ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 505

ตามด้วยพระอาทิตย์ขึ้น มีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาจากช่องหลังคาในห้องขัง

ทั้งห้องขังเงียบจนน่ากลัว ทุกคนนั่งเงียบๆอยู่ในนั้น ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่

ทันใดนั้น เสียงเด็กร้องไห้ก็ทำลายความเงียบนี้

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็มองตามไป ก็เห็นห้องขังถัดไปของพวกเขา เฉินหลิ่วเอ๋ออุ้มเด็กที่ร้องไห้ลุกขึ้นมาตะโกนออกไปว่า “หัวหน้าผู้คุม ลูกของข้าหิวแล้ว ให้น้ำเขากินได้หรือไม่?”

ไม่มีคนสนใจ เฉินหลิ่วเอ๋อก็ตะโกนต่อ นานมากถึงจะได้ยินเสียงหัวหน้าเรือนจำพูดขึ้นอย่างงัวเงีย “เสียงดังเอะอะอะไรกัน? เสียงดังอีก ข้าจะจับออกมาทำโทษให้!”

“ลูกของข้าหิวแล้ว ท่านเอาน้ำมาให้หน่อยได้หรือไม่?”

เพิ่งพูดจบ หัวหน้าผู้คุมก็ฟาดแส้ไปยังเฉินหลิ่วเอ๋อ เฉินหลิ่วเอ๋อรีบหันหลังปกป้องลูกตัวเองไว้ เพราะนางเบี่ยงตัวหนี จึงทำให้สงโส่วเซิงโดนแส้เข้าให้เต็มๆ

เขาจึงโมโหแล้วเตะเฉินหลิ่วเอ๋อแรงๆ

“ยัยคนได้เรื่อง ข้าจะเก็บเจ้าไว้ทำไม? ตอนเจริญก็พึ่งพาไม่ได้ ตอนนี้กลายเป็นนักโทษ กลับจับข้ามาเข้าคุกด้วยอีก? ข้าจะหย่ากับเจ้าเดี๋ยวนี้เลย!”

เฉินหลิ่วเอ๋อถูกทำร้ายจนล้มลง นางจึงกอดลูกไว้ในอกแน่น แล้วปล่อยให้สงโส่วเซิงเตะตีแบบนี้ โดยไม่ร้องเลยสักแอะ

ถึงแม้การกระทำของเฉินหลิ่วเอ๋อจะทำให้พวกพี่ชายตระกูลเฉินเสียใจและผิดหวัง แต่ตอนนี้เห็นคนนอกตบตีเฉินหลิ่วเอ๋อต่อหน้าต่อตา ไม่มีคนปกติที่ไหนเขารับได้หรอก

เฉินจื่ออานกับเฉินจื่อฉายรีบลุกขึ้นพรวด “สงโส่วเซิง เจ้ากล้าตีอีกทีดูสิ?”

เฉินจื่อฉายตะโกน

“ข้าจะตีแล้วยังไง? เจ้าเก่งก็มาตีข้ากลับสิ!” สงโส่วเซิงไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด โดยเฉพาะตอนที่เห็นซวนเหวินลี่พวกเขาอยู่ห้องขังข้างๆ

เขารู้จักซวนเหวินลี่ แต่เขาไม่รู้ว่าซวนเหวินลี่ก็คือเฉินจื่อคัง ดังขึ้น เขาจึงไม่กลัวเลย

เฉินจื่อฉายกับเฉินจื่ออานพวกเขาอยู่ไกลมาก ไม่มีทางทำอะไรเขาได้ เห็นแบบนี้แล้ว สงโส่วเซิงก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ เหยียบไปที่มือของเฉินหลิ่วเอ๋อแล้วขยี้แรงๆ

ในที่สุดเฉินจื่อฟู่ก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ใช้โอกาสตอนที่สงโส่วเซิงกำลังดีใจ จนไม่ทันระวังข้างล้าง เขาก็ยื่นมือไปกระชากผมของสงโส่งเซิงมาแล้วทุบตีแรงๆ

“เจ้าอยากตายใช่ไหม? กล้าตีน้องสาวข้าต่อหน้าข้าได้ยังไง??”

น้องสามสองคำนี้ ทำเอาเฉินหลิ่วเอ๋อซาบซึ้งใจ แต่ไม่นาน นางก็ก้มหน้าลง ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเฉยชา แล้วเดินไปที่อีกมุมของห้องขัง

ทางนั้น เฉินจื่อฟู่ยังคงแก้แค้นต่อไปเรื่อยๆ

สงโส่วเซิงกลับใช้โอกาสตอนที่เฉินจื่อฟู่ไม่ทันระวัง คว้าผมของเฉินจื่อฟู่ไว้ได้ “เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตีข้า? ตระกูลเฉินมันเป็นตัวซวย! ทางที่ดีควรจะประหารมันให้หมด อย่าให้เหลือรอดสักคนเดียว!”

เพิ่งพูดจบ ซวนเหวินลี่ที่นั่งอยู่เงียบๆก็ลุกขึ้นมาบีบคอของสงโส่วเซิงกะทันหัน เขาบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะฆ่าสงโส่วเซิงให้ตายตอนนี้

ตอนแรกเฉินจื่อฟู่ยังใช้โอกาสนี้ตีสงโส่วเซิงกลับบ้าง สักพักก็เห็นสงโส่วเซิงหายใจไม่ออก ก็ถึงรู้สึกตัวว่าเกิดเรื่องผิดปกติ

เขารีบดึงตัวซวนเหวินลี่ออกมา “ใต้เท้า อย่าใจร้อนไป ปล่อยมือเร็ว”

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเห็นแล้วก็สบตากัน เห็นแค่เพียงเฉินหลิ่วเอ๋อที่มองซวนเหวินลี่อย่างตกตะลึง สายตาเต็มไปด้วยความสับสน