ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 377

คืนนั้น เฉินจื่ออานนอนไม่หลับทั้งคืน

เขาจดจ่ออยู่กับตำราในมือ เหมือนว่าเขากำลังตั้งใจอ่านอยู่ แต่ลู่ม่านพบว่าเขาไม่ได้พลิกหน้ากระดาษเลยสักครั้งตั้งแต่หยิบขึ้นมาอ่าน

“ถ้าเสียใจ เหตุใดถึงไม่ไปบ้านใหญ่ดูล่ะ” ลู่ม่านเห็นว่าเขารู้สึกเจ็บปวดมาก จึงพูดแนะนำ

“ไม่ไป!” เฉินจื่ออานเองก็ดื้อรั้นมากเช่นกัน “หลิ่วเอ๋อสมควรถูกสั่งสอนตั้งนานแล้ว!”

“ใช่แล้ว ถ้าถูกสั่งสอนให้เร็วกว่านี้ ตอนนี้คงเป็นหญิงสาวเรียบร้อยนานแล้ว แต่สั่งสอนตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว ตอนนี้นางคงจะเกลียดเจ้ามาก”

“ช่างเถอะ!” เฉินจื่ออานพูด

นอกประตู เหอเย่วผลักประตูเดินเข้ามา แล้วกระซิบข้างหูลู่ม่าน ลู่ม่านตกตะลึงสักพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป ก่อนจะดึงตำราในมือของเฉินจื่ออานออก

“เหอเย่วเพิ่งกลับมาจากบ้านใหญ่ เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นทางนั้นบ้าง?”

เฉินจื่ออานหยุดชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบหยิบขึ้นมาอีกครั้ง

“จะไม่ฟังจริงๆ หรือ งั้นข้ากลับไปพักผ่อนแล้วนะ”

“เสี่ยวม่าน…” สุดท้ายเฉินจื่ออานก็อดใจไม่ไหว และนี่ก็คือจุดอ่อนของเฉินจื่ออาน เขาให้ความสำคัญกับความผูกพันในครอบครัวมากเกินไป ถึงแม้เขาจะถูกคนบ้านใหญ่ทำร้ายจิตใจหลายครั้ง แต่พอทางนั้นมีปัญหา เขาก็ห้ามใจไม่ให้ช่วยเหลือไม่ได้

“ก็ได้ ข้าจะบอกเจ้า เหอเย่วไปดูมาแล้ว หลิ่วเอ๋อกับท่านแม่จากไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงท่านพ่อกับหยวนซื่ออยู่ที่บ้านเท่านั้น!”

“หะ?” เฉินจื่ออานอุทานแล้วลุกขึ้นยืนทันที “ท่านแม่ก็ไปด้วยหรือ?”

“ข้าคิดว่าถึงแม้ท่านแม่จะไปด้วย แต่ตระกูลสงคงไม่ปล่อยให้นางเข้าไปแน่ นางคงอยากดูแลหลิ่วเอ๋ออย่างใกล้ชิด ดังนั้นนางน่าจะไปพักที่บ้านของจื่อฟู่”

“ดูท่าทางแล้ว หลิ่วเอ๋อคงตัดสินใจแล้วจริงๆ ว่าจะไม่หย่า!” เฉินจื่ออานพูด

ตั้งแต่เขาใช้ชีวิตอยู่กับลู่ม่าน บางแนวความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงไม่สามารถบอกให้เฉินหลิ่วเอ๋อออกมาได้

คนส่วนใหญ่ที่จริงแล้วก็คิดเหมือนเฉินจื่ออานเคยคิดในอดีต ไม่สามารถยอมรับการหย่าร้างได้ ไม่ต้องพูดถึงเฉินหลิ่วเอ๋อที่ทำตัวสูงส่ง ในสายตาของคนอื่น หญิงสาวนั้นไม่ว่าจะเป็นการหย่าร้างกันด้วยดีหรือไม่ดี ก็ต้อยต่ำกว่าคนอื่น นางจะทนได้อย่างไร?

พอเห็นว่าเฉินจื่ออานดูกังวลใจ ลู่ม่านก็พยายามปลอบใจเขา “หลิ่วเอ๋อนางคงรู้ทุกอย่างดี และคงดูแลตัวเองได้ เด็กๆ ในบ้ายถ้าอยู่ด้วยกันไปนานๆ พอมีความผูกพันสนิทสนมกันก็จะดีขึ้น!”

เฉินจื่ออานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า “อืม!” ที่จริงแล้วพวกนางเองก็คงจะรู้ดี คนเราพอโตขึ้น ก็ต้องมีตัวเลือกของตัวเอง คนอื่นไม่สามารถควบคุมพวกนางได้

……

เหอฮัวมามอบของขวัญปีใหม่ให้แล้ว ลู่ม่านก็เริ่มเตรียมของขวัญปีใหม่ให้กลุ่มเพื่อนในหมู่บ้าน

เช่นเดียวกับเหอฮัว ล้วนแต่เป็นสินค้าจากในโรงงาน คนในหมู่บ้านได้รับก็ดีใจมาก

หรูอวี่กับเหอเย่วช่วยกัน ไม่นานพวกเสื้อผ้าก็เตรียมพร้อม ช่วงบ่ายงานไม่ยุ่ง ลู่ม่านจึงไปที่บ้านใหญ่พร้อมเสื้อผ้าและของขวัญปีใหม่ เพื่อเอาไปให้ตาแก่เฉิน

ประตูบ้านปิดสนิท ลู่ม่านยืนมองด้วยความสงสัย

ประตูบ้านใหญ่ส่วนใหญ่จะเปิดตลอดวัน เหตุใดวันนี้ถึงปิดสนิทเช่นนี้? พอเห็นแบบนี้ หรูอวี่ก็เคาะประตู “มีใครอยู่ไหม ท่านผู้เฒ่าอยู่ไหมจ๊ะ”

ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใด ๆ ดังมาจากในบ้านเลย แต่มีเสียงตะโกนดังออกมาจากในห้องของตาแก่เฉิน หลังจากนั้น ตาแก่เฉินก็ตะโกนไล่ “ออกไปให้พ้น!”

หลังจากนั้น หยวนซื่อก็รีบเดินออกมาจากห้อง

พอเห็นหรูอวี่ยืนขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปทางลู่ม่าน ส่วนลู่ม่านเองก็สะดุ้งตกใจ แต่ก็หันไปกระซิบเตือน “ห้ามพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง”