ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 462

“เสี่ยวม่าน เจ้าฟังแม่พูดก่อนนะ” เฉินหลี่ซื่อยังอยากพูดอะไร

ลู่ม่านพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด พวกข้าแยกออกมาจากบ้านเฉินนานแล้ว เรื่องในบ้านเรา พวกท่านไม่มีสิทธิ์มาออกความเห็น ถ้าจะพูด ก็ให้เฉินจื่ออานมาพูดเอง!”

พูดจบ ลู่ม่านไม่สนใจคำพูดของเฉินหลี่ซื่อ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป

หรูอวี่เดินตามหลังมาแล้วพูดอย่างโมโหว่า “นายท่านทำเกินไปแล้วจริงๆ นี่เพิ่งจะไม่เท่าไหร่เอง ก็จะแต่งอนุภรรยาแล้ว?”

หรูเฟิงส่ายหน้าให้กับนาง “เรื่องยังไม่ชัดเจนเลย เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไรดีกว่า”

หรูอวี่โมโห “ยังไม่ชัดเจนตรงไหน? ถ้านายท่านไม่คิด เมื่อกี้ตอนที่นายท่านใหญ่ ทำไมเขาถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

คำพูดนี้จี้ใจของลู่ม่านเข้าอย่างจัง นางไม่สนใจความคิดของเฉินหลี่ซื่อกับตาแก่เฉิน คนที่นางให้ความสำคัญที่สุดก็คือเฉินจื่ออาน

แต่ว่า ทำไมเมื่อกี้เขาถึงไม่ยอมพูดอะไรเลยล่ะ

ข้างหูมีเสียงโวยวายของหรูอวี่ ลู่ม่านอึดอัดมาก จึงพูดว่า “พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”

“ฮูหยิน……” หรูอวี่ยังอยากพูดอะไร แต่กลับถูกหรูเฟิงปิดปากลากออกไปเสียก่อน

ปิดประตู ลู่ม่านนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว มองดูทุกอย่างภายในห้องนี้ ทุกอย่างในห้องนี้เป็นของที่นางกับเฉินจื่ออานจัดเอง และยังมีเตียงกับชุดเครื่องนอน

เขาจำชุดเครื่องนอนผ้าไหมนุ่มที่นางอยากได้มาตลอด ดังนั้นถึงแม้จะมาถึงเมืองหลวงก็จะเตรียมไว้ให้นาง

ลู่ม่านลุกขึ้น สัมผัสสิ่งของทุกอย่างภายในห้อง สุดท้าย สายตามองไปยังจี้หยกบนหัวเตียงของเฉินจื่ออาน จี้หยกนั้นเป็นของที่ลู่ม่านซื้อให้เฉินจื่ออาน ความหมายของมันคือให้เขาเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน……

ลู่ม่านยื่นมือไปยังอยากหยิบขึ้นมา แต่ไม่ระวังดึงหมอนทำให้จี้หยกตกลงมาบนพื้น แตกออกเป็นสองชิ้น

ลู่ม่านลนลานรีบเก็บขึ้นมา

ในสมองก็นึกถึงคำว่า ยอมเป็นจี้หยกที่แตกละเอียด ก็ไม่ขอเป็นกระเบื้องที่สมบูรณ์ครบชิ้น

นางสะดุ้งตื่น นั่นสิ

ตอนนั้นที่เฉินเฟยนอกใจ ถูกนางซ้อมจนหน้าบวม หลังจากนั้นก็เลิกรากันไป ความกล้านั้นหายไปไหนแล้วล่ะ? นางมาโลกโบราณที่แปลกๆแบบนี้ ยังเริ่มใหม่ได้หนึ่งครั้ง หรือกลัวการเริ่มใหม่ครั้งที่สองหรือ?

หรือแค่ถูกความรักและความอบอุ่นของเฉินจื่ออานโอบล้อมไว้แค่ปีเดียว นางก็เสียความกล้านี้ไปแล้วหรือ?

ไม่สิ! ลู่ม่านลุกขึ้นยืน

นางจะไปถามเฉินจื่ออานเอง ถ้าเขาไม่กล้าพูด งั้นนางก็ไป และจะไปอย่างไม่ลังเลเลยด้วย!

หลังจากคิดได้แล้ว ลู่ม่านก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตู แต่ไม่คิดว่า ยังไม่ทันได้เปิดประตู ก็มีคนเปิดจากด้านในแล้ว

ต่อมา อ้อมกอดที่คุ้นเคยก็กอดนางเอาไว้แน่น “เสี่ยวม่าน เจ้าหลอกข้าทำไม?”

ลู่ม่านใจสั่น อ้อมกอดนี้อบอุ่นมาก อบอุ่นมากจริงๆ อบอุ่นจนนางไม่อยากจากไปไหน อบอุ่นจนนางคิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปชั่วนิจนิรันดร์ แต่ว่า นางคิดผิดแล้ว

นางรีบผลักเฉินจื่ออานออก “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วล่ะ! หย่ากันเถอะ!”

“เสี่ยวม่าน!” ลู่ม่านพูดจบ เฉินจื่ออานก็ร้องขึ้นมาว่า “ข้าไม่ตกลง ใครบอกว่าข้าจะหย่ากับเจ้า?”

“งั้นเจ้าจะทำยังไง? แต่งกับอีกคนหรือ? เฉินจื่ออาน เจ้าคิดว่าข้าเป็นพี่สะใภ้รองหรือ? ขนาดพี่สะใภ้รองยังทนไม่ได้ที่สามีของตัวเองมีผู้หญิงคนอื่น เจ้าประเมินข้าสูงไปนะ”