ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 504

คงเป็นเพราะไม่เคยมีใครมาถามเขาตรงๆแบบนี้? คำถามของลู่ม่านทำเอาเหอฉวนทำตัวไม่ถูกเลย

นานมากกว่าเขาจะได้สติ ลู่ม่านก็ไม่รีบร้อน แล้วพูดอีกครั้งว่า

“ชีวิตคนเราจะมีเวลาอีกสักเท่าไหร่กัน? ถ้าข้าเป็นเจ้า ชอบก็คือชอบ แทนที่จะคอยเฝ้ามองอยู่ห่าง สู้เข้าไปจีบอย่างกล้าหาญไม่ดีกว่าเหรอ อาจจะสำเร็จก็ได้นะ?”

“แต่ถ้าไม่สำเร็จล่ะ? แม่นางหรูเฟิงดีขนาดนั้น ข้าจะคู่ควรได้ยังไง?”

“ไม่ได้ก็แค่ไม่ได้ เจ้าเป็นลูกผู้ชาย แค่นี้ก็อายด้วยเหรอ? อย่างน้อยเจ้าก็เคยพยายามแล้ว จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังอีก!”

เหอฉวนได้ยินแล้วก็เงียบไปสักพัก ลู่ม่านก็ไม่สนใจเขาอีก แล้วเดินไปพักผ่อนทันที

เช้าวันต่อมา ตอนฟ้าสว่าง ลู่ม่านก็ปลุกเฉินจื่ออานให้ตื่น

หรูเฟิงป่วย ลู่ม่านเลยให้หรูอวี่อยู่ดูแลที่บ้าน ให้เหอฉวนขับรถม้า ไปที่ฟาร์มของจวงลี่จ้งด้วยกัน

จวงลี่จ้งไม่อยู่ แต่ผู้จัดการก็ไม่ได้ทำให้ลู่ม่านลำบากใจ และให้ลู่ม่านพวกเขารับเป๋าจ่างไป

ตอนแรกคิดว่าเป๋าจ่างนั้นอยู่ในบ้านสวนแล้วจะน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ไม่คิดว่าเป๋าจ่างกลับอ้วนขึ้น

“บ้านสวนนี้ดีมากจริงๆ รอข้ากลับไป ที่พวกเราก็ต้องดีขึ้นมาบ้าง ข้าจะทำบ้านสวนแบบนี้เหมือนกัน”

ลู่ม่านแอบกลอกตามองบนในใจ ก็ถึงพูดว่า “นั่นเป็นเรื่องหลังจากนี้ ตอนนี้พวกเราจะพาเจ้าไปหาฝ่าบาท เจ้าเตรียมหลักฐานของเจ้าไว้แล้วหรือยัง?”

“ว่าไงนะ? ไปเจอฝ่าบาทตอนนี้?” เป๋าจ่างได้ยินแล้วก็แทบทรุดลงกับพื้น “ถ้าฝ่าบาทจะฆ่าข้าล่ะ? ท่านสัญญาว่าจะช่วยข้านะ!”

“ถ้าเจ้ายังทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมแบบนี้อยู่อีก ข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้เลย!” ลู่ม่านกัดฟันพูด

เป๋าจ่างคนนั้นก็หัวหดไม่กล้าพูดอะไรอีก

“หลักฐานล่ะ?” ลู่ม่านพูด

เป๋าจ่างรีบเอาหลักฐานยื่นให้ลู่ม่าน “อยู่นี่หมดแล้ว ภรรยาข้าแอบจดเอาไว้”

ลู่ม่านเอามาเปิดดู ฮูหยินเป๋าจ่างเก่งจริงๆ ยังรู้จักเก็บหลักฐานไว้ด้วย เก่งกว่าเป๋าจ่างโง่นี่อีก

“ข้าเก็บรักษาไว้เอง!” ลู่ม่านพูด

ระหว่างที่พูดนั้น ทั้งสามก็มาถึงนอกประตูวังแล้ว

เฉินจื่ออานเอาป้ายอาญาสิทธิ์ให้ทหารยามดู “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้พวกเราเข้าเฝ้า!”

ทหารผู้นั้นเห็นแล้ว ก็มองพวกเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ที่แท้ก็เป็นเฉินซ่างซูกับฮูหยินลู่นี่เอง ในเมื่อจะเข้าวังแล้ว งั้นก็ลงรถม้าเถิด!”

การเข้าวังห้ามขี่ม้าเข้าไป กฎนี้ทุกคนรู้กันดี

พวกเขาเดินลงรถม้า ทั้งสามเพิ่งลงมา ด้านหลังก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาเป็นโขยง

“จะไปจับตัวพวกเจ้าอยู่พอดี พวกเจ้าก็มาส่งตัวเองถึงที่เลยนะ ทหาร จับสองคนนั้นไว้!”

ลู่ม่านใจสั่น ไม่รู้ว่าจะโดนกับดักอะไร

“พวกเราเป็นขุนนางในราชสำนัก พวกเจ้ากล้าจับโดยไม่มีหลักฐานได้ยังไง?”

“เมื่อก่อนเป็นขุนนาง ตอนนี้เป็นนักโทษแล้ว พวกเจ้ากล้าเก็บตัวผู้ต้องหาไว้ ตอนนี้เรื่องทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ฝ่าบาทมีรับสั่งให้จับตัวไว้ทั้งหมด รอการสอบสวนจากศาลต้าหลี่!”

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็สบตากัน พวกเขาไม่เข้าใจว่า ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงกลับตาลปัตรแบบนี้

“เป๋าจ่างล่ะ?” ลู่ม่านพูดโดยไม่มีเสียงออกมา ทั้งสองกวาดตามองรอบๆก็ถึงเห็นว่า เป๋าจ่างหนีไปตอนที่พวกเขาสองคนกำลังจะโดนจับ