ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 508

“จื่อคัง!” เฉินจื่อฟู่ได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ ลู่ม่านก็มีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง จื่อคัง หลี่ยวี่ให้ความสำคัญกับเจ้าขนาดนั้น น่าจะช่วยพวกเราออกไปได้นะ ข้าตกใจหมดเลย ข้าคิดว่าครั้งนี้พวกเราจะไม่รอดเสียอีก!”

“จริงเหรอ?” เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ข้างๆก็พูดอย่างดีใจ เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนพวกเขาเป็นสัตว์ร้ายงูพิษอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับขยับเข้ามาใกล้พวกเขา

“พี่รอง พี่สี่ พวกท่านเห็นแก่หลานตัวน้อยๆคนนี้เถอะนะ พาพวกเราออกไปด้วยเถอะนะ!”

เฉินจื่อฟู่มองเฉินจื่อคังด้วยรอยยิ้ม “งั้นก็ต้องดูพี่สี่เจ้าแล้วล่ะ ดูว่าเขาจะยอมไหม!” ว่าแล้ว เขาก็มองไปยังลู่ม่านกับเฉินจื่ออานแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จื่ออาน ถึงตอนนี้เจ้าจะเป็นหกกรมซ่างซู แต่ถ้าอยากมีชีวิตรอด ก็ต้องฝากความหวังไว้ที่จื่อคัง!”

เฉินจื่ออานกลับรู้สึกเฉินจื่อฟู่ไร้เดียงสาเกินไป ลู่ม่านกลับพูดทำลายความสุขของเฉินจื่อฟู่

“เมื่อก่อน ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนที่ฉลาดและเจ้าเล่ห์ที่สุดในตระกูลเฉิน แต่ตอนนี้ดูแล้ว เจ้าก็โง่ดักดานแบบนี้”

“เจ้าว่าข้าโง่เหรอ?” เฉินจื่อฟู่ไม่พอใจ

“หรือไม่ใช่? ถ้าทำตามที่เจ้าพูด เฉินจื่อคังกำลังแสดงกับหลี่ยวี่ งั้นพวกเขาแสดงละครเพื่อต่อกรกับใครล่ะ? ถ้าไม่ใช่การแสดง เจ้าคิดว่าเฉินจื่อคังที่เป็นคนกลาง เขาจะมีช่วยเจ้าออกไปได้ไหม?”

ลู่ม่านพูดแทงใจดำ ขนาดเฉินจื่อคังยังอดไม่ได้มองลู่ม่าน

มู่หรงเซี่ยก็ตื่นเต้นขึ้นมา กุมท้องแล้วมองเฉินจื่อคังอย่างกังวล “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ตอนนี้มันเวลาไหนแล้ว เจ้ารีบสารภาพกับพี่สามกับพี่สะใภ้สามเร็ว พวกเราอาจจะช่วยกันคิดหาทาง และออกไปจากที่นี่ด้วยกัน”

เฉินจื่อคังส่ายหน้า แล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆคนเดียว

ด้านหลัง เฉินจื่ออานพูดอย่างผิดหวังว่า “จื่อคัง ข้าคิดว่า หลังจากที่ปล่อยเจ้าไปตอนอยู่อำเภอเฟิงหนาน เจ้าจะเข้าใจแล้วเสียอีก ไม่คิดว่าเจ้าจะช่วยหลี่ยวี่ทำเรื่องชั่วๆต่อ ครั้งนี้ เจ้ากลับลากพวกเราทั้งครอบครัวลงน้ำด้วย เจ้ายังมีหัวใจอยู่บ้างไหม?”

“หัวใจ?” เฉินจื่อคังหัวเราะ “เจ้าพูดเรื่องหัวใจกับข้างั้นเหรอ? ข้าคิดว่า ตั้งแต่ที่ข้าเผาโรงงานของเจ้า เอาสูตรของเจ้าไปแล้ว หัวใจของข้าถูกเผาในกองเพลิงโรงงานนั้นไปตั้งนานแล้ว หรือจะไม่ใช่ล่ะ?”

“เจ้า……” เฉินจื่ออานโกรธจนพูดไม่ออก “ได้ เจ้ารู้ตัวเองดีก็พอ ข้าไร้เดียงสาเกินไป กลับยังคาดหวังในตัวเจ้า วันนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพอดี ทุกคนเป็นพยานให้ข้าด้วย ข้าเฉินจื่ออานกับเจ้าเฉินจื่อคัง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะไม่มีสายสัมพันธ์พี่น้องเหลืออยู่อีก เหมือนกับหลิ่วเอ๋อ ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้า!”

“งั้นก็ดี!” เฉินจื่อคังแสยะยิ้มเย็นชา “ตอนนี้เจ้าพูดขึ้นมาเอง ข้าจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายตัวเอง พวกเจ้าอย่ามาเป็นภาระข้าก็พอ” ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วตะโกนออกไปว่า “ผู้คุม ผู้คุม”

ผู้คุมเริ่มไม่พอใจตั้งแต่เรื่องของเฉินหลิ่วเอ๋อแล้ว เขาเดินไปด้วยและบ่นไปด้วย

“เรียกข้ามาทำไม? จะโดนประหารอยู่แล้วยังพูดมากอีก!”

“ข้าต้องการพู่กันกับกระดาษ!” เฉินจื่อคังพูด

ผู้คุมมองค้อน กำลังจะพูดอะไร ก็มีทองโยนออกมาจากในห้องขัง โยนไปบนตัวของผู้คุม นั่นมันเป็นทองคำนี่

“พอหรือยัง?” เฉินจื่อคังพูด

ผู้คุมคนนั้นก็รีบเก็บขึ้นมาแล้วกัดดู จากนั้นก็ตาเป็นประกายทันที “พอแล้วๆ!”

ว่าแล้ว เขาก็รีบไปหยิบพู่กันกับกระดาษขึ้นมา จากนั้น เฉินจื่อคังก็เขียนต่อหน้าทุกคน ไม่นานก็เขียนหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์เสร็จเรียบร้อย

เขียนเหมือนกันสองฉบับ เขาโยนหนังสือให้เฉินจื่ออาน “ลงชื่อสิ!”

เฉินจื่ออานลงชื่ออย่างไม่ลังเล จากนั้น เฉินจื่อคังก็โยนหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์ให้เฉินจื่อฉาย “พวกเจ้าก็เหมือนกัน ลงชื่อให้หมดเลย!”