ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 378

“จื่ออาน ข้าเห็นว่าตอนนี้ท่านพ่ออยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครดูแล ถ้าพรุ่งนี้เจ้ามีเวลาเจ้าก็ไปรับท่านพ่อมา ให้ท่านพ่อพักอยู่ที่บ้านเราก่อนเถอะ บ้านเรามีห้องพักเยอะ ท่านพ่อจะได้มีตาเกาเป็นเพื่อนคุยด้วย”

สุดท้ายแล้วลู่ม่านก็ไม่ได้พูดออกไปอย่างชัดเจน เหตุผลหลักคือกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อการเรียนของเฉินจื่ออาน

เฉินจื่ออานดีใจมาก ที่จริงแล้วเขาคิดอย่างนั้นมาตลอด แต่ตาแก่เฉินไม่ยอมมา เขาจึงทำอะไรไม่ได้

“ท่านพ่อจะยอมมาหรือ” เฉินจื่ออานพูด

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเจ้าไปเรียก ไม่แน่เขาอาจจะยอมมาก็ได้ แล้วอีกอย่าง นี่ก็ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว เจ้าคิดว่าไง?”

“ตกลง พรุ่งนี้ข้าจะไปชวนท่านพ่อมา!” หลังจากเฉินจื่ออานพูดจบ ก่อนจะบอกกับลู่ม่านว่า “ปีนี้ข้ามัวแต่อ่านตำราเตรียมสอบต้องลำบากเจ้าแล้ว ปีหน้าเจ้าพักผ่อนที่บ้าน ทุกอย่างปล่อยให้ข้าเป็นคนจัดการเอง”

ลู่ม่านถูกคำพูดของเขาทำให้หัวเราะออกมา “เจ้าโง่หรือเปล่า ถ้าเจ้าสอบติด เจ้าก็จะได้รับตำแหน่ง จะมาช่วยงานที่บ้านได้อย่างไร?”

เฉินจื่ออานไม่ได้พูดอะไร ที่จริงแล้วตอนนี้เขากดดันมาก และไม่กล้าคิดว่าจะสอบติดหรือไม่

“เอาล่ะ เจ้าไปยุ่งต่อเถอะ” ลู่ม่านไม่อยากรบกวนเวลาเขาต่อ

วันรุ่งขึ้น เฉินจื่ออานจึงไปที่บ้านใหญ่ตั้งแต่เช้า พอเฉินจื่ออานออกจากบ้านไป ลู่ม่านก็รีบเรียกเหอเย่วไปจัดห้องพักอย่างรวดเร็ว จนทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว

แต่สุดท้าย เฉินจื่ออานก็กลับมาคนเดียว

“ท่านพ่อไม่ยอมมา บอกว่าต้องอยู่เฝ้าบ้าน”

ลู่ม่าน “...แล้วเจ้าไม่ได้เกลี้ยกล่อมบ้างหรือ?”

“เจ้าก็รู้นิสัยของท่านพ่อดี ไม่ว่าข้าจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร ก็เกลี้ยกล่อมไม่ได้ แต่เขาบอกให้ข้าส่งคนไปเรียกพี่รองกลับมา!”

ดูเหมือนว่าตาแก่เฉินจะรู้จุดประสงค์หยวนซื่อ จึงอยากเรียกเฉินจื่อฟู่กลับมาเพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือที่เสียหายแพร่ออกไป!

“ควรให้ของขวัญปีใหม่ชาวบ้านในแถบนี้ด้วย วันนี้ข้ากับเหอเย่วจะเข้าไปในตำบลพอดี เดี๋ยวข้าไปเอง ลู่ม่านพูด

เฉินจื่ออานยังคงมีความขยาดกับเรื่องที่แล้วมาก พอได้ยินอย่างนั้นจึงรีบพูด “เสี่ยวม่าน เดี๋ยวข้าไปเอง!”

“วันนี้เจ้าไม่ใช่ว่าต้องไปเดินเล่นกับอาจารย์โจวหรือ?” อาจารย์โจวบอกไว้แล้ว การสอบครั้งนี้จะแค่อ่านตำราไม่ได้ วันนี้จึงจะพาเขาไปเดินดูรอบๆ เมือง

“เวลาของเจ้ามีไม่มากแล้ว พื้นฐานของเจ้าก็ไม่ดีเท่าคนอื่น แล้วอีกอย่างข้ายังมีหรูเฟิงอยู่ด้วย เจ้าวางใจได้ ข้าไปได้!” หลังจากที่ลู่ม่านพูดจบ นางก็บอกให้เหอเย่วไปเตรียมรถม้า

เฉินจื่ออานย้ำเตือนหรูเฟิงอีกครั้ง ให้หรูเฟิงเอาดาบของนางไปด้วย

ส่วนของขวัญปีใหม่สำหรับคนในอำเภอ ลู่ม่านได้เตรียมไว้ให้มู่หรงเซี่ย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกสินค้าดูแลผิวเป็นหลัก และตุ๊กตาผ้าจากหมู่บ้านไป่ฮัว ที่ดูน่ารัก และสามารถปลุกอารมณ์สาวน้อยของมู่หรงเซี่ยออกมาได้

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันสักพัก มู่หรงเซี่ยก็บอกลู่ม่านเกี่ยวกับบทลงโทษของเจ้าของที่ดินหลิ่ว

“ที่จริงแล้ว ที่ดินทำการเกษตรในมือของท่านลุงจำนวนมากส่วนใหญ่จะถูกแย่งมาโดยใช้ชื่อของแม่ข้า หลังจากการพิจารณาคดีในศาล ที่ดินทั้งหมดที่ถูกแย่งมาจะถูกคืนให้เจ้าของเดิม”

“ลุงของเจ้าเห็นด้วยหรือ?” ลู่ม่านไม่อยากจะเชื่อเลย

“เขากล้าไม่เห็นด้วยหรือ ทางฝ่ายท่านพ่อของข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ! วางใจได้ เขาไม่กล้าสร้างปัญหาให้เจ้าอีกต่อไป”

ใช่แล้ว ผู้บัญชาการมู่หรงรักลูกสาวของเขามาก ขอแค่มู่หรงเซี่ยพูดเช่นนั้น ผู้บัญชาการมู่หรงจะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน

“งั้นข้าขอเป็นตัวแทนของชาวบ้านในหมู่บ้านหลิ่วซู่ ขอบคุณเจ้ามาก” ลู่ม่านพูดด้วยความจริงใจ

“ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณข้า เจ้าก็บอกความจริงกับข้ามา พวกเจ้ากับผู้ว่าการอำเภอ

พอมองดูเอวของนางบิดไปมา ลู่ม่านก็นึกถึงตัวหายนะที่บ้านขึ้นมาได้ จึงยิ่งโกรธมาก

“พี่รอง พี่ทำอะไรข้างนอก ทางบ้านไม่อยากสนใจ และไม่อยากยุ่งด้วย แต่ช่วยอย่าพาตัวหายนะพวกนั้นกลับบ้านไม่ได้หรือไง?”

เฉินจื่อฟู่ตกตะลึงเล็กน้อย แล้วพูดออกมาทันที “หยวนซื่อสร้างปัญหาที่บ้านหรือ?”

ลู่ม่านไม่ตอบ “เจ้ากลับไปก็จะรู้เอง”

แน่นอนว่าเฉินจื่อฟู่ไม่อยากจะกลับไป ผู้หญิงคนนี้เขาเพิ่งได้มา กำลังอยู่ในช่วงสุขสม เขาจะเต็มใจกลับไปได้อย่างไร? แล้วพอลู่ม่านบอกให้เขากลับไป ผู้หญิงคนนั้นก็ทำหน้าบูดบึ้งเดินกลับมา

ถึงแม้จะไม่กล้าต่อกรกับลู่ม่าน แต่นางกลับเข้าไปกอดเฉินจื่อฟู่แล้วบิดเบียดตัวเข้าหาอย่างออดอ้อน

ลู่ม่านทนมองไม่ไหวแล้วจริงๆ

“เป็นท่านพ่อเรียกเจ้ากลับ หรือแม้แต่เรื่องของท่านพ่อเจ้าก็ไม่สนใจแล้ว”

“แน่นอนว่าต้องสนใจอยู่แล้ว ข้าจะไม่สนใจได้อย่างไร!” เฉินจื่อฟู่พูด เขาจะตัดขาดกับทางบ้านไม่ได้

พอได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ลู่ม่านก็ไม่สนใจพวกเขาอีก รีบหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

ด้านหลัง เฉินจื่อฟู่รีบพูดว่า “น้องสะใภ้สามไม่ดื่มชาก่อนหรือ?”

“ไม่ล่ะ ขากลัวเป็นตากุ้งยิง!” ลู่ม่านพูด

เฉินจื่อฟู่เกาท้ายทอย “ตากุ้งยิงคืออะไรกัน”