ตาแก่เฉินเหนื่อยใจมาก “เจ้าอยากจะทำร้ายพวกเราทั้งครอบครัวเลยใช่ไหม ถ้าวันหนึ่งเจ้าคิดจะทำให้คนทั้งครอบครัวต้องตาย วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”

พอพูดจบ เขาก็หยิบถ้วยในมือขึ้นมา แล้วโยนใส่เฉินหลี่ซื่อ

เฉินหลี่ซื่อถูกน้ำร้อนราดจนเปียกโชกลงมาจากศีรษะ จึงรีบกระโดดขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

โชคดีที่หรูเฟิงที่อยู่ข้างๆ มีปฏิกิริยาเร็วกว่า นางรีบไปยกถังน้ำที่ใช้ล้างพู่กันในห้องหนังสือมา แล้วสาดใส่เฉินหลีซื่อทันที

ในที่สุดก็ดับความร้อนของน้ำเดือดลงได้ แต่น้ำถังนั้นใช้ล้างพู่กันมาหลายครั้งแล้ว สีของน้ำจึงขุ่นมาก เฉินหลี่ซื่อจึงเลอะเทอะมอมแมมไปหมด

ถ้าเป็นคนอื่น ลู่ม่านคิดว่านางคงหัวเราะได้ทั้งปี แต่สถานการณ์ในวันนี้ ลู่ม่านจึงกลั้นไว้

เฉินหลี่ซื่อเองก็พบว่าตนเองสภาพทุลักทุเลมาก และบอกว่านางจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

หรูเฟิงดึงนางไว้ นางยังทำร้ายหรูเฟิง สุดท้าย หรูเฟิงจึงปล่อยนางไป ทำให้เฉินหลี่ซื่อพุ่งออกไปอีกครั้ง