ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 503

“เข้าไปพูด!” ลู่ม่านว่าแล้ว ทั้งสามก็เดินเข้าบ้านไป

รอลู่ม่านนั่งลงแล้ว ก็ถึงถามว่า “วันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนจะไม่มีเรื่องใหญ่อะไร วันนี้ใต้เท้าซวนไปที่ศาลาว่าการแต่เช้า ไม่มีเรื่องพิเศษอะไร จวนอ๋องหนิง……”

หรูเฟิงเงียบไปสักพักก็ถึงพูดว่า “วันนี้องค์ชายรองกับอ๋องหนิงทะเลาะกันในจวนนานมาก ขนาดข้ารับใช้ที่เดินออกมายังพูดกันเลย”

“เรื่องอะไรเหรอ?” ลู่ม่านถาม

หรูเฟิงพูดอย่างเสียใจว่า “เหมือนองค์ชายรองโอ้อวดกับอ๋องหนิงเรื่องนายท่านของเรา ไม่สนใจคำเชื้อเชิญของอ๋องหนิง แต่กลับร่วมมือกับเขา……”

หลี่ยวี่พูดจาไร้สาระเก่งจริงๆ เย็นเมื่อวานเขาเชิญแล้วจริงๆ แต่เฉินจื่ออานก็ตอบปฏิเสธไปแล้ว!

“ยังมีอีกไหม?” ลู่ม่านถาม

“ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ! เดี๋ยวดึกๆข้าค่อยไปดูอีกครั้ง”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ!” ลู่ม่านพูด “ในเมืองหลวงมีกฎห้ามออกไปยามวิกาล เจ้าออกไปก็สืบอะไรไม่ได้หรอก ถ้าถูกพวกทหารเวรยามจับได้ขึ้นมาจะไม่ดีเอา พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ!”

หรูเฟิงพยักหน้า หรูอวี่ก็ถึงกับต้องพูดว่า “กฎห้ามออกไปด้านนอกยามวิกาลของเมืองหลวงเราก็ดีเหมือนกันนะ ตอนกลางคืนมีคนก่อเรื่องน้อยลงแล้ว”

“มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสีย ถ้าเปลี่ยนเป็นบ้านของเรา พอตกดึกก็จะมีแสงไฟส่องสว่างเต็มไปหมด บนถนนมีแต่คนมาขายของ คนมาเดินเที่ยวเยอะกว่าตอนกลางวันอีก มีทั้งแผงร้านขายอาหารเล็กๆ และกุ้งมังกรน้อยโลกันตร์พิโรธ ช่างงดงามจริงๆ!”

ลู่ม่านไม่ระวังพูดถึงชีวิตในโลกปัจจุบันของตัวเอง หรูเฟิงกับหรูอวี่ที่ได้ยินแล้วก็เคลิ้มไปด้วย

“ฮูหยิน ที่ที่ท่านบอกเป็นที่ไหนกัน? พาพวกเราไปเล่นด้วยสิ!”

ลู่ม่านก็ถึงรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ข้าฝันน่ะ โลกใบนี้จะมีที่แบบนั้นได้ยังไง!”

หรูอวี่ร้องโอดอย่างผิดหวัง “ที่จริงก็ไม่แน่นะ มีความสามารถก็ออกไปเดินเล่นได้ ท่านดูอย่างใต้เท้าซวนสิ เมื่อคืนเขามาที่บ้านเรา ยังพาภรรยากับข้ารับใช้มาด้วย ถึงจะเป็นเวลายามวิกาลแล้วก็ยังไปนี่?”

หรูอวี่เพิ่งพูดจบ ลู่ม่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เมื่อคืนซวนเหวินลี่พาทั้งครอบครัวมาที่บ้าน เช้าวันนี้หลี่ยวี่ก็คุยอวดเรื่องที่พวกเขาร่วมงานกันกับอ๋องหนิง! ที่แท้จุดสำคัญก็อยู่ตรงนี้นี่เอง!

“ไม่ได้การ!” ทันใดนั้นลู่ม่านก็ลุกขึ้นมา “ไปหาจื่ออานเร็ว!”

“เจ้าคะ?” หรูเฟิงพูดอย่างร้อนใจ

“หลี่ยวี่กำลังจะแก้แค้นพวกเรา!” ลู่ม่านร้อนใจมาก ตอนนี้ลู่ม่านไม่แน่ใจว่าซวนเหวินลี่กับหลี่ยวี่เป็นพวกเดียวกันไหม แต่หลี่ยวี่กำลังแก้แค้นพวกเขาอยู่แน่นอน

เขารู้ว่าอ๋องหนิงไม่พอใจในตัวพวกเขามานานแล้ว และตั้งใจทำเรื่องแบบนี้ออกมา ก็เพื่อกระตุ้นความขัดแย้งของพวกเขากับอ๋องหนิง

และไม่รู้ว่าอ๋องหนิงกำลังโกรธแบบนี้แล้วจะลงมือทำร้ายเฉินจื่ออานหรือเปล่า

หรูเฟิงไม่กล้าหยุดอยู่กับที่ รีบเดินออกไปหาเฉินจื่ออาน ลู่ม่านก็เอาป้ายอาญาสิทธิ์ที่หลี่หว่านถิงให้มายื่นให้หรูอวี่

“เก็บไว้ให้ดี ถ้าถึงเวลาสำคัญ เจ้าก็เอาป้ายอาญาสิทธิ์นี้ไปหาฝ่าบาท”

หรูอวี่พยักหน้า รับป้ายอาญาสิทธิ์มาเก็บไว้ดีๆ

ทั้งสองเดินไปถึงนอกประตู ฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว ก็ถึงเห็นรถม้าของเฉินจื่ออานกำลังวิ่งมาทางหน้าประตู

“กลับมาแล้ว!” หรูอวี่ก็ถึงโล่งอก ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ลู่ม่านกลับมีสีหน้าเข้มงวดกว่าเดิม “รถขับเร็วขนาดนั้น? มีคนบาดเจ็บเหรอ?”

กำลังคิดอยู่นั้น รถก็มาจอดข้างหน้าแล้ว ลู่ม่านรีบพุ่งเข้าไป ก็เห็นเฉินจื่ออานนั่งอยู่บนรถ นางรีบลากตัวเฉินจื่ออานมา “จื่ออาน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หรูเฟิงบาดเจ็บ!”

“พี่สาว……” หรูอวี่รีบพุ่งเข้าไป ลู่ม่านก็พูดว่า “รีบไปเชิญหมอมาเร็ว”

เหอฉวนเห็นแล้วก็ขวางหรูอวี่ไว้ “คืนนี้ดึกแล้ว เจ้าไปคนเดียวไม่ปลอดภัย ให้ข้าไปดีกว่า!”