ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 461

ตาแก่เฉินท่าทางเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ “หลิวเอ๋อ เจ้าเด็กคนนี้ถูกพวกเราตามใจจนเสียคน เห็นแก่ตัว”

เฉินหลี่ซื่อเงียบไม่พูดอะไร แต่มองออกว่า สีหน้าของนางแสดงถึงความรู้สึกที่ไม่เอาถ่านของเฉินหลิ่วเอ๋อ

“ท่านพ่อ! นานๆทีจะมา พวกเราไม่พูดเรื่องนี้กันนะ” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม “ห้องจัดเตรียมไว้ให้แล้ว กินข้าวกันก่อนเถอะ กินเสร็จแล้ว พวกท่านก็พักผ่อนกันก่อน”

ตาแก่เฉินปัดมือ “ไม่แล้วล่ะ ครั้งนี้ที่ข้ากับแม่เจ้ามาก็เพื่อหลิ่วเอ๋อ สถานการณ์ของเจ้ากับหลิ่วเอ๋อเป็นแบบนั้น พวกเราอยู่บ้านก็ไม่สบายใจ ไปพักที่โรงเตี๊ยมก็ได้แล้ว ตรงนั้นมีของที่เอามาจากบ้าน มีทั้งหมดสามถุง เจ้ากับพี่ใหญ่เจ้าคนละถุง ส่วนอีกถึงเก็บไว้ให้หลิ่วเอ๋อ……”

“ท่านพ่อ!” เฉินจื่ออานรีบพูด “หลิ่วเอ๋อเป็นหลิ่วเอ๋อ พ่อเป็นพ่อของข้านะ จะไปนอนข้างนอกได้ยังไง?”

“จื่ออาน เจ้าไม่เข้าใจ” ตาแก่เฉินถอนหายใจ “ถ้าครั้งนี้พวกเรามาเพราะเจ้า จะต้องนอนในบ้านแน่นอน แต่ครั้งนี้พวกเรามาเพราะหลิ่วเอ๋อ ถ้านอนบ้านเจ้า หลิ่วเอ๋อเจ้าเด็กคนนั้นเป็นคนดื้อรั้น ถ้านางมาเอาเรื่องนี้มาโทษพวกเจ้า งั้นก็คงจะไม่ดี”

ต้องยอมรับเลยว่า ความคิดในตอนนี้ของตาแก่เฉินดีจริงๆ เฉินหลิ่วเอ๋อเป็นคนที่ดื้อรั้นและพาลไปทั่วจริงๆ

นี่ก็เป็นข้อที่ลู่ม่านนับถือตาแก่เฉินมากขึ้น ครุ่นคิดแล้ว ลู่ม่านก็พูดว่า

“ท่านพ่อ วันนี้ดึกเกินไปแล้ว ในเมืองหลวงมีกฎห้ามออกเดินยามวิกาล เวลานี้คงออกไปไม่ได้แล้ว คืนนี้พักที่บ้านเถอะ ส่วนเรื่องอื่น พรุ่งนี้ไปเยี่ยมหลิ่วเอ๋อก็ไม่สาย”

ตาแก่เฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ต้องตกลง

เฉินจื่ออานรีบไปเรียกเถียนหวังซื่อจัดโต๊ะอาหาร ทุกคนเริ่มกินข้าวกัน

เช้าวันต่อมา ตอนที่ลู่ม่านพวกเขาตื่น ตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อก็ลุกขึ้นมาแล้ว เฉินหลี่ซื่อกำลังล้างหน้าให้ตาแก่เฉินที่ลานบ้าน เห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจแปลกๆ

เห็นลู่ม่านเดินมา เฉินหลี่ซื่อก็ชักมือกลับมาอย่างเขินอาย “เสี่ยวม่าน ข้ากับพ่อเจ้าเตรียมตัวจะไปหาหลิ่วเอ๋อน่ะ”

ตาแก่เฉินพยักหน้า “ข้าวเช้าพวกเจ้าไม่ต้องเตรียมของพวกเราแล้วนะ”

ลู่ม่านพยักหน้า กำลังจะพูดอะไร เฉินจื่ออานก็เดินออกมาจากห้อง “งั้นข้าเรียกเหอฉวนให้ไปส่งพวกท่านนะ วันนี้ข้าไปกรมเกษตรคนเดียวก็พอ”

“ไม่ต้องแล้ว!” ตาแก่เฉินปัดมือ “เจ้าไปทำงานสำคัญกว่า”

สุดท้ายด้วยความแน่วแน่ของเฉินจื่ออาน บอกว่าออกไปเรียกรถได้ ตาแก่เฉินก็ถึงตกลง ก่อนไป ตาแก่เฉินบอกเฉินหลี่ซื่อให้เอาของที่เอามาจากบ้านออกไปด้วย

พอพวกเขาไปแล้ว ลู่ม่านก็ไปสั่งอาหารที่ครัวครบรส และบอกกับเฉินจื่อฉายพวกเขา เรื่องที่พ่อแม่มาทีนี่

เฉินจื่อฉายดีใจมาก รีบบอกว่าตอนเย็นกินข้าวด้วยกัน ลู่ม่านคิดว่าเฉินจื่ออานน่าจะชอบ เลยไม่ได้ปฏิเสธ

หลังจากที่จัดแจงเรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านก็ถึงกลับบ้าน เพิ่งถึงบ้านก็เห็นเหอฉวนพวกเขาพาตาแก่เฉินพวกเขากลับมาแล้ว

ลู่ม่านดูเวลา นี่เพิ่งจะผ่านไปสองชั่วโมง หรือเฉินหลิ่วเอ๋อไล่พวกเขาออกมา? คิดได้แบบนี้ ลู่ม่านก็รีบเดินไปหาพวกเขา

เหอฉวนกำลังประคองพวกเขาลงมา สีหน้าของสองผัวเมียก็ดูไม่ดีมาก

เห็นลู่ม่านเดินมา ตาแก่เฉินก็ถามว่า “จื่ออานจะกลับมาเมื่อไหร่หรือ?”

ลู่ม่าบตอบไปว่า “จื่ออานกลับมาตอนเย็นเจ้าค่ะ!”

ตาแก่เฉินพยักหน้า แล้วเดินเข้าห้องนอนไปทันที เฉินหลี่ซื่ออ้าปากคล้ายจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วเดินตามตาแก่เฉินเข้าไปในห้อง

ลู่ม่านมองไปยังเหอฉวน “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทำเหมือนโดนไล่มาจากตระกูลสงงั้นล่ะ?”

เหอฉวนส่ายหน้า “ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ข้ารออยู่ที่จอดรถหลังบ้านตลอด ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนะ? ตอนที่สองท่านออกมาก็เป็นแบบนี้แล้ว”

ลู่ม่านอึ้ง เฉินหลี่ซื่อพูดว่า “พวกเรามาคุยกันหน่อย!”

ลู่ม่านมองไปยังห้องนั้น จากนั้นก็เดินตามเฉินหลี่ซื่อไปที่สวนดอกไม้

ณ สวนดอกไม้ เฉินหลี่ซื่อไปถึงก็พูดทันทีว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าแต่งเข้ามาในบ้านปีกว่าแล้ว พวกเราสองแม่ลูกยังไม่เคยคุยกันดีๆเลย!”

ลู่ม่านไม่พูด ในสมองมีคำพูดที่ตาแก่เฉินพูดกับเฉินจื่ออานลอยขึ้นมา ถึงว่าวันนี้พวกเรากลับมาทำตัวแปลกๆ ที่แท้ก็รู้เรื่องที่นางมีลูกไม่ได้

เห็นได้ชัดว่า นี่จะต้องเป็นฝีมือของเฉินหลิ่วเอ๋อแน่ นางมักแทงข้างหลังตัวเองเสมอเลยนะ

เฉินหลี่ซื่อพูดต่อ “ตอนนั้น ข้าแต่งเข้าตระกูลเฉิน ก็มีพี่ใหญ่เจ้าเลย ปีที่สองก็มีพี่รองเจ้า……พวกเราเป็นครอบครัวชาวนา เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการสืบสกุล”

“ท่านมีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะ!” ลู่ม่านพูดแทรกเฉินหลี่ซื่อ

เฉินหลี่ซื่อเป็นคนหยาบ อ่านหนังสือไม่ออก เมื่อก่อนพอมีใครทำไม่ถูกใจนาง นางก็จะหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล ถึงแม้ตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว แต่การอบรมสั่งสอนของคนคนหนึ่งไม่ได้เปลี่ยนกันง่ายๆ

เห็นได้ชัดว่า คำพูดพวกนี้มีคนสอนนางพูด สองฝ่ายรู้ดีแก่ใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“งั้นข้าก็พูดตามตรงแล้วกัน!” เฉินหลี่ซื่อพูด “ไม่มีลูก เป็นความผิดใหญ่หลวง แต่จื่ออานกับเจ้ารักกัน ข้าก็รู้ดี ให้จื่ออานแต่งกับผู้หญิงอีกคนดีไหม……”

เฉินหลี่ซื่อยังพูดไม่ทันจบ ลู่ม่านก็ลุกขึ้นทันที “เฉินจื่ออานก็ตกลงจะแต่งผู้หญิงอีกคนหรือ?”

“เสี่ยวม่าน เจ้า……”

“ข้าไม่ตกลง!” ลู่ม่านลุกขึ้นและยืดอกอย่างโมโห ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชาออกมา