ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 507

ผู้คุมคนนั้นเดินตรงไปที่ห้องขังของลู่ม่าน หยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู “ฮูหยินลู่ มีคนมาเยี่ยมเจ้า”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ใครกัน?”

ผู้คุมไม่พูดอะไร แค่พูดว่า “เดี๋ยวไปก็รู้เอง”

เฉินจื่ออานกังวลว่าจะมีอันตราย รีบลุกขึ้นมา “ข้าจะไปกับนางด้วย”

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” ผู้คุมมองค้อนแล้วตะคอก ต่อมา เห็นเฉินจื่ออานกำหมัด เขาก็เริ่มกลัว

“ใต้เท้าซ่างซู ข้าน้อยไม่ได้ไม่อยากให้ท่านไป แต่คนอื่นเขาอยากเจอฮูหยินลู่จริงๆ!”

ลู่ม่านก็ถึงหันหน้ากลับไปจับมือเฉินจื่ออานไว้ “จื่ออาน ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะรีบกลับมา”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ลู่ม่านก็ถึงก้าวเท้าเดินออกจากห้องขัง

ด้านหลังมีเสียงกระแหนะกระแหนของเฉินหลิ่วเอ๋อดังขึ้น “เจ้าคงไม่ได้อยากแอบหนีออกไปหรอกนะ?”

เพิ่งพูดจบ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็มองค้อนนางพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

เฉินหลิ่วเอ๋อตกใจกับสายตาของทั้งสอง นางรีบเบือนหน้าหนีแล้วเดินไปทางอื่น

ลู่ม่านเดินตามผู้คุมออกจากคุก สุดท้ายก็เข้าไปในบ้านเล็กๆด้านนอก

ลู่ม่านเดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตู ลู่ม่านตกใจรีบกลับหลังหันไปเปิดประตู ด้านหลังก็มีเสียงใจดีดังขึ้น “เสี่ยวม่าน เจ้ามาแล้วเหรอ”

ลู่ม่านอึ้ง หันหน้ากลับไปก็เห็นฮูหยินกั๋วกงนั่งอยู่ตรงนั้น

“ท่านมาได้อย่างไร?” ลู่ม่านถาม

ฮูหยินกั๋วกงเงียบไม่พูด ได้ยินลู่ม่านตอบ นางก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินตามหาลู่ม่าน

นางรีบร้อนเกินไป เกือบสะดุดล้มลงพื้น โชคดีที่ด้านหลังมีจวงลี่จ้งคอยพยุงอยู่

“ฮูหยินระวังหน่อย”

“เสี่ยวม่าน เจ้าเป็นยังไงบ้าง?” ฮูหยินกั๋วกงจับมือลู่ม่านไว้แน่น แล้วถามอย่างร้อนรน

ลู่ม่านมองดูดวงตาที่มองไม่เห็นของฮูหยินกั๋วกง รู้สึกปวดหัวใจ นางส่ายหน้าพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร ท่านมาได้อย่างไรกัน?”

“ข้ามารับเจ้ากลับไปไง!” ฮูหยินกั๋วกงพูด “เสี่ยวม่าน เจ้ายังไม่รู้ใช่ไหม? มีคนฟ้องเรื่องที่ซวนเหวินลี่คือเฉินจื่อคังของตระกูลเฉิน ตอนนั้นฝ่าบาทออกคำสั่งว่า ห้ามเฉินจื่อคังเข้าสอบขุนนางอีก……”

เพราะเรื่องนี้จริงด้วย ลู่ม่านใจสั่น “อ๋องหนิงประกาศออกไปเหรอ?”

ประโยคนี้นางกำลังถามจวงลี่จ้งที่อยู่ด้านหลังฮูหยินกั๋วกง เขาเป็นคนของอ๋องหนิง

จวงลี่จ้งเงียบไม่พูด เห็นได้ชัดว่าเขายอมรับ เรื่องนี้ หลี่ยวี่ไม่มีทางพูดออกมาก่อนแน่ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขา

บวกกับวันก่อนที่หลี่ยวี่ตั้งใจทำให้อ๋องหนิงโกรธ อ๋องหนิงจึงเริ่มแก้แค้น

“ขอโทษด้วย ช่วงนี้ข้าไม่ได้ไปที่จวนเลย จึงไม่ทันได้เตือนพวกเจ้า……”

ลู่ม่านเงียบไม่พูด แล้วมองไปยังฮูหยินกั๋วกง “เรื่องนี้ ฝ่าบาทจะจัดการยังไง?”

ฮูหยินกั๋วกงส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฝ่าบาทเกลียดการถูกหลอกมากที่สุด ตอนนั้นตอนที่ฝ่าบาทเพิ่งขึ้นครองราชย์ มีขุนนางชั้นอาวุโสที่อยู่ในราชสำนักมาสามยุคสมัย ฝ่าบาทประหารทั้งตระกูลโดยไม่ไว้หน้าใครเลย……”