ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 452

สุดท้าย ไม่เพียงแต่เฉินจื่ออานกับแม่ทัพจ้าวเท่านั้นที่ดื่มมากเกินไป แม้แต่ฮูหยินจ้าวเองก็เมาแล้ว

ไม่ใช่เพราะฮูหยินจ้าวดื่มมาก นางดื่มไปไม่มาก แต่นางเป็นคนเมาง่าย ทำไปทำมา สุดท้ายจึงเหลือเพียงลู่ม่านเท่านั้นที่ยังมีสติอยู่

หลังจากส่งแม่ทัพเจ้ากับฮูหยินจ้าวให้กับสาวใช้และคนขับรถของจวนแม่ทัพแล้ว ลู่ม่านก็พาเฉินจื่ออานกลับบ้าน

นางใช้ชีวิตอยู่กับเฉินจื่ออานมาสองปี นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านเห็นเฉินจื่ออานดื่มเหล้าจนเมาเช่นนี้ ไม่ใช่การดื่มเพื่อระบายอารมณ์ แต่ดื่มเพราะอารมณ์ดี

ตอนที่ลู่ม่านประคองเขาขึ้นเตียง เขายังคงยิ้มและนึกถึงสิ่งที่แม่ทัพจ้าวเล่าเรื่องในสนามรบ

“มีทหารหลายพันนาย แต่ท่านแม่ทัพกลับเด็ดศีรษะของหัวหน้าฝ่ายตรงข้ามได้ เขากล้าหาญมากเลย”

“ใช่แล้ว กล้าหาญมาก!” ลู่ม่านตอบกลับ “จื่ออาน ข้าเชื่อว่าถ้าเป็นเจ้า เจ้าก็จะกล้าหาญเช่นนี้เหมือนกัน!”

เฉินจื่ออานที่กำลังสับสนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มอย่างโศกเศร้า “ข้าทำไม่ได้ ข้าอยากอยู่ที่บ้าน ไปล่าสัตว์บนเขา และส่งน้องชายเข้าเรียน ท่านแม่บอกว่าน้องชายของข้าาฉลาด จะต้องเรียนได้ดีแน่ๆ …”

ลู่ม่านรู้สึกปวดใจมาก นางเอื้อมมือไปลูบผมของเฉินจื่ออาน “จื่ออาน ไม่เป็นไรแล้ว จากนี้ไปเจ้าอยากจะทำอะไรก็ได้”

เฉินจื่ออานพยักหน้าและผล็อยหลับไปในที่สุด

จากนั้นลู่ม่านก็ลุกขึ้นยืน และเดินออกไป นางเรียกหรูอวี่ให้ต้มซุปแก้อาการเมาค้าง และเอามาป้อนให้เฉินจื่ออาน

อาหารมื้อนี้ พวกเขาดื่มกินกันจนถึงช่วงบ่าย หลังจากเก็บของเรียบร้อย และเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ลู่ม่านจึงเข้าไปที่ห้องครัว

วันนี้เฉินจื่ออานถือว่าไม่ได้กินอะไรเลย อาหารเย็นจึงต้องเตรียมอาหารที่บำรุงกระเพาะและย่อยง่ายแทน

หลังจากสั่งงานเรียบร้อยก็เดินออกมา เถียนโหย่วเต๋อก็เดินเข้ามาจากทางประตูและพูดว่า “นายหญิง พี่ใหญ่ของนายท่านกับคุณชายสือซ่วนมาขอรับ”

พอลู่ม่านได้ยินชื่อทั้งสองคน นางก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เห็นจ้าวซื่อในวันนี้ขึ้นมา ทั้งสองมาหาในเวลานี้คงเพราะเหตุการณ์นี้ ดังนั้นนางจึงพยักหน้า “ให้พวกเขาเข้ามาได้!”

จากนั้นนางก็เดินไปที่ห้องโถงใหญ่

นางเพิ่งเข้ามานั่งลง เฉินจื่อฉายกับเฉินสือซ่วนก็เดินเข้ามา ข้างหลังเฉินสือซ่วนยังมีขอทานที่ผมรุงรังคนนั้นตามมาด้วย เห็นได้ชัดว่าขอทานคนนี้คือจ้าวซื่อ สุดท้ายก็ถูกเฉินสือซ่วนตามกลับมาได้

“จื่ออานล่ะ” เฉินจื่อฉายเอ่ยถามทันทีที่เขาเดินเข้าประตูมา

“จื่ออานเมามาก ตอนนี้พักผ่อนอยู่” ลู่ม่านพูด “พี่ใหญ่ นั่งลงก่อนเถอะ!”

เฉินจื่อฉายนั่งลงตรงข้ามและมองไปที่ลู่ม่าน “น้องสะใภ้สาม ข้าไม่กลัวว่าเจ้าจะหัวเราะเยาะข้า ที่ข้าพาสือซ่วนมาที่นี่ในวันนี้เพราะเรื่องจ้าวซื่อ ข้าไม่ยกโทษให้จ้าวซื่อที่ทอดทิ้งสามีและลูก ๆ ไป!”

ที่จริงแล้วลู่ม่านเข้าใจความรู้สึกของเฉินจื่อฉายดี ไม่ว่าจะเวลาไหน ก็ยังมีพวกหญิงร้ายชายเลวอยู่เสมอ ที่จริงแล้วความเลว ไม่แบ่งเพศ

จ้าวซื่อเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่เลวมาก ตามหลักแล้วเฉินจื่อฉายถือเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บ

เขาไม่ยอมยกโทษให้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เฉินสือซ่วนล่ะ?

“ท่านพ่อ ท่านแม่ลำบากมามากแล้ว นางสำนึกผิดแล้ว เรื่องที่เคยเกิดขึ้น ท่านพ่อยกโทษให้นางเถอะ ได้หรือไม่”

เฉินจื่อฉายยิ้มเยาะ “สือซ่วน เจ้าอย่าโง่ไปเลย ผู้หญิงอย่างแม่ของเจ้า นางไม่มีหัวใจ การกระทำของนางในตอนนี้ ก็เพื่อจะขอให้เจ้ายกโทษให้นาง!”

ทันใดนั้นจ้าวซื่อไม่รู้เป็นอะไร นางปล่อยเฉินสือซ่วน และพุ่งตรงเข้าไปหาเฉินจื่อฉาย

“เฉินจื่อฉาย เจ้าจะใจร้ายกับข้าเช่นนี้จริงๆ หรือ เจ้ามักจะพูดว่าข้าผิดต่อเจ้า เจ้ามีสิทธิ์พูดข้าได้หรือ ตั้งแต่ข้ามาถึงบ้านเฉิน เจ้าเอาแต่ทำร้ายข้าตลอด ขอแค่แม่ของเจ้าไม่พอใจ เจ้าก็มาตีข้า ถ้าข้าไม่จากไป ข้าคงถูกเจ้าตีจนตายไปนานแล้ว”

พอพูดอย่างนั้นออกไป จ้าวซื่อก็พับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลเป็นตามร่างกายของนาง

“ถ้าเจ้ายังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง เจ้าก็คิดดูเอาเอง ที่ข้าสร้างปัญหาทุกวัน แต่สุดท้ายข้าทำเช่นนั้นไปเพื่อใคร ไม่ใช่เพื่อลูกของเราสองคนหรือไง ตอนอยู่ที่บ้าน เหอฮัวลูกสาวของพี่สะใภ้รองหน้าซีดเซียว ถ้าข้าเหมือนพี่สะใภ้รอง เถาฮัวกับสือซ่วนของเราจะเป็นเช่นไร แล้วนี่ พอข้าจากไป เถาฮัวของข้าก็จากไปแล้ว ถ้าเจ้าพูดเรื่องนี้ ที่เถาฮัวต้องตายเพราะเจ้า!”

คำต่อว่าของจ้าวซื่อ เหมือนจะเตือนให้เฉินจื่อฉายนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมา เขาชะงักงันไปทันที จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ก้มหน้าลง และนั่งกับพื้นยองๆ

พอเห็นอย่างนี้ เฉินสือซ่วนก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดเฉินจื่อฉายไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กอด จ้าวซื่อไว้ “ท่านพ่อ หลังจากที่ท่านแม่จากไป เถาฮัวบ่นคิดถึงท่านแม่ทุกวัน ถือว่าเห็นแก่เถาฮัว ท่านพ่อให้ท่านแม่กลับมาเถอะ ถ้าเถาฮัวรู้ นางคงจะมีความสุขมาก!”

“เถาฮัว! เถาฮัวของพ่อ...” เฉินจื่อฉายร้องไห้ออกมาทันที

พอเห็นสิ่งนี้ ลู่ม่านก็ออกไปพร้อมกับหรูเฟิงพร้อมกับหรูอวี่ ดูท่าทาง ครอบครัวนี้คงจะกลับมารวมกันอีกครั้งแล้วจริงๆ

ลู่ม่านไม่ได้มีความทรงจำที่ดีต่อจ้าวซื่อ แต่เรื่องห่วงใยลูก ต้องยอมรับว่านางทำได้ดีมาก ถ้านางกลับมา เฉินสือซ่วนต้องดีกว่าตอนนี้มากสินะ ช่างเถอะ

ในขณะที่ลู่ม่านกำลังนิ่งคิด ประตูที่อยู่ด้านหลังก็ถูกผลักเปิดอีกครั้ง คนที่นางกำลังพูดถึงก็เดินเข้ามา

จ้าวซื่อเดินมาหยุดตรงหน้าลู่ม่าน และคุกเข่าลงพร้อมกับโขกศีรษะให้

“น้องสะใภ้สาม ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”