ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 497

ผลเป็นไปตามคาด อ๋องหนิงกลับมาก็เพื่อจะใส่ร้ายป้ายสีพวกเขานั่นเอง!

ลู่ม่านพยักหน้า "เอาเถอะ ไม่ต้องร้องแล้ว ข้าหิวจนแทบจะตายให้ได้แล้ว เจ้ารีบไปทำของอร่อย ๆ มาให้ข้ากินหน่อยเถอะ"

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดอย่างมีความสุข หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็พูดกับเถียนโหย่วเต๋อด้วยท่าทางที่เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "นายท่านกับฮูหยินต่างก็ไม่เป็นไร เจ้ารีบไปเก็บผ้าไว้ทุกข์ที่หน้าประตูลงมาเถอะ!"

“ไม่ต้องรีบหรอก!” ลู่ม่านพูด “แขวนไว้ก่อนเถอะ ค่อยว่ากันทีหลัง”

เถียนโหย่วเต๋อซื่อสัตย์ต่อเจ้านายมาโดยตลอด ได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ จึงถอยออกไปทำงานของตัวเองต่อ

พวกลู่ม่านก็เหนื่อยมากแล้ว พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนทันที

เมื่อตื่นเช้ามา ลู่ม่านก็เรียกเหอเฉวียนมาพบ “งานของเจ้าวันนี้คือออกไปหาคนคุย ให้บอกใครต่อใครว่าพบศพของข้ากับนายท่านแล้ว แต่ตระกูลเฉินไม่อยากให้ฝ่าบาททรงทราบเรื่อง ดังนั้นจึงอยากลอบเอาไปฝังแบบลับ ๆ ในวันพรุ่งนี้.....”

เหอเฉวียนตกตะลึงจนตาค้าง “ฮูหยิน นี่มันจะไม่อัปมงคลเกินไปหน่อยรึ!”

“ไม่ต้องไปเชื่อเรื่องโชคลางนักหรอก!” ลู่ม่านพูด "ข้ายังนึกว่าครอบครัวของเราเชื่อในวิทยาศาสตร์เสียอีก!"

เหอเฉวียนยิ่งสับสนหนักกว่าเดิมแล้ว “วิทยาศาสตร์คืออะไรรึ?”

ลู่ม่าน ".....ไม่ใช่อะไรหรอก อย่างไรเจ้าก็แค่ออกไปกระจายข่าวลือนี้โดยตรงก็พอ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามอบหมายเรื่องสำคัญขนาดนี้ให้เจ้าทำเชียวนะ เจ้าจะต้องทำให้ดี ๆ ล่ะ!"

ท่าทางที่ลู่ม่านพูดนั้นดูจริงจังกับเรื่องนี้มาก ๆ ในที่สุดก็ดึงดูดความสนใจของเหอเฉวียนได้

"ได้ ฮูหยิน! ข้าจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี!"

หลังจากเหอเฉวียนออกไปแล้ว ลู่ม่านก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เร่งเดินทางเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง แม้จะได้นอนหลับไปตื่นหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัวไม่หาย หลังจากเดินเล่นรอบสนามไปหนึ่งรอบ ลู่ม่านก็นึกอยากงีบหลับอย่างไม่รู้สาเหตุ จึงกลับไปนอนอีกครั้ง

การนอนงีบนี้กินเวลายาวนานไปจนถึงช่วงเย็น ๆ ลู่ม่านสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมาจากเตียง ก็เห็นว่าดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยไปทางทิศตะวันตกแล้ว อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ตอนนี้ยามอะไรแล้ว?”

หรูอวี่เดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วพูดว่า “ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ? นายท่านบอกว่าท่านกำลังหลับสบาย ไม่ให้พวกเราเสียงดังจนไปปลุกท่านตื่นเจ้าค่ะ ท่านอยากกินอะไรหรือไม่?”

ลู่ม่านส่ายหน้า “จื่ออานล่ะ?”

“อยู่ที่ห้องหนังสือเจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้เหอเฉวียนกลับมาแล้ว!”

ทันทีที่ได้ยินว่าเหอเฉวียนกลับมาแล้ว ลู่ม่านก็สดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ลุกขึ้นแล้วตรงไปห้องหนังสือ เพิ่งจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงเหอเฉวียนพูดว่า "ข้าทำเรื่องที่ฮูหยินสั่งมาเรียบร้อยแล้วขอรับ ตอนนี้บรรดาคนขับรถม้าของใต้เท้าทั้งหลายต่างก็รู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว เชื่อได้ว่าไม่เกินพลบค่ำวันนี้ คนเกือบครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงจะต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน"

“ดี!” ลู่ม่านเดินเข้าไป พูดยืนยันหนักแน่น

“เจ้าออกไปเถอะ!” เฉินจื่ออานสั่งเหอเฉวียน เหอเฉวียนจึงกล่าวลาแล้วออกไปตามคำสั่ง จากนั้นเฉินจื่ออานก็เดินเข้ามากอดเอวของลู่ม่าน"ตื่นแล้วรึ? มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายหรือไม่?"

“ไม่มี!” ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าแค่นั่งรถนานจนเหนื่อยเกินไปเฉย ๆ แล้วข้าก็ไม่ใช่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ต้องทะนุถนอมอะไรขนาดนั้น!”

“เจ้าไม่ใช่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบหรอก เจ้าเป็นตุ๊กตาหนามต่างหาก!” เฉินจื่ออานจงใจล้อเลียนนาง ลู่ม่านยื่นมือออกไปหยิกเนื้อของเฉินจื่ออานอย่างนึกหมั่นไส้ “ข้าจะใช้หนามของข้าแทงเจ้าให้ตายเลย! จะแทงให้ตายเลย!”

ทั้งสองหยอกเย้ากันอยู่ครู่ใหญ่ ๆ หรูอวี่ก็พูดจากด้านนอกเข้ามาว่า "ฮูหยิน นายท่าน อาหารเย็นพร้อมแล้วเจ้าค่ะ"

เฉินจื่ออานรีบคว้ามือของลู่ม่านไว้ทันที "ไปเถอะ กินข้าวกัน พรุ่งนี้ยังมีการต่อสู้ที่ยากลำบากอีกสนามหนึ่งรออยู่นะ!"

……...