ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 453

การคุกเข่าอย่างกะทันหันของจ้าวซื่อ ทำให้ลู่ม่านตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่ว่า ไม่นาน นางก็หันกลับมาด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าเป็นคนในครอบครัวของพี่ใหญ่กับสือซ่วน การที่ข้าจะยกโทษให้หรือไม่ มันสำคัญด้วยหรือ?”

นางไม่ชอบจ้าวซื่อ แต่ถ้าเฉินจื่อฉายกับเฉินสือซ่วนเต็มใจที่จะยอมรับนาง นางก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไร นางก็ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับพวกเขาอยู่เเล้ว

“ต้องสำคัญแน่นอน!” จ้าวซื่อพูด “ข้ารู้ว่าสมัยก่อนข้าทำผิดกับเจ้าไปมาก ข้าขอโทษ!”

ลู่ม่านส่ายหน้า “เจ้าได้รับบทลงโทษจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้ว สำหรับข้า จะขอโทษหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

“น้องสะใภ้สาม…” จ้าวซื่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยท่าทางมั่นใจ “ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าคงไม่ยกโทษให้ข้า แต่น้องสะใภ้สาม ข้าจะแสดงความจริงใจให้เจ้าได้เห็น!”

ลู่ม่านไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็หันไปหาหรูอวี่ที่อยู่ข้างหลังแล้วพูดว่า “บอกให้ทางห้องครัวจัดอาหารได้แล้ว!”

ก่อนจะหันไปพูดกับเฉินจื่อฉาย “พี่ใหญ่กับสือซ่วนอุตส่าห์มาที่นี่ทั้งที กินข้าวที่บ้านแล้วค่อยกลับเถอะ!”

เฉินจื่อฉายกระดากอาย เขาบอกว่าเขาจะไม่ยกโทษให้จ้าวซื่อ แต่ตอนนี้ที่จ้าวซื่อพูด แสดงว่าเขาใจอ่อนแล้ว ตอนนี้จึงไม่มีหน้าจะมองเฉินจื่ออานกับลู่ม่าน

“ไม่ล่ะ เรากลับก่อนดีกว่า”

เฉินสือซ่วนยังพูดอีกว่า “น้าสาม ข้าจะกลับมาเล่าให้ฟังทีหลัง”

ลู่ม่านไม่พูดอะไร และออกไปส่งทั้งสามคนที่หน้าบ้าน

ทันทีที่พวกเขาจากไป เฉินจื่ออานก็เดินมาจูงมือลู่ม่านไว้ “เจ้าเคยเห็นสือซ่วนยิ้มมีความสุขเช่นนี้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ ข้าไม่ได้เห็นเด็กคนนั้นมีความสุขเช่นนี้มานานแล้ว!”

ลู่ม่านจะไม่เห็นได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเฉินสือซ่วนมีความสุขมาก นางคงไม่พูดอะไรกับจ้าวซื่อมากเช่นนี้

“ข้าหวังว่าครั้งนี้จ้าวซื่อจะสำนึกผิดได้ ที่เหลือก็ไม่เกี่ยวกับข้าแล้ว”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ก่อนจะพูดขึ้นมา “พี่จ้าวกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

ลู่ม่านอดที่จะกลอกตาใส่ไม่ได้ “ตอนนี้แม่ทัพจ้าวของเจ้าขึ้นมาได้แล้วหรือ” ทั้งสองคนดื่มเหล้ากันอย่างมีความสุข แค่ดื่มเหล้าด้วยกันครั้งเดียวก็เปลี่ยนการเรียกชื่อเป็นพี่น้องกันแล้ว

บางครั้งมิตรภาพของผู้ชายก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นนี้

เฉินจื่ออานพูดอย่างเขินอาย “วันนี้ข้าดีใจมากไปหน่อย ข้าทำให้น้องนางต้องเป็นห่วงแล้ว”

เฉินจื่ออานไม่ค่อยเรียกลู่ม่านว่าน้องนาง ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการออดอ้อน ลู่ม่านยกโทษให้ในใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะพูด “ปากหวาน ข้าจะลงโทษเจ้าให้กินผักในคืนนี้ทั้งหมด”

“ตกลง!” เฉินจื่ออานรับปาก และพาลู่ม่านไปที่ห้องอาหาร

วันรุ่งขึ้น เฉินสือซ่วนมาที่บ้านจริงๆ คราวนี้เขามาคนเดียว

หลังจากที่ลู่ม่านกินยา นางก็เอนกายอยู่ที่เก้าอีกโยกด้วยอาการง่วงนอน เฉินสือซ่วนคุกเข่าลงตรงหน้าลู่ม่านทันที

ลู่ม่านกำลังจะลุกขึ้นมาห้าม แต่เฉินสือซ่วนก็พูดขึ้นมา “น้าสาม ให้ข้าได้โขกศีรษะให้เถอะ!”

พอเห็นว่าท่าทางแน่วแน่ของเขา ลู่ม่านก็นั่งตัวตรงอีกครั้งและมองมาที่เขา

เฉินสือซ่วนโขกศีรษะให้ลู่ม่าน ก่อนลุกขึ้นมาช้าๆ “น้าสาม ขอบคุณมากขอรับ”

เดิมทีลู่ม่านยังกังวลว่าเด็กคนนี้เป็นอะไรไป แต่พอได้ยินเขากล่าวขอบคุณ นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะยกยิ้มแล้วพูด “ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ขอบคุณที่ดูแลและเอ็นดูข้ามาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงไม่ใช่ข้าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ บางทีข้าอาจจะกลายเป็นอันธพาลในหมู่บ้าน หรืออาจจะเป็นเหมือนเถาฮัว ที่ทำอะไรไม่คิด จนสุดท้ายก็ทำร้ายคนอื่น และทำร้ายตัวเอง...”