ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 484

อ๋องหนิงไม่พูดอะไรไปชั่วขณะ ฝ่าบาทเห็นดังนั้นก็ตรัสขึ้นว่า “ทำไมล่ะ? ไม่ใช่ว่าเฉินซือหนงถูกอ๋องหนิงเชิญตัวมาพูดคุยปรึกษาเรื่องน้ำท่วมตั้งแต่เช้าแล้วนี่? หรือไม่ใช่แบบนั้น?”

ลู่ม่านจงใจพูดแบบนี้กับฮ่องเต้ ก็นับได้ว่าเป็นการหาทางลงให้อ๋องหนิงในระดับหนึ่งแล้ว

ในใจของอ๋องหนิงหนักอึ้งจมดิ่งลงไปเล็กน้อย ค่อยเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ หลายวันมานี้กระหม่อมยุ่งอยู่กับการหารือเรื่องน้ำท่วมตลอด ทั้งต้องไปรบกวนเฉินหนงซือให้พลอยเหน็ดเหนื่อยไปด้วยอีกคน เมื่อครู่เฉินซือหนงก็เหนื่อยมากแล้ว กระหม่อมจึงให้คนพาเขาไปพักผ่อน ตอนนี้ก็เป็นเวลาพอสมควรแล้ว กระหม่อมจะรีบให้คนไปเชิญมาพ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบ ก็หันไปสั่งคนที่อยู่ด้านนอกประตูว่า “ทำไมยังไม่รีบไปเชิญใต้เท้าซือหนงมาเข้าเฝ้าฝ่าพระบาทอีก?”

เด็กรับใช้ด้านนอกรีบไปทันที ผ่านไปไม่นานก็พาตัวเฉินจื่ออานกลับมาด้วย

ชั่วขณะที่ลู่ม่านเห็นเฉินจื่ออาน นางรีบมองสำรวจทั่วร่างเขาขึ้น ๆ ลง ๆ รอบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาปลอดภัยไร้เรื่องราวจริง ๆ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ยังดีที่พวกนางมาทันเวลา เฉินจื่ออานยังไม่เกิดเรื่องอะไร

เมื่อเฉินจื่ออานเห็นลู่ม่าน ในดวงตาก็ปรากฏความกังวลขึ้นมา เดิมทีเขาคิดว่าลู่ม่านก็ถูกอ๋องหนิงจับตัวมาเช่นกัน

อ๋องหนิงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งว่า "เฉินซือหนง ที่แท้เจ้ากับลู่ซูเหรินก็คิดหาวิธีจัดการกับน้ำท่วมครั้งนี้ได้แล้วนี่เอง พอดีว่าฝ่าบาทก็ทรงอยู่ที่นี่ด้วย พวกเจ้าลองพูดวิธีการแก้ไขออกมาเถอะ"

นี่อ๋องหนิงกำลังเตือนเขาเป็นนัย ๆ ว่าให้ระวังปาก ให้รู้จักขอบเขตอย่างนั้นสินะ?

เฉินจื่ออานค่อยมีสติกลับมา ก้าวเท้าขึ้นไปข้างหน้าเพื่อถวายพระพรฮ่องเต้

ฮ่องเต้รับสั่งเขาให้ลุกขึ้น แล้วตรัสว่า “ตอนนี้พวกเจ้าล้วนอยู่ที่นี่กันพร้อมหน้าแล้ว ไม่สู้มาหารือเรื่องภัยน้ำท่วมกันเลยดีกว่า!”

ตอนนี้เอง ลู่ม่านค่อยพูดขึ้นว่า “ทูลฝ่าบาท เป็นเช่นนี้เพคะ หลังจากที่หม่อมฉันได้ยินเรื่องดินถล่ม ด้วยเหตุเพราะกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ทำให้ไม่อาจสร้างเขื่อนขึ้นมาได้ใหม่ หม่อมฉันคิดว่า เราควรใช้วิธีบรรจุก้อนหินใส่ลงในตะกร้าไม้ แล้วจมมันลงไปที่ก้นแม่น้ำ ช่องว่างในตะกร้าไม้จะไม่ขัดขวางการไหลของกระแสน้ำ ส่วนน้ำหนักของก้อนหินก็จะช่วยทำให้เรามั่นใจได้ว่า ตะกร้าไม้จะไม่ถูกกระแสน้ำพัดพาไป ด้วยวิธีนี้จะช่วยลดแรงต้านทานในการไหลของกระแสน้ำ รอจนน้ำไหลอ่อนลงแล้ว ก็จะสามารถสร้างเขื่อนขึ้นมาได้ใหม่เพคะ!”

พระเนตรของฮ่องเต้เป็นประกายสว่างวาบ “นี่นับว่าเป็นวิธีการที่ดีมากจริง ๆ”

แต่อ๋องหนิงกลับไม่เห็นด้วย “วิธีการของเจ้าฟังแล้วก็เหมือนจะใช้ได้ แต่ในทางปฏิบัติจริง มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น กระแสน้ำในท้องถิ่นไม่อาจปิดกั้นได้ง่าย ๆ เหมือนอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เพิ่มเสาไม้เข้าไปอีก ส่งคนที่ว่ายน้ำแข็ง ๆ นำเสาไม้ลงไปในน้ำ เพื่อใช้เป็นตัวช่วยยึดตะกร้าไม้ให้มั่นคงยิ่งขึ้น”

“เจ้าพูดเสียอย่างกับมันเป็นเรื่องง่าย ๆ ถ้าอย่างนั้นจะต้องใช้เสาไม้ใหญ่แค่ไหนถึงจะยึดเอาไว้ได้?”

ลู่ม่านย้อนนึกถึงวิธีการควบคุมน้ำของหลี่ปิงในหนังสือประวัติศาสตร์ขึ้นมาได้ จึงยิ้มพลางพูดว่า "ทำเป็นเสาไม้ทรงสามเหลี่ยม! สามเหลี่ยมถือเป็นรูปทรงที่แข็งแรงที่สุด ขอแค่เสาไม้ทรงสามเหลี่ยมถูกส่งลงไปในน้ำ แน่นอนว่าจะต้องแข็งแรงมั่นคงที่สุด"

“ดี!” ฮ่องเต้รับสั่งทันที “ไม่สู้มอบหมายเรื่องนี้ให้เจ้าเป็นคนจัดการดีกว่า เจ้าไปที่เขื่อนก่อนเลย รอให้จัดการภัยน้ำท่วมเรียบร้อยแล้วกลับมา ข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม”

“ฝ่าบาท กระหม่อมเกรงว่านี่จะไม่เหมาะสมนะพ่ะย่ะค่ะ แต่ไหนแต่ไรมา ผู้หญิงไม่เคยได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งขุนนางมาก่อนเลย”

“อ๋องหนิง!” สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ดูย่ำแย่สุดขีด “เหตุผลเพราะผู้หญิงไม่เคยดำรงตำแหน่งขุนนางจริง ๆ หรือเป็นเพราะก้นบึ้งในใจเจ้า มันคิดว่าผู้หญิงไร้ความสามารถกันแน่!”

ขันทีเฉินที่อยู่ข้าง ๆ ต้องถูกฝ่าบาทสั่งลงโทษ ก็เพราะคำพูดประโยคนี้แท้ ๆ เมื่อเห็นแบบนี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าฝ่าบาทต้องการจะพิสูจน์ตัวเองอย่างมาก

แต่นั่นก็จริงอยู่ ผู้หญิงคนหนึ่งฝ่าฟันจนได้เป็นถึงฮ่องเต้ของประเทศประเทศหนึ่ง แน่นอนว่าเส้นทางย่อมไม่ง่ายดายขนาดนั้น พระองค์ก้าวเดินมายาวนานขนาดนี้ อย่างไรก็ต้องได้รับความเคลือบแคลงสงสัย กับเสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมายมหาศาลแน่

“ลู่เสี่ยวม่าน!” จู่ ๆ ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้นมา “ข้าขอแต่งตั้งให้เจ้าเป็นผู้บุกเบิกการควบคุมทางน้ำ มีหน้าที่จัดการกับน้ำท่วมที่เขื่อนในครั้งนี้ ขณะเดียวกัน ก็ขอสั่งให้เฉินจื่ออานดำรงตำแหน่งผู้ช่วยทูต เดินทางไปด้วยกัน ลู่ซูเหริน เจ้าอย่าได้ทำให้ข้าต้องผิดหวังเป็นอันขาดล่ะ!”

งานใหญ่มาหล่นโครมใส่กลางกบาลเข้าแล้ว ลู่ม่านรู้แก่ใจดีว่าครั้งนี้ตัวเองผลักไสงานไม่ได้แน่ จึงรีบรับพระราชโองการทันที "หม่อมฉันน้อมรับพระราชโองการเพคะ"

“กระหม่อมน้อมรับพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ” เฉินจื่ออานก็ตอบรับเช่นกัน

หลังจากที่ฮ่องเต้ตรัสจบลงแล้ว ก็หันไปมองอ๋องหนิงอีกครั้ง “อ๋องหนิง เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไรรึ?”