ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 472

“เป็นเพราะอาหารที่ท่านอาจารย์สอนข้า ถึงทำให้ข้ามีพัฒนาการ ข้ายังไม่ได้ขอบคุณอาจารย์อย่างเป็นทางการเลย!” ว่าแล้ว เขาก็คุกเข่าลง ลู่ม่านรีบพยุงเข้าขึ้นมา

“ข้าแค่ชี้แนะไปงั้น เพราะความฉลาดของเจ้าเอง อย่าเกรงใจกันเลย ถ้าเจ้าอยากขอบใจข้าจริงๆ งั้นวันนี้ก็ช่วย้ขาทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จสิ ข้าจะรู้สึกซาบซึ้งใจมากเลย”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ไว้ใจข้าได้เลย” ลูกศิษย์พูดเสร็จ ก็หันไปพูดกับคนด้านหลังว่า “ท่านนี้คือลู่อันเหริน เป็นอาจารย์ของข้า วันนี้นางมาทำอาหารถวายฮ่องเต้ที่นี่ ข้าหวังว่าทุกท่านจะให้เกียรติข้า อย่าหาเรื่องอาจารย์ของข้า ถ้าอาจารย์ข้าไม่สบายใจ งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจล่ะ!”

ใช้ทั้งไม้แข็งไม้อ่อน ใช้อย่างพอประมาณ ลู่ม่านพยักหน้าอย่างพึงพอใจ พ่อหนุ่มคนนี้มีอนาคตอีกไกลเลยนะ

เพราะเขาพูดแบบนี้ ลู่ม่านจึงสบายขึ้นเยอะ มีคนมาคอยช่วยตลอด แต่ลู่ม่านก็ปฏิเสธไปทั้งหมด

เพราะยังไงเรื่องนี้ต้องช่วยเฉินจื่ออานให้ดี นางจะต้องทำเองทั้งหมด ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดได้

ดังนั้นหลังจากที่นางทักทายกับลูกศิษย์แล้ว ทั้งสองก็เริ่มล้างผักทันที

เมนูเตรียมเสร็จไว้นานแล้ว ลู่ม่านเตรียมอาหารตามเมนูที่เขียนไว้ จากนั้นก็เริ่มทำอาหาร

แตกต่างจากครั้งก่อนที่ไม่มีใครสนใจ ครั้งนี้ลู่ม่านเพิ่งเริ่มทำก็รู้สึกเหมือนมีสายตามองมาจากทั่วสารทิศ

เพราะยังไง ตั้งแต่ที่ลูกศิษย์ของนางเรียนทำอาหารกับนางครั้งก่อน ทำให้ฮ่องเต้พอพระทัยมาก จึงเลื่อนขั้นมาเป็นพ่อครัวได้

ลู่ม่านมีอาหารจานใหม่มาอีกแล้ว ทุกคนจะไม่อยากเรียนได้ยังไงล่ะ?

ลูกศิษย์มองค้อน “ดูอะไร? ลืมคำพูดของข้าไปแล้วหรือไง?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ไม่มีพริกหยวกเสียหน่อย พวกเขาดูไปก็เท่านั้น”

ลูกศิษย์อึ้ง “อาจารย์ ไม่มีจริงหรือขอรับ?”

“ก็ต้องไม่มีอยู่แล้ว!” ลู่ม่านพูดจบ ทุกคนได้ยินต่างก็ท้อกันหมด ของแบบนี้ไม่มีขายที่ไหน พวกเขาเรียนไปก็เท่านั้น

รอทุกคนแยกย้ายกันแล้ว ลู่ม่านก็พูดว่า “ถึงจะมี ก็ต้องรอปีหน้า ครั้งนี้ เป็นอาหารที่กรมเกษตรถวายให้ฮ่องเต้”

พูดจบ ลู่ม่านก็เริ่มทำอาหาร ลูกศิษย์เป็นคนชอบเรียนรู้ พอได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ เขาก็ต้องเรียนเอาไว้

อาหารทำเร็วมาก เพิ่งทำเสร็จ ก็มีขันทีมาประกาศว่า “ยกอาหาร!”

ลู่ม่านกำลังลังเลว่าอาหารของนางจะยกไปด้วยไหม ก็เห็นเฉินจื่ออานรีบวิ่งเข้ามา

“เสี่ยวม่าน เตรียมเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว!” ลู่ม่านพยักหน้า “งั้นก็ยกออกไปตอนนี้เลย!” พูดจบ เฉินจื่ออานก็หันไปพูดกับกงกงคนนั้น กงกงคนนั้นก็พยักหน้าแล้วสั่งให้คนยกออกไป

หลังจากยกอาหารไปหมดแล้ว ห้องพระเครื่องต้นก็เงียบลงมา ลู่ม่านเบื่อๆก็เลยชวนลูกศิษย์ตัวเองหาอะไรทำ “งานวันเกิดฮ่องเต้ ในวังต้องคึกคักมากแน่ๆว่าไหม? พวกเราออกไปดูกันไหม?”

ลูกศิษย์ส่ายหน้า “อันเหริน ท่านไม่รู้อะไร สำหรับผู้ที่รับใช้ฮ่องเต้ มีกฎว่า คนแบบพวกเราไม่สามารถไปงานวันเกิดฮ่องเต้ได้”

ลู่ม่านหมดอารมณ์ทันที ตอนแรกคิดว่าจะได้เห็นงานวันเกิดฮ่องเต้ว่าเป็นยังไงเสียอีก

กำลังคิดอยู่นั้น เฉินจื่ออานก็เดินเข้ามาอีกครั้ง