ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 477

หรูอวี่รีบเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าเย็นชาของจวงลี่จ้งปรากฏอยู่ด้านหลัง

“คุณ……คุณชายจวง?” หรูอวี่พูดตะกุกตะกัก

“อืม!” จวงลี่จ้งตอบรับอย่างเรียบเฉย แล้วยื่นร่มในมือไปข้างหน้า “เอาไปกางให้ฮูหยินของเจ้า”

หรูอวี่รีบย่อตัวเคารพ “ขอบคุณคุณชายจวงเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็ลุกขึ้นยืน “คุณชายจวง วันนี้ทำไมถึงมีเวลามาล่ะ?”

จวงลี่จ้งหรี่ตามองลู่ม่าน “ข้ากลัวเจ้าจะทำให้ดินของข้าเสีย มาตรวจสอบดูน่ะ”

จิ๊! ขี้เหนียวจริงๆ

ตอนแรก วันนั้นนางยังอยากขอบคุณเขาอยู่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ

“ข้าได้ยินมาว่าเฉินจื่ออานย้ายคนของหลี่ยวี่ออกไปหมดแล้ว?” จวงลี่จ้งถามขึ้นกะทันหัน

เขาไม่ใช่ข้าราชการ แต่ความสามารถเหมือนจะเก่งกว่าข้าราชการเสียอีก เขาเหมือนจะรู้เรื่องทั้งหมดในราชสำนักเลย

“อืม! คนแบบนั้น เก็บไว้ก็เป็นภัย” ลู่ม่านพูด

“เป็นภัยจริงๆ แต่ครั้งนี้ดูท่าพวกเจ้าจะหนีไม่ได้ง่ายๆนะ” จวงลี่จ้งพูดตัดกำลังใจลู่ม่านอย่างไม่ลังเล

ลู่ม่านยังครุ่นคิดความหมายของคำที่เขาพูด พ่อบ้านก็เดินเข้ามาบอกว่า “คุณชายเล็ก คุณชายใหญ่มาขอรับ”

คุณชายใหญ่? ดูท่าแล้ว จวงลี่จ้งยังมีพี่ใหญ่อยู่นะ?

ก่อนหน้านี้ เหมือนจะเคยได้ยินว่า จวงลี่จ้งออกมาหาประสบการณ์ข้างนอก ก็เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่ใหญ่ที่คุมอำนาจของตระกูลจวง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินชื่อเรียกคุณชายใหญ่ของตระกูลจวงเลย

“อยู่ไหน!” จวงลี่จ้งพูดอย่างใจเย็น

“ด้านนอกขอรับ!” พ่อบ้านรีบพูด

ได้ยินดังนั้น จวงลี่จ้งก็มองไปยังตำแหน่งในตอนนี้ของลู่ม่านกับหรูอวี่

“พ่อบ้าน รีบย้ายดอกไม้ของข้ามาที่นี่”

พอบ้านเตรียมไว้นานแล้ว ได้ยินแบบนี้ ก็รีบสั่งให้คนเริ่มย้ายมา ลู่ม่านยังไม่รู้ตัว “ทำไมถึงย้ายดอกไม้มาล่ะ? งั้นพริกของข้าจะทำยังไง?”

“พี่ใหญ่ข้ากับหลี่ยวี่เป็นพวกเดียวกัน ถ้าเจ้าอยากให้พริกของเจ้าอยู่รอด ก็รีบย้ายดอกไม้มาบังไว้ซะ”

จวงลี่จ้งพูดตรงๆ ลู่ม่านก็ถึงรู้สึกตัว ทำไมเมื่อกี้จวงลี่จ้งถึงพูดแบบนั้น มองดูเมล็ดพริกที่เพิ่งงอกออกมา ลู่ม่านกัดฟัน รีบย้ายกระถางดอกไม้มาปิดไว้

นำกระถางดอกไม้มาล้อมเอาไว้ ล้อมเมล็ดพันธุ์ของพริกได้พอดี

แต่พริกปลูกไว้กว้างมาก ย้ายกระถางดอกไม้มาแล้วก็ยังบังพริกที่งอกออกมาไม่ได้ ในตอนที่ลู่ม่านไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จวงลี่จ้งก็เอากุหลาบป่าที่กำลังบานสวยได้ที่ตัดออกมาแล้วสาดไปที่ผืนดิน

กลีบดอกไม้ที่กระจายอยู่นั้นก็ดึงดูดสายตาของผู้คน ไม่มีคนไปสนใจพริกที่กำลังงอกอีก

เพิ่งทำทุกอย่างเสร็จ จวงชิ่งเฟิงก็เดินเข้ามา

“น้องรอง ข้าได้ยินว่าช่วงนี้เจ้าชอบมาที่บ้านสวน ทำไม? เจ้าซ่อนของดีอะไรไว้ที่นี่งั้นหรือ?”

จวงลี่จ้งไม่สนใจเขา แต่กลับมองค้อนแทน แล้วแกล้งด่าลู่ม่านอย่างโมโหว่า “เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน? เจ้ารู้หรือไม่ ดอกไม้ช่อนี้ข้าดูแลมาหลายปีกว่าจะบาน”

ลู่ม่านรับรู้ นางรีบแกล้งก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว “คุณชายรอง ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้วเจ้าค่ะ”

จวงชิ่งเฟิงที่อยู่ข้างๆเห็นแล้วก็กวาดตามองรอบๆ สุดท้ายก็หันไปเห็นดอกกุหลาบป่าที่ตกกระจายอยู่บนพื้น “นี่ น้องรอง ดอกไม้นี้พังแล้วจริงหรือ? นี่เป็นของที่ฮูหยินรองเก็บไว้ให้เจ้าก่อนตายไม่ใช่หรือ?”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็อึ้งมาก เป็นที่แม่ทิ้งไว้ให้เขาก่อนตายงั้นหรือ?

กำลังคิดอยู่นั้น จวงลี่จ้งก็ด่าลู่ม่าน “ยังไม่ไสหัวไปอีก!”

ลู่ม่านรีบพาหรูอวี่ออกไป ก่อนไป นางเงยหน้ามองกุหลาบป่านั้นอีกครั้ง เมื่อกี้ไม่ทันสังเกต ตอนนี้เห็นแล้วก็ถึงรู้ว่าดอกไม้ต้นนั้นดูจะมีอายุนานมาก

ดอกไม้ดอกใหญ่ตกลงพื้นเต็มไปหมด เห็นแล้วช่างน่าเสียดายจริงๆ

ทั้งสองเดินออกไปด้านนอก ลู่ม่านก็ถึงถามพ่อบ้านว่า “ดอกไม้นั้นเหมือนกับที่คุณชายใหญ่พูดจริงหรือ?”

พ่อบ้านพยักหน้า “พูดให้ถูกก็คือ น่าจะหนักกว่าที่คุณชายใหญ่พูด ตอนนั้น หลังจากที่แม่ของคุณชายรองเสีย คุณชายรองก็มาพักอยู่ในบ้านสวนนี้ ทุกวันก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่อยู่ข้างดอกไม้นั้น พอได้นั่งก็นั่งทั้งวัน ใครพูดอะไรก็ไม่ฟัง ต่อมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฮูหยินรองสัมผัสได้หรือเปล่า เดิมทีดอกไม้ที่ไม่ควรเติบโตในฤดูกาลนั้นก็มีดอกไม้บานออกมา และหลังจากนั้นเอง คุณชายก็ดีขึ้นมาเรื่อยๆ ดอกไม้นั้นก็กลายเป็นดอกไม้ที่คุณชายชอบมากที่สุด แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะช่วยไม่ได้แล้วล่ะ”

ลู่ม่านรู้สึกผิดขึ้นมา จวงลี่จ้งน่าสงสารขนาดนี้เชียวหรือ เป็นถึงคุณชายเศรษฐีตระกูลชั้นผู้ดี ที่จริงเทียบกับเด็กชาวนายังไม่ได้เลย

อย่างน้อย เด็กครอบครัวชาวนา ถึงแม้จะเป็นลูกๆตระกูลเฉิน ก็ยังมีพ่อแม่ที่คอยรักคอยเอ็นดู

ไม่รู้ว่าจวงลี่จ้งกับจวงชิ่งเฟิงพูดอะไรกันบ้าง ไม่นาน จวงชิ่งเฟิงก็เดินออกมา

ตอนที่เดินผ่านลู่ม่าน จวงชิ่งเฟิงยิ้มบางๆ “แม่นางผู้นี้เก่งมากเลยนะ กล้าทำลายของรักของน้องรองข้าได้ ทำได้……ดีจริงๆ ถ้าน้องรองของข้าจะทำโทษเจ้า เจ้าก็มาหาข้าที่ตระกูลจวงนะ ข้าจะดูแลเจ้าเอง”

ลู่ม่านรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว หลีกเลี่ยงพฤติกรรมไม่เหมาะสมกับจวงชิ่งเฟิง

จวงชิ่งเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีกก็เดินออกไปทันที

พ่อบ้านรีบเดินตามจวงชิ่งเฟิงออกไป ลู่ม่านก็ถึงเดินกลับไปที่หลังบ้าน เห็นจวงลี่จ้งนั่งอยู่ตรงหน้าดอกไม้พวกนั้น เขาจ้องมองดอกไม้ไม่ละสายตา

“ขอโทษนะ!” ลู่ม่านยืนอยู่หลังเขา

จวงลี่จ้งก็ถึงรู้สึกตัว แล้วมองลู่ม่าน “ทำไมถึงพูดขอโทษล่ะ?”

“ดอกไม้ของเจ้า……”

“ข้าทำเสียเอง ไม่ใช่ความผิดเจ้าเสียหน่อย” ว่าแล้ว เขาก็มองพ่อบ้านที่ส่งจวงชิ่งเฟิงออกไปแล้วเดินกลับมา “หาที่ดีๆ ฝังดอกไม้พวกนี้เถอะ!”

พ่อบ้านตอบรับ แล้วมองดูจวงลี่จ้งเดินออกไป

รอเขาไปแล้ว พ่อบ้านก็ถึงถอนหายใจแล้วไปเก็บกิ่งดอกไม้ ลู่ม่านรีบเข้าไปพูดว่า “พ่อบ้าน จากที่ข้ารู้มา กุหลาบป่าเป็นไม้พันธุ์ที่ปักชำได้ง่ายที่สุดแล้วนี่? ทำไมถึงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ?”

พ่อบ้านส่ายหน้า “ฮูหยิน ท่านไม่รู้อะไร ดอกไม้นี้ ที่จริงเหี่ยวแห้งตั้งนานแล้ว มันแก่มากแล้ว ก็ต้องมีเวลาตายของมัน เดิมทีคุณชายยังรู้สึกเสียดายอยู่ พอผ่านเรื่องนี้ไป เขาก็รู้ว่าคงจะช่วยไม่ได้แล้ว”

“ให้ข้าลองดูไหม?” ลู่ม่านพูด

“ฮูหยิน ท่าน?” พ่อบ้านมองลู่ม่านอย่างสงสัย

หรูอวี่ก็พูดว่า “ฮูหยินของข้าปลูกพืชพันธุ์เก่งมาก ท่านให้ฮูหยินของเราทำ ไม่แน่อาจจะช่วยกลับมาได้นะ”

พ่อบ้านก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที “เป็นแบบนั้นจริงด้วย งั้นฮูหยินท่านจะต้องช่วยดอกไม้นี้ให้กลับมาเบิกบานอีกครั้งให้ได้นะขอรับ!”

“ข้าจะทำสุดความสามารถนะ” ลู่ม่านว่าแล้ว ก็ยื่นมือรับดอกไม้มา เพราะยังไง จวงลี่จ้งก็ทำเพื่อช่วยพริกของนาง นางก็ต้องตอบแทนเขาบ้าง