ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 477

หรูอวี่รีบเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าเย็นชาของจวงลี่จ้งปรากฏอยู่ด้านหลัง

“คุณ……คุณชายจวง?” หรูอวี่พูดตะกุกตะกัก

“อืม!” จวงลี่จ้งตอบรับอย่างเรียบเฉย แล้วยื่นร่มในมือไปข้างหน้า “เอาไปกางให้ฮูหยินของเจ้า”

หรูอวี่รีบย่อตัวเคารพ “ขอบคุณคุณชายจวงเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็ลุกขึ้นยืน “คุณชายจวง วันนี้ทำไมถึงมีเวลามาล่ะ?”

จวงลี่จ้งหรี่ตามองลู่ม่าน “ข้ากลัวเจ้าจะทำให้ดินของข้าเสีย มาตรวจสอบดูน่ะ”

จิ๊! ขี้เหนียวจริงๆ

ตอนแรก วันนั้นนางยังอยากขอบคุณเขาอยู่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ

“ข้าได้ยินมาว่าเฉินจื่ออานย้ายคนของหลี่ยวี่ออกไปหมดแล้ว?” จวงลี่จ้งถามขึ้นกะทันหัน

เขาไม่ใช่ข้าราชการ แต่ความสามารถเหมือนจะเก่งกว่าข้าราชการเสียอีก เขาเหมือนจะรู้เรื่องทั้งหมดในราชสำนักเลย

“อืม! คนแบบนั้น เก็บไว้ก็เป็นภัย” ลู่ม่านพูด

“เป็นภัยจริงๆ แต่ครั้งนี้ดูท่าพวกเจ้าจะหนีไม่ได้ง่ายๆนะ” จวงลี่จ้งพูดตัดกำลังใจลู่ม่านอย่างไม่ลังเล

ลู่ม่านยังครุ่นคิดความหมายของคำที่เขาพูด พ่อบ้านก็เดินเข้ามาบอกว่า “คุณชายเล็ก คุณชายใหญ่มาขอรับ”

คุณชายใหญ่? ดูท่าแล้ว จวงลี่จ้งยังมีพี่ใหญ่อยู่นะ?

ก่อนหน้านี้ เหมือนจะเคยได้ยินว่า จวงลี่จ้งออกมาหาประสบการณ์ข้างนอก ก็เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่ใหญ่ที่คุมอำนาจของตระกูลจวง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินชื่อเรียกคุณชายใหญ่ของตระกูลจวงเลย

“อยู่ไหน!” จวงลี่จ้งพูดอย่างใจเย็น

“ด้านนอกขอรับ!” พ่อบ้านรีบพูด

ได้ยินดังนั้น จวงลี่จ้งก็มองไปยังตำแหน่งในตอนนี้ของลู่ม่านกับหรูอวี่

“พ่อบ้าน รีบย้ายดอกไม้ของข้ามาที่นี่”

พอบ้านเตรียมไว้นานแล้ว ได้ยินแบบนี้ ก็รีบสั่งให้คนเริ่มย้ายมา ลู่ม่านยังไม่รู้ตัว “ทำไมถึงย้ายดอกไม้มาล่ะ? งั้นพริกของข้าจะทำยังไง?”

“พี่ใหญ่ข้ากับหลี่ยวี่เป็นพวกเดียวกัน ถ้าเจ้าอยากให้พริกของเจ้าอยู่รอด ก็รีบย้ายดอกไม้มาบังไว้ซะ”

จวงลี่จ้งพูดตรงๆ ลู่ม่านก็ถึงรู้สึกตัว ทำไมเมื่อกี้จวงลี่จ้งถึงพูดแบบนั้น มองดูเมล็ดพริกที่เพิ่งงอกออกมา ลู่ม่านกัดฟัน รีบย้ายกระถางดอกไม้มาปิดไว้

นำกระถางดอกไม้มาล้อมเอาไว้ ล้อมเมล็ดพันธุ์ของพริกได้พอดี

แต่พริกปลูกไว้กว้างมาก ย้ายกระถางดอกไม้มาแล้วก็ยังบังพริกที่งอกออกมาไม่ได้ ในตอนที่ลู่ม่านไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จวงลี่จ้งก็เอากุหลาบป่าที่กำลังบานสวยได้ที่ตัดออกมาแล้วสาดไปที่ผืนดิน

กลีบดอกไม้ที่กระจายอยู่นั้นก็ดึงดูดสายตาของผู้คน ไม่มีคนไปสนใจพริกที่กำลังงอกอีก

เพิ่งทำทุกอย่างเสร็จ จวงชิ่งเฟิงก็เดินเข้ามา

“น้องรอง ข้าได้ยินว่าช่วงนี้เจ้าชอบมาที่บ้านสวน ทำไม? เจ้าซ่อนของดีอะไรไว้ที่นี่งั้นหรือ?”

พ่อบ้านรีบเดินตามจวงชิ่งเฟิงออกไป ลู่ม่านก็ถึงเดินกลับไปที่หลังบ้าน เห็นจวงลี่จ้งนั่งอยู่ตรงหน้าดอกไม้พวกนั้น เขาจ้องมองดอกไม้ไม่ละสายตา

“ขอโทษนะ!” ลู่ม่านยืนอยู่หลังเขา

จวงลี่จ้งก็ถึงรู้สึกตัว แล้วมองลู่ม่าน “ทำไมถึงพูดขอโทษล่ะ?”

“ดอกไม้ของเจ้า……”

“ข้าทำเสียเอง ไม่ใช่ความผิดเจ้าเสียหน่อย” ว่าแล้ว เขาก็มองพ่อบ้านที่ส่งจวงชิ่งเฟิงออกไปแล้วเดินกลับมา “หาที่ดีๆ ฝังดอกไม้พวกนี้เถอะ!”

พ่อบ้านตอบรับ แล้วมองดูจวงลี่จ้งเดินออกไป

รอเขาไปแล้ว พ่อบ้านก็ถึงถอนหายใจแล้วไปเก็บกิ่งดอกไม้ ลู่ม่านรีบเข้าไปพูดว่า “พ่อบ้าน จากที่ข้ารู้มา กุหลาบป่าเป็นไม้พันธุ์ที่ปักชำได้ง่ายที่สุดแล้วนี่? ทำไมถึงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ?”

พ่อบ้านส่ายหน้า “ฮูหยิน ท่านไม่รู้อะไร ดอกไม้นี้ ที่จริงเหี่ยวแห้งตั้งนานแล้ว มันแก่มากแล้ว ก็ต้องมีเวลาตายของมัน เดิมทีคุณชายยังรู้สึกเสียดายอยู่ พอผ่านเรื่องนี้ไป เขาก็รู้ว่าคงจะช่วยไม่ได้แล้ว”

“ให้ข้าลองดูไหม?” ลู่ม่านพูด

“ฮูหยิน ท่าน?” พ่อบ้านมองลู่ม่านอย่างสงสัย

หรูอวี่ก็พูดว่า “ฮูหยินของข้าปลูกพืชพันธุ์เก่งมาก ท่านให้ฮูหยินของเราทำ ไม่แน่อาจจะช่วยกลับมาได้นะ”

พ่อบ้านก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที “เป็นแบบนั้นจริงด้วย งั้นฮูหยินท่านจะต้องช่วยดอกไม้นี้ให้กลับมาเบิกบานอีกครั้งให้ได้นะขอรับ!”

“ข้าจะทำสุดความสามารถนะ” ลู่ม่านว่าแล้ว ก็ยื่นมือรับดอกไม้มา เพราะยังไง จวงลี่จ้งก็ทำเพื่อช่วยพริกของนาง นางก็ต้องตอบแทนเขาบ้าง