ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 495

น้ำท่วมไหลทะลักมาฉับพลัน เหมือนดั่งมังกรร้ายที่หมายจะกลืนกินทุกอย่างที่ขวางหน้า

ลู่ม่านและชาวบ้านรีบหนีตายกันจ้าละหวั่น พากันมายืนอยู่บนฝั่งพลางมองดูกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านไปแล้ว แต่ในใจของทุกคนก็ยังคงหวาดผวาอยู่ไม่หาย

โชคดีที่เมื่อเช้านี้ทันทีที่ลู่ม่านมาถึง ได้บอกให้ทุกคนจัดการกับหินก้อนที่อยู่ตรงกลางก่อน จนสามารถเปิดทางน้ำสายเล็ก ๆ ได้อย่างยากลำบาก จากนั้นก็เห็นเป๋าจ่างวิ่งลงมาจากเขื่อนในสภาพไขมันกระเพื่อมไปทั้งเนื้อทั้งตัว

“ทุกคนรีบหนีเร็วเข้า เขื่อนจะพังแล้ว!”

ในเวลาเดียวกัน ลู่ม่านก็ได้เห็นการพังถล่มของเขื่อนที่อยู่ข้างหน้าด้วยพอดี นางรีบตะโกนบอกทุกคนทันที “ทุกคนรีบหนีเร็ว เขื่อนพังแล้ว!”

ยังดีที่เป๋าจ่างคนนั้นมาถึงทันเวลา พวกลู่ม่านและชาวบ้านจึงหนีตายได้สำเร็จ

เมื่อไปถึงที่ปลอดภัย ลู่ม่านค่อยถามเป๋าจ่างด้วยความสงสัยว่า “ทำไมเจ้าถึงรู้ว่าข้างบนนั้นจะถล่มลงมาล่ะ?”

เป๋าจ่างทำท่าทางอึกอัก ลู่ม่านจึงพูดด้วยสีหน้าเย็นชาทันที “เป็นเจ้าสินะ? ต้องเป็นเจ้าที่ขึ้นไปแตะต้องอะไรบนนั้นแน่ ๆ! จื่ออาน เจ้ารีบพาคนขึ้นไปดูหน่อย”

เฉินจื่ออานรีบพาคนขึ้นไปดูทันที ไม่นานเขาก็กลับมา สีหน้าของทุกคนต่างก็ย่ำแย่จนแทบดูไม่ได้ “เป๋าจ่าง ทำไมเจ้าถึงคิดร้ายหมายจะฆ่าพวกเรา? ฐานขาตั้งทรงสามเหลี่ยมที่ใช้รองรับน้ำหนักด้านบนถูกคนถ่างออกจนมันแยกจากกัน!”

“เป็นเจ้าอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย! ข้างล่างมีชาวบ้านตั้งมากมายขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงได้ทำแบบนี้ล่ะ?”

เมื่อเป๋าจ่างต้องเผชิญกับคำกล่าวโทษมากมาย ในที่สุดก็ยอมพูดออกมาอย่างหมดเปลือกว่า “เป็นเพราะอ๋องหนิงสั่งให้ข้าทำ ถ้าข้าไม่ทำตามคำสั่ง ทั้งภรรยาข้า ลูกชายลูกสาวของข้า ก็จะไม่มีจุดจบที่ดีกันสักคนเลยน่ะสิ!”

“เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าอ๋องหนิงรักประชาชนเสมือนลูกหลานมาตลอดหรอกรึ?” คราวนี้ทุกคนโกรธมาก “จะต้องเป็นเจ้านี่แหล่ะ ครั้งก่อนพวกเราไม่ยอมฟังที่เจ้าพูด เจ้าถึงได้คิดจะฆ่าพวกเรา”

ทุกคนพูดพลาง ก็ยกบรรดาอุปกรณ์ในมือหวดเข้าไปทักทายเป๋าจ่างไม่ยั้ง เป๋าจ่างถูกชาวบ้านรุมทุบตีจนทนไม่ไหวต้องร้องขอความเมตตาไม่หยุด

“พวกเจ้าเชื่อข้าเถอะ อ๋องหนิงสั่งให้ข้าทำแบบนี้จริง ๆ!”

“พวกเราไปถามหาความจริงจากท่านอ๋องกันเถอะ!” มีคนตะโกนขึ้นมา เพียงไม่นาน ฝูงชนที่เหลือก็เริ่มคล้อยตาม ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น รีบร้องห้ามทุกคนทันที “ทุกคนอย่าออกไปเลยนะ ถ้าสิ่งที่เป๋าจ่างพูดเป็นความจริงล่ะก็ ออกไปตอนนี้มันอันตรายเกินไป”

"แต่ว่า……"

“เสี่ยวม่านพูดได้ถูกต้องแล้ว!” เฉินจื่ออานเห็นด้วย “ไม่กลัวเรื่องที่แน่นอน แต่กลัวเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เราเลือกวิธีที่ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ถึงอย่างไรตอนนี้พวกเราก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่สู้คอยสังเกตความเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ จะดีกว่า”

ทุกคนพยักหน้าเห็นพ้อง แล้วพากันไปหาที่เหมาะ ๆ แห่งหนึ่งแถวริมแม่น้ำเพื่อซ่อนตัว

ไม่นานหลังจากนั้น ก็เห็นผู้ติดตามข้างกายอ๋องหนิงคนหนึ่งมาเดินด้อม ๆ มอง ๆ บนฝั่ง

เดิมที ทุกคนคิดว่าผู้ติดตามคนนั้นมาที่นี่เพื่อตามหาพวกเขา แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ผู้ติดตามคนนั้นสอดส่ายสายตา มองหน้ามองหลังไปรอบหนึ่ง ก็ผละจากไปด้วยสีหน้ายินดี

ตอนนั้นเองที่ทุกคนค่อยนึกหวาดกลัวขึ้นมาภายหลัง โชคดีที่เมื่อครู่นี้ไม่ได้ออกไป ไม่อย่างนั้นคงต้องตายแบบไร้ดินกลบฝังร่างกันหมดแน่ ๆ

หลังจากที่รออยู่ที่นั่นอีกนานพอสมควร ก็มีเสียงคนเรียกมาจากบนฝั่งว่า “เป๋าจ่าง!”

"ท่านพี่!"

เป๋าจ่างรีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นยินดี “เป็นคนในครอบครัวของข้า พวกเขามาตามหาข้าแล้ว”

เฉินจื่ออานรีบรั้งตัวเขาไว้ "อย่าเพิ่งขยับ!"

จากนั้น ค่อยส่งคนหนุ่มสามสี่คนออกไปสำรวจรอบ ๆ หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครตามมา ทุกคนค่อยยอมปล่อยตัวเป๋าจ่างออกมา

“ท่านพี่ โชคดีเหลือเกินที่เจ้าไม่เป็นไร!” ภรรยาของเป๋าจ่างพูดพลางร้องห่มร้องไห้

“พวกเจ้าออกมาได้ยังไงกัน? ไม่ได้ถูกอ๋องหนิงพาตัวไปแล้วหรอกรึ?” เป๋าจ่างถาม

“อ๋องหนิงไปแล้วล่ะ ไม่มีใครสนใจพวกเรา พวกเราก็เลยหนีออกมาได้ ต่อจากนั้นก็ได้ยินว่าที่นี่เกิดเหตุเขื่อนถล่ม พวกเราก็เลยรีบมาตามหาเจ้า พวกเรายังคิดอยู่เลยว่าจะไม่มีโอกาสได้พบหน้าเจ้าอีกต่อไปแล้ว.....”

ลู่ม่านไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาอีก หลังจากยืนยันได้ว่าอ๋องหนิงไปแล้วจริง ๆ พวกเขาค่อยกลับไปที่ตัวตำบล

หลังจากที่เขื่อนแห่งนั้นพังลง น้ำก็ไหลต่อเนื่องเป็นเวลาเกือบ ๆ เจ็ดวันค่อยสงบลงในที่สุด หลังจากที่น้ำหยุดไหลแล้ว พวกลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไปดูบนภูเขาเหลี่ยงวั่งทันที

ที่แท้เป็นเพราะก้อนหินที่ถูกทุบจนแตก ล้วนถูกน้ำท่วมพัดพาไปจนหมด ตอนนี้ แรงกระแทกของน้ำที่ไหลออกมา ก่อให้เกิดเป็นโพรงรูปทรงกลมเกลี้ยงโพรงหนึ่งขึ้นระหว่างหินด้านล่างของภูเขาเหลี่ยงวั่ง ดูงามประณีตตระการตาราวกับเทพเซียนสรรสร้างอย่างไรอย่างนั้น