ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 4

ลู่ม่านแอบยิ้มในใจ แต่ในใจก็ยังรู้สึกซาบซึ้งมากอยู่ดี

จะหย่ากันอยู่แล้ว เขายังอยากจะเก็บเงินไว้ให้นางอีกเหรอ? ดีกว่าผู้ชายเลวๆในยุคปัจจุบันที่ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อโอนทรัพย์สินระหว่างการหย่าร้าง

เจ้าของร่างเดิมตาฝาดหรือไง? ผู้ชายแบบนี้ยังจะหย่าอยู่อีก?

ลู่ม่านเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายคนนี้อย่างจริงจัง “ข้าไม่อยากหย่าแล้ว ได้ไหม?”

เฉินจื่ออานอึ้ง ใบหน้าสีข้าวสาลีนั้นเต็มไปด้วยสีสัน “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร!” ลู่ม่านกวาดตามองบน ผู้ชายคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ นางพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว เขายังบื้ออยู่อีก

“ข้าได้ยินแล้ว!” เฉินจื่ออานยังถือว่าฉลาด รีบจับมือนางแล้วดึงนางเข้ามากอด “ต่อไปข้าจะทำดีกับเจ้านะ”

ลู่ม่านขยับอย่างไม่ชิน “ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยชิน……”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานรีบปล่อยตัวนาง กลับหลังหันอยากเดินเข้าห้อง แต่พอเดินได้สองก้าว ก็ย้อนกลับมาจับมือของนางอย่างระมัดระวัง

ครั้งนี้ ลู่ม่านไม่ขยับ ปล่อยให้เขาจับไป

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เฉินจื่ออานก็ยังยิ้มหน้าบานอย่างดีใจ

พอถึงห้อง เห็นห้องนอนถูกเก็บกวาดจนสะอาดเหมือนใหม่ เฉินจื่ออานก็ดีใจกว่าเดิม “น้องนาง เจ้า……”

ลู่ม่านถูกสายตาที่ร้อนผ่าวของเขามองจนรู้สึกเขิน รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ข้าก็แค่ ยังไงข้าก็จะไม่ไปแล้ว จะนอนกับขยะทุกวันก็ไม่ได้ไหม?”

เฉินจื่ออานตาเป็นประกาย “น้องนาง เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว”

ลู่ม่านใจสั่น เปลี่ยนไปหมายความว่ายังไง? เขามองออกเหรอว่านางเป็นตัวปลอม? ผู้ชายคนนี้มีตาทิพย์หรือไง? ลู่ม่านยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกร้อนตัว

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่รักความชอบสะอาด ตอนนั้นเจ้าแค่ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับข้า ดังนั้นเลยตั้งใจทำแบบนั้น”

ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้นี่เอง ลู่ม่านตกใจแทบแย่ แต่เขาหมายความว่ายังไง? ชอบลู่ม่านในเมื่อก่อนหรือไง?