ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 487

เป๋าจ่างชะงักค้างไปครู่หนึ่ง รีบถามขึ้นว่า “แล้วท่านหมายความว่าอย่างไรล่ะ? ไม่ได้ระบายน้ำท่วมโดยตรง แล้วจะระบายน้ำท่วมอย่างไรได้?”

ลู่ม่านไม่สนใจเขา แต่หันไปเรียกเฉินจื่ออานตรง ๆ "พวกเรากลับกันเถอะ!"

หลังจากกลับไป ลู่ม่านก็ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ส่วนเฉินจื่ออานกับเป๋าจ่างไปพบอ๋องหนิง เพื่อแจ้งรายงานสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

รอจนเฉินจื่ออานกลับมา ก็เห็นว่าลู่ม่านวาดทุกอย่างที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ลงบนกระดาษจนหมดแล้ว

หรูเฟิงยกอาหารเข้ามาพอดี แล้วพูดว่า "ฮูหยิน หลายวันมานี้พวกเราต่างก็ไม่ได้กินอะไรดี ๆ เลย เมื่อครู่นี้ข้าเห็นปลาในครัว จึงทำปลาตุ๋นน้ำแดง ท่านลองชิมสักหน่อยดีหรือไม่เจ้าคะ?"

“อื้ม วางไว้ก่อนเถอะ” ลู่ม่านพูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น

หรูเฟิงถอนหายใจเฮือก ยังอยากจะพูดอะไรต่ออีกสักหน่อย เฉินจื่ออานก็เดินเข้าประตูมา แล้วคว้าตัวลู่ม่านไว้

“ต่อให้งานยุ่งอีกสักแค่ไหน ก็ต้องกินข้าวถึงจะมีแรงทำงานนะ ถ้าเจ้าก็ล้มป่วยไปด้วย แล้วใครจะช่วยชาวบ้านล่ะ?”

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าไม่หิว พวกเจ้ากินไปก่อนเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ ข้าก็ไม่กินแล้วดีกว่า เจ้ากำลังดูอะไรอยู่ ลองพูดออกมาให้พวกเราฟัง จะได้ช่วยกันศึกษาวิจัย”

พอเฉินจื่ออานพูดแบบนี้ขึ้นมา ในที่สุดลู่ม่านก็ยอมประนีประนอมให้ "ได้ ๆ ไปกินข้าวเถอะ กินอิ่มแล้วค่อยคุยกัน"

หรูเฟิงรีบจัดสำรับกับข้าวกับปลาให้พร้อม ทั้งสามคนจึงเริ่มกินข้าว

เฉินจื่ออานลองชิมไปคำหนึ่ง แล้วคีบปลาขึ้นมาชิ้นหนึ่งใส่ลงไปในชามของลู่ม่าน "ปลาของที่นี่รสชาติไม่เลวเลย เจ้าลองชิมดูสิ"

ลู่ม่านกินข้าวแบบไม่รู้รสชาติอะไรทั้งสิ้น จากนั้นก็พูดว่า “จื่ออาน เจ้าว่า ถ้าหากข้าคิดหาวิธีการเปิดเส้นทางตรงกลางภูเขาเหลี่ยงวั่งได้ ก็สามารถระบายน้ำท่วมออกไปได้แล้วไม่ใช่หรือ?”

ปลาในมือของเฉินจื่ออานแทบจะร่วงลงไปอยู่แล้ว "เสี่ยวม่าน ตรงกลางของภูเขาเหลี่ยงวั่งล้วนมีแต่ก้อนหินใหญ่ยักษ์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติคั่นอยู่นะ พวกเราจะทะลุผ่านมันไปได้อย่างไรล่ะ?"

หรูเฟิงก็รู้สึกประหลาดใจมาก “เมื่อก่อนข้าเคยได้ยินเรื่องของกระบี่วิเศษ ที่สามารถฟันเหล็กได้ง่ายดายเหมือนฟันโคลนเหลว ๆ เลยทีเดียว แต่น่าเสียดายที่กระทั่งจะหากระบี่มาให้ได้สักเล่มก็นับว่ายากแล้ว ภูเขาลูกใหญ่ขนาดนั้น เกรงว่าต่อให้มีอีกหลายร้อยเล่มก็ไม่มีประโยชน์หรอก! "

ลู่ม่าน "...."

ลู่ม่านวางตะเกียบในมือลง พูดขึ้นอีกครั้งว่า “ข้าขอออกไปเดินดูสักหน่อยดีกว่า”

เฉินจื่ออานก็รีบตามไปทันที "ให้ข้าไปกับเจ้าเถอะ!"

ข้างนอกฝนก็ยังคงตกอยู่ เฉินจื่ออานหาร่มคันหนึ่งมาได้จากห้องต้อนรับที่หน้าประตูใหญ่ ถือเดินกางไปข้างหน้าพร้อมกับลู่ม่าน

แม้ว่า ในตัวตำบลจะไม่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติเป็นการชั่วคราว แต่เนื่องจากมีชาวบ้านจำนวนมากที่ต้องระหกระเหเร่ร่อนไปจากที่นี่ ในตัวตำบลจึงเปลี่ยนไปมีสภาพเปลี่ยวร้างวังเวงมาก

คนในพื้นที่จำนวนมาก เมื่อได้เห็นพวกเขาทั้งสองคนออกมา ก็รีบเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างกระตือรือร้น "พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยควบคุมภัยน้ำท่วมใช่หรือไม่?"

ลู่ม่านพยักหน้า คนเหล่านั้นรีบพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้ารอเดี๋ยวนะ ข้าจะกลับบ้านไปเอาของอร่อย ๆ มาให้”

ลู่ม่านรีบปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก พวกเราทางนั้นก็มีอยู่”

“ไม่เป็นไร ๆ!” ชาวบ้านคนนั้นโบกมืออย่างรวดเร็ว “พวกเจ้าเดินทางมาไกล ลำบากแทบแย่แล้ว พวกเราแค่ให้อาหารนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่นับเป็นอะไรได้”

ระหว่างทางที่มา ได้เห็นกลุ่มคนที่ก่อจลาจลตั้งมากมายขนาดนั้น ลู่ม่านก็แทบจะลืมไปแล้วว่าแท้จริงแล้วในโลกใบนี้ ยังมีคนจำนวนมากที่มีจิตใจเมตตาอารี อีกทั้งกลุ่มผู้ก่อจลาจลเหล่านั้นก็แค่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าลองมองจากมุมของพวกเขา ว่ากันตามจริงพวกเขาก็ไม่ผิด

“ขอบใจเจ้ามาก!” ลู่ม่านตอบรับ

“ไม่ต้องเกรงใจ!” ท่านป้าคนนั้นพูดพลาง ก็เดินเข้าไปหยิบมันฝรั่งออกมาสองลูก “ที่บ้านตอนนี้ไม่มีข้าวแล้ว ยังดีที่มีมันฝรั่งใช้แทนคำขอบคุณได้ ข้าเอามันไปเผา หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจ”

“ไม่รังเกียจ ๆ !” ลู่ม่านพูด ก็ปอกเปลือกมันลูกหนึ่งให้เฉินจื่ออาน จากนั้นก็ปอกอีกลูกหนึ่งแล้วเอาใส่ปากตัวเองทันที

ไม่ได้กินมันฝรั่งแบบนี้มานานมากแล้ว นับว่าหอมอร่อยมากทีเดียว ลู่ม่านกินไปพลาง ขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ