ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 464

“ข้าจริงจังนะ!” เฉินจื่ออานพูด

“ได้ๆๆ” ลู่ม่านเหนื่อยใจ “งั้นข้าจะรอนะ”

ถึงแม้จะเดินไปช้ามาก แต่ทั้งสองกลับใจเย็นมาก ดังนั้น ระยะทางที่กลับบ้านจึงไม่ได้ยาวไกลขนาดนั้น

ตอนมาถึงหน้าประตูบ้าน เฉินจื่ออานก็ฝากลู่ม่านให้หรูเฟิงดูแล้ว และพูดว่า “ข้ายังมีธุระที่กรมเกษตร ตอนเย็นๆกลับมานะ”

แล้วหันไปสั่งหรูเฟิง “ยาที่หมอสั่งมา ต้มดีๆนะ”

พูดจบ เขาก็ไปทันที

ลู่ม่านเดินไปข้างหน้าสองก้าว ก็เห็นหรูเฟิงยังยืนอยู่ที่เดิม นางจึงถามว่า “ทำไมหรือ?”

หรูเฟิงส่ายหน้า “แค่รู้สึกว่าบุคลิกของนายท่านตอนนี้ดูสูงส่งกว่าเดิม”

ลู่ม่าน “……ยัยเด็กคนนี้ ล้อเลียนข้าหรือ”

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น หน้าประตูก็มีรถม้ามาจอด เฉินหลิ่วเอ๋อลงมาจากรถม้า

เห็นลู่ม่านยืนอยู่หน้าประตูดีๆ นางขมวดคิ้ว “ข้ามาหาแม่”

หลังจากที่มีเรื่องเมื่อวาน ลู่ม่านไม่มีทางพูดดีกับเฉินหลิ่วเอ๋อแน่ นางแสยะยิ้มเย็นชา “หรูเฟิง ปิดประตู”

หรูเฟิงก็ไม่รอช้า หลังจากลู่ม่านพูดจบ ก็รีบไปปิดประตูทันที เฉินหลิ่วเอ๋อกำลังจะเดินเข้ามาข้างใน ก็ชนเข้ากับประตูไม้อย่างจัง เจ็บจนนางกรีดร้องออกมา

ตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อกลับจากครัวครบรสแต่เช้าแล้ว ได้ยินเสียงกรีดร้อง เฉินหลี่ซื่อก็รีบวิ่งออกมา เห็นเป็นเฉินหลิ่วเอ๋อ นางก็ร้องขึ้นว่า “หลิ่วเอ๋อ เจ้ามาได้ยังไง? เจ้ายังอยู่เดือนอยู่ไม่ใช่หรือ?”

“อยู่เดือน?” เฉินหลิ่วเอ๋อแสยะยิ้มเย็นชา “แม่คิดว่าตระกูลสงจะให้ข้าอยู่เดือนหรือ?”

เฉินหลี่ซื่อชะงัก ไม่พูดอะไรอีก

หรูเฟิงจะไปปิดประตูอีกครั้ง เฉินหลิ่วเอ๋อก็ตะคอกเสียงดังว่า “ลู่ม่าน เจ้ามันเป็นผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้ มีสิทธิ์อะไรมาครอบครองพี่สามของข้า?”

เฉินหลี่ซื่อตกใจกับคำพูดของเฉินหลิ่วเอ๋อ นางรีบพูดทันทีว่า “หลิ่วเอ๋อ เรื่องของพี่สามและพี่สะใภ้สามของเจ้า เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระนะ”

“ท่านแม่!” เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินแล้วก็ตกใจอย่างมาก “แม่โดนยัยนี่ทำเสน่ห์ใส่หรือไง? นางมีลูกไม่ได้ พี่สามก็ไม่มีลูกหลานสืบทอดตระกูลน่ะสิ!”

“หยุดพูด……” เฉินหลี่ซื่อตะคอก

“ปล่อยให้นางพูด!” ลู่ม่านพูดแทรกเฉินหลี่ซื่อ “เฉินหลิ่วเอ๋อ เจ้ามาซักไซ้ถามข้าถึงที่นี่ หรือเจ้าลืมเรื่องที่เจ้าตัดขาดกับบ้านสามของเราแล้วหรือ? ที่อยู่กับกำลังอยู่เดือน แต่กลับวิ่งมาถึงบ้านข้า ก็เพื่อที่จะพูดจาเหยียดหยามข้างั้นหรือ? แต่น่าเสียดายนะ เรื่องที่เจ้าหวังอยากเห็นบ้านสามของเราพังพินาศ เจ้าคงไม่ได้เห็นแล้วล่ะ น่าผิดหวังใช่ไหมล่ะ?”

ลู่ม่านตั้งใจพูดแบบนี้ ในใจกลับโมโหมาก ถ้าไม่ได้พูดออกมา นางคงจะนอนไม่หลับ

อีกอย่าง เฉินหลิ่วเอ๋อหยามนางได้ นางจะหยามเฉินหลิ่วเอ๋อคืนไม่ได้หรือ?

เป็นไปตามที่คิดไว้ เฉินหลิ่วเอ๋อโกรธจนกระทืบเท้า “เจ้ามันหญิงแพศยา เจ้าต้องหลอกพี่สามข้าแน่ พี่สามข้าล่ะ? ข้าจะไปบอกเข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจะบอกเขาเองกับปาก!”

ว่าแล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อก็วิ่งไปข้างนอก ครั้งนี้เฉินหลี่ซื่อกระชากตัวนางไว้จากด้านหลัง แล้วก็ตบนางแรงๆ