ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 485

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ได้ ข้าล้วนฟังเจ้า!”

หลังจากที่ทั้งสองกลับถึงบ้าน ก็สั่งให้หรูเฟิงกับหรูอวี่เริ่มจัดเตรียมข้าวของ ฉวยโอกาสจากช่วงเวลานี้ เฉินจื่ออานพาลู่ม่านไปที่ร้านขายยาฉืออานเพื่อตรวจซ้ำอีกครั้ง

หลังจากที่ท่านหมอหวงช่วยตรวจชีพจรให้ลู่ม่าน สีหน้าก็แฝงความแช่มชื่นยินดี “ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินด้วย สารพิษล้วนถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว ร่างกายของฮูหยินไม่มีปัญหาอีกต่อไปแล้ว!”

“จริงรึ?” เฉินจื่ออานมีความสุขเสียยิ่งกว่าลู่ม่านอีก “ท่านหมอ ที่ท่านพูดมาเป็นความจริงรึ?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นความจริงอยู่แล้วสิ!” ท่านหมอหัวเราะพลางพูดว่า “หรือคิดว่าตาแก่อย่างข้าจะโกหกพวกเจ้า?”

“ดีเหลือเกิน!” เฉินจื่ออานไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าได้เลยแม้แต่น้อย ส่วนลู่ม่านกลับตรงกันข้าม ยังนับได้ว่ามีสติแจ่มชัด ถามออกไปอย่างระมัดระวังว่า

“หมอหวง แล้วร่างกายของข้าจะสามารถตั้งครรภ์ได้หรือไม่?”

ได้ยินดังนั้น จู่ ๆ เฉินจื่ออานก็เงียบไปทันที

สีหน้าของหมอหวงก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบลงเช่นกัน

“ไม่ได้สินะ?” ในใจลู่ม่านพลันดิ่งวูบ นางเองก็ไม่ได้ชอบเด็กอะไรมากมายขนาดนั้น แต่พอได้มาใช้ชีวิตร่วมกับเฉินจื่ออาน ก็อดรู้สึกอยากมีลูกสักคนที่เป็นของพวกเขาขึ้นมาไม่ได้

ลองนึกภาพของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่พวกเขาสองคนร่วมกันสรรสร้างขึ้นมา ในร่างนั้นมีสายเลือดของพวกเขาไหลเวียนอยู่ แล้วค่อย ๆ เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ จากนั้นก็ส่งต่อสายเลือดของพวกเขาต่อไป นั่นถือเป็นเรื่องที่วิเศษมากเรื่องหนึ่งเลยไม่ใช่หรือ?

“ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้อย่างสมบูรณ์หรอก!” หมอหวงตอบ “หลังจากที่ร่างกายแข็งแรงดีแล้ว เรื่องที่ว่าจะตั้งครรภ์หรือไม่ ก็ต้องขึ้นอยู่กับพวกเจ้าสองคนแล้ว ข้าเป็นแค่หมอธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่หมอดูหรอกนะ!”

“งั้นก็แปลว่าได้สินะ!” ลู่ม่านจิตใจเบิกบานมีความสุขอย่างยิ่ง ไม่เสียแรงที่นางทนกินยาขมปี๋มาเป็นเวลากว่าครึ่งปี

“ขอบคุณท่านหมอหวงมากขอรับ!” เฉินจื่ออานกล่าว

"ไม่ต้องเกรงใจ!"

บนรถระหว่างทางกลับ เฉินจื่ออานไม่สามารถระงับความสุขในใจของเขาได้เลย พูดว่า “เสี่ยวม่าน ถ้าเมื่อไหร่ที่พวกเรามีลูก ลูกชายให้ตั้งชื่อว่าฉางเซิง ลูกสาวก็ตั้งชื่อว่าหว่านเอ๋อ!”

ลู่ม่านถึงกับหลุดหัวเราะออกมา " นี่ออกจะเชยเกินไปแล้ว !"

“เชยตรงไหน?” เฉินจื่ออานท้วง “ชื่อนี้มีความหมายดีมากเลยนะ”

ลู่ม่านกลับไม่เอาด้วย "ไว้ถึงเวลานั้นก่อน ค่อยคุยกันเถอะ!"

เฉินจื่ออานกอดลู่ม่านแน่น ทั้งสองโน้มหัวเข้ามาถูไถกันแนบชิด “ดีจริง ๆ เสี่ยวม่าน ในที่สุดพวกเราก็มีโอกาสได้มีลูกของตัวเองเสียที วันนี้ข้ามีความสุขเหลือเกินแล้ว”

“คนโง่!” ลู่ม่านอดตำหนิเขาไม่ได้ “ท่านหมอแค่บอกว่า สามารถท้องได้ แต่ไม่ได้บอกว่าข้าจะท้องตอนนี้เลยเสียเมื่อไหร่ เจ้าจะดีใจขนาดนี้ไปทำไม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินจื่ออานก็รู้สึกฮึกเหิมคึกคักขึ้นมาทันที “เสี่ยวม่าน นี่เจ้าสงสัยในพละกำลังของข้าอยู่อย่างนั้นหรือ? เจ้าควรรู้นะว่า ไม่ควรนึกสงสัยความสามารถของผู้ชายแบบนี้!”

ลู่ม่านเก้อกระดากขึ้นมาทันที “ข้าไม่ได้พูดเสียหน่อย เป็นเจ้าพูดเองต่างหาก”

ที่ข้างหู เฉินจื่ออานกดเสียงลงจนแผ่วต่ำ พูดประท้วงด้วยน้ำเสียงที่ติดจะแหบพร่าน้อย ๆ ว่า “ให้ถึงกลางคืนก่อนเถอะ เจ้าก็จะรู้ว่าเจ้าคิดผิด”

คืนนั้น เฉินจื่ออานพยายามอย่างมากจริง ๆ เคี่ยวกรำจนลู่ม่านต้องเกาะกำแพงพยุงตัวเองตรง ๆ จนสุดท้าย ถึงขั้นต้องร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าครั้งหน้านางไม่กล้าแล้ว เฉินจื่ออานถึงค่อยยอมปล่อยลู่ม่านไปอย่างพออกพอใจเต็มที่

วันรุ่งขึ้น กระทั่งตอนขึ้นรถ เฉินจื่ออานก็เป็นคนอุ้มลู่ม่านขึ้นไปเลยทีเดียว

รอจนลู่ม่านตื่นขึ้นมา ก็พบว่าพวกนางกำลังอยู่ระหว่างเส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังเขื่อนแล้ว ลู่ม่านโกรธจนกัดฟันกรอด คว้าแขนของเฉินจื่ออานขึ้นมาแล้วหยิกแรง ๆ เข้าไปหนึ่งที

คิดไม่ถึงว่าเฉินจื่ออานกลับไม่สะทกสะท้านเลย ทำเหมือนกับว่าแค่ถูกยุงสักตัวกัด ยังมีหน้ายื่นแขนอีกข้างหนึ่งออกไปให้ด้วย "ถ้าเสี่ยวม่านยังไม่หายโกรธล่ะก็ หยิกข้างนี้ด้วยก็ได้นะ"

ลู่ม่าน "...."

นางผลักมือของเฉินจื่ออานออกไป “ใครจะไปอยากหยิกเจ้ากัน หยิกจนเจ็บมือไปหมดแล้ว”

เฉินจื่ออานรีบจับมือลู่ม่านขึ้นมาดู แล้วช่วยนวด ๆ คลึง ๆ ให้ หรูเฟิงที่ขับรถที่อยู่ข้างนอกหลุดหัวเราะคิกออกมา ลู่ม่านพลันรู้สึกเก้อกระดากไปชั่วขณะ “หรูเฟิง เจ้าเข้ามา ให้เขาออกไปขับรถ”