ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 463

รอกลับถึงห้อง เหลือแค่เฉินจื่ออานกับลู่ม่านสองคน เฉินจื่ออานเก็บจี้หยกที่แตกอยู่บนพื้นขึ้นมา วางลงในกล่องอย่างระมัดระวัง

ลู่ม่านอ้าปาก พึมพำว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำจี้หยกแตกนะ ข้าไม่ระวัง”

เฉินจื่ออานกลับจับไหล่ลู่ม่านไว้ แล้วกระชากนางเข้ามากอดในอ้อมกอด “เสี่ยวม่าน เมื่อกี้ข้าตกใจมากจริงๆนะ ข้าคิดว่า เจ้าจะไม่เอาข้าแล้วเสียอีก!”

ลู่ม่านหัวเราะกับคำพูดเขา “เป็นถึงใต้เท้าซือหนง ถ้าข้าไปแล้ว อยากแต่งกับสาวคนไหนก็ได้นี่? เจ้าจะกลัวอะไร?”

“นั่นมันไม่เหมือนกันนะ สาวๆมีเยอะก็จริง แต่ไม่มีใครที่จะมาแทนที่เจ้าได้!” เฉินจื่ออานอธิบายสุดเสียง

“จริงหรือ? งั้นเมื่อกี้เจ้าเข้ามาก็บอกว่าข้าหลอกเจ้า หมายความว่ายังไง?” เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เฉินจื่ออานเข้ามาพูดแบบนั้น ลู่ม่านคงไม่โกรธขนาดนี้

“นั่นหมายความว่ายังไง!” เฉินจื่ออานพูดแล้ว ก็ตบก้นของลู่ม่านเบาๆเป็นการทำโทษ “ทั้งที่เจ้าร่างกายไม่ดี ยังหลอกข้าว่ากินยาเสริมอีก ปกติยังทำงานหนักที่บ้านอีก ถ้าเจ้าบอกข้า เรื่องที่บ้าน……”

“หยุด!” ลู่ม่านพูดตัดก่อนที่เฉินจื่ออานจะพูดจบทั้งหมด

ครั้งก่อนที่โดนเฉินจื่ออานขังไว้ในบ้านเพราะความปลอดภัย ความทรงจำนั้นยังคงใหม่เอี่ยม ถึงแม้คำพูดของเฉินจื่ออานจะทำให้นางรู้สึกซาบซึ้ง แต่ถ้ามีผลต่อความอิสระของนาง ความซาบซึ้งนี้ก็โยนออกไปก่อนเลย!

“ข้าแค่กำลังบำรุงร่างกาย ข้าไม่ได้ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายเสียหน่อย เรื่องในบ้านข้ายังพอไหว ไม่เชื่อ เจ้าก็ลองถามหมอหวงดู ท่านหมอหวงเคยเป็นหมอหลวงมาก่อน การแพทย์ของเขาก็ต้องดีอยู่แล้ว”

ภายใต้คำขอของลู่ม่าน เฉินจื่ออานก็ถึงยอม “พรุ่งนี้ข้าไปร้านยาฉืออานกับเจ้าก่อน ค่อยว่ากันอีกที”

หลังจากจบประเด็นนี้แล้ว ลู่ม่านก็ถึงโล่งใจ รักษาอิสระไว้ได้เสียที

แต่ว่า เพราะเรื่องนี้ตอนแรกที่นัดกินข้าวกับเฉินจื่อฉายพวกเขา ลู่ม่านก็ไม่ได้ไป

สุดท้ายเฉินจื่อฉายจึงต้องรับตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อไปกินด้วยกัน ตอนดึกก็ไม่กลับมา ดูท่าจะค้างอยู่ที่ครัวครบรส

เช้าวันต่อมา เฉินจื่ออานก็ลุกจากเตียง

รอลู่ม่านลุกขึ้นมา เฉินจื่ออานก็จัดการเรื่องในบ้านเสร็จแล้ว และพาลู่ม่านออกจากบ้าน

ลู่ม่านมองดูหรูเฟิงกับหรูอวี่ หรูอวี่มองลู่ม่านด้วยแววตาวิบวับ “ฮูหยิน วันนี้มีนายท่านไปกับท่านด้วย ข้าก็ไม่ไปแล้ว ถ้าไปหาหมอเสร็จแล้ว พวกท่านก็เดินเที่ยวที่ตลาดด้วยกันก่อนนะ ไม่ต้องรีบกลับมาหรอกเจ้าค่ะ”

ขนาดหรูเฟิงที่ปกติค่อนข้างเย็นชา ก็ยังพูดว่า “ที่บ้านมีพวกเราอยู่”

ลู่ม่าน “……”

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เฉินจื่ออานไม่ได้บอกให้เหอฉวนไปส่ง แล้วพาลู่ม่านเดินออกไปข้างนอก

เวลานี้ พ่อค้าแม่ค้าก็เพิ่งออกมาขายของกัน ตลอดทางก็ไม่ค่อยมีคน ลู่ม่านเดินตามหลังช้าๆ ทันใดนั้นก็มีสองมือใหญ่จับมือนางไว้

“ไม่สบายตรงไหนหรือ? ทำไมเดินช้าจัง?”

“ไม่ๆ” ลู่ม่านส่ายหน้า “ออกมาเดินเล่นกับเจ้าตอนเช้าขนาดนี้ ข้าแค่รู้สึกไม่ชินน่ะ”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ช่วงนี้ข้ายุ่งจริงๆ ต่อไปข้าจะออกมาเดินเล่นกับเจ้าทุกวันนะ เหมือนเมื่อก่อนที่เราอยู่หมู่บ้านไป่ฮัว”

“อืม!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองเดินไปอย่างเชื่องช้า คนออกมาเดินบนถนนเยอะมากขึ้น ถนนอันเงียบงัน เริ่มคึกคักขึ้นมาเรื่อยๆ

“ไม่เหมือนขอรับ ไม่เหมือนอยู่แล้ว!” เฉินจื่ออานพูด

“งั้นข้าเปลี่ยนยาให้เจ้าก่อนนะ เจ้าเอากลับไปกินเจ็ดวันแล้วกลับมารักษาอีกครั้ง” พูดจบ ก็เอาใบสั่งยาให้เฉินจื่ออาน “ไปซื้อยาเถอะ!”

เฉินจื่ออานรีบไปซื้อ ลู่ม่านก็เตรียมบอกลา

ด้านหลังก็มีเสียงของหมอหวงดังขึ้น “ฮูหยินโชคดีจริงๆนะ!”

ลู่ม่านมองดูแผ่นหลังที่รีบร้อนของเฉินจื่ออาน แล้วหัวเราะ “ขอบใจหมอหวงมากเจ้าค่ะ”

หลังจากซื้อยาเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ถึงกลับบ้านไป ตอนนี้พระอาทิตย์ออกมาแล้ว อากาศเริ่มร้อนขึ้นมา เฉินจื่ออานจึงไปเรียกรถม้ามา ทั้งสองก็นั่งกลับบ้านไปอย่างเชื่องช้า

ยุคสมัยนี้ ที่จริงก็พัฒนาเหมือนกันนะ รถที่ลู่ม่านนั่งในตอนนี้ คล้ายกับรถชมวิวในยุคสมัยใหม่ ม่านรอบด้านเปิดขึ้นมาพอดี จึงทำให้เห็นบรรยากาศข้างนอกได้

เมืองหย่งอานสมแล้วที่เป็นเมืองหลวงของยุคก่อนราชวงศ์ถัง เป็นสถานที่ที่ไม่เลวเลยจริงๆ เฉินจื่ออานเห็นลู่ม่านมีความสุขมาก จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าเจ้าแก่แล้ว อยากไปไหนหรือ?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปากบางของนาง “ถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากพาเจ้าไปดูโลกที่ข้าอยู่มากเลย”

“โลกของเจ้า?” เฉินจื่ออานตกตะลึง

“ใช่ ข้ามาโลกของเจ้าแล้ว ปฏิบัติต่อคนอื่นเหมือนที่คนอื่นปฏิบัติต่อตนเอง ข้าก็อยากพาเจ้าไปดูโลกของข้าบ้าง แต่ว่า เหมือนจะเป็นไปไม่ได้นะ!” ลู่ม่านเศร้า

“ก็ไม่แน่นะ” เฉินจื่ออานพูดอย่างจริงจัง “เจ้าบอกว่าที่ที่เจ้าจากมามีเวลาห่างจากที่นี่พันกว่าปี? รอพวกเราตายไป ชาติหน้า ไม่แน่อาจจะได้เจอกันที่โลกของเจ้าก็ได้นะ”

ลู่ม่านเลิกคิ้วขึ้น “จื่ออาน เจ้าคงไม่ได้ข้ามเวลามาเหมือนกันหรอกนะ? ทำไม วิธีการพูดของเจ้า เหมือนกับนิยายที่ข้าเคยอ่านในยุคสมัยใหม่เลยล่ะ?”