ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 510

จ้าวซื่อร้องไห้อย่างโศกเศร้า เสียงร้องไห้ของนางดังก้องไปทั่วห้องขัง

ลู่ม่านแอบถอนหายใจในใจ ปกติตอนจ้าวซื่อโวยวายงี่เง่า ลู่ม่านจะรำคาญตลอด แต่มาวันนี้ จ้าวซื่อกลับพูดมีเหตุผลมาก

โลกก็เป็นแบบนี้ บางที เจ้ายังไม่ได้ทำอะไร แต่กลับถูกลงโทษไปด้วย

กำลังคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นข้างหูก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “ฮูหยิน……”

หรูอวี่ร้องไห้ยืนอยู่หน้าห้องขัง ร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“ฮูหยิน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้เจ้าคะ? ทหารปิดล้อมบ้านพวกเราไว้หมดแล้ว บอกว่าพวกท่านกระทำความผิด……”

ลู่ม่านพูดตัดหรูอวี่ “พี่สาวเจ้าล่ะ?”

“พี่ข้าอยู่ที่โรงเตี๊ยม ทหารบอกว่า ฝ่าบาททรงเมตตา ข้ารับใช้ไม่ต้องถูกทำโทษไปด้วย”

“งั้นก็ดี!” ลู่ม่านจับมือหรูอวี่ไว้แน่น แอบเขียนตัวหนังสือลงบนฝ่ามือของนาง หรูอวี่อ่านออกเขียนได้ เพราะติดตามลู่ม่านมานาน ก็เลยเรียนรู้อะไรได้มาก

ลู่ม่านเขียนไปด้วยแล้วพูดเรื่องทั่วไปกับหรูอวี่ด้วย “เหอฉวนมีใจให้กับพี่สาวของเจ้า ต่อไปพวกเจ้าสองพี่น้องมีเหอฉวนดูแล ข้าก็สบายใจแล้วล่ะ”

“ฮูหยิน!” หรูอวี่พูดทั้งน้ำตา “ถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะอยู่ต่อไปยังไง?”

“ไม่หรอก!” ลู่ม่านพูด “จำคำที่ข้าเคยพูดกับเจ้าไว้ กลับไปเถอะ!”

หรูอวี่ก็ถึงพยักหน้าแล้วเดินตามผู้คุมออกไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการมาของหรูอวี่หรือเปล่า บรรยากาศทั้งห้องขังตึงเครียดกว่าเดิม ทุกคนเงียบไม่พูดไม่จา ได้ยินแค่เสียงสะอื้นของจ้าวซื่อ

กำลังเงียบอยู่นั้น ก็มีเสียงเท้าเดินดังขึ้นมาอีก

ทุกคนเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าหลี่ยวี่กำลังเดินเข้ามา เฉินจื่อคังเห็นหลี่ยวี่ก็รีบลุกขึ้นยืน

หลี่ยวี่กลับไม่ไปหาเฉินจื่อคัง แต่เดินตรงไปหาลู่ม่านแล้วพูดว่า “ฮูหยินลู่ อ้อไม่สิ ตอนนี้จะเรียกฮูหยินไม่ได้แล้ว น่าเสียดายจังเลยนะ ตอนที่ฝ่าบาทอวยยศให้เจ้า ข้าเคยแสดงความยินดีกับเจ้าจากใจจริงนะ แต่ไม่คิดเลยนะว่า ยศฮูหยินของเจ้าจะถูกยึดคืนเร็วขนาดนี้”

ลู่ม่านไม่อยากสนใจเขา นางเบือนหน้าหนีไป

หลี่ยวี่ก็ไม่โกรธ ส่งสัญญาณให้พลตระเวน “เปิดประตู ข้ามีอะไรจะพูดกับแม่นางลู่”

พลตระเวนลังเล เพราะยังไงลู่ม่านก็เป็นนักโทษประหาร ถ้าเปิดประตูแล้วเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา พวกเขารับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ

“ทำไม? จะไม่ไว้หน้าข้าหน่อยเหรอ?” หลี่ยวี่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ถ้าเกิดเรื่อง ข้ารับผิดชอบเอง!”

ได้ยินหลี่ยวี่พูดแบบนี้ ผู้คุมก็ถึงเอากุญแจออกมาเปิดประตู หลี่ยวี่นำกำลังคนเดินเข้าไปทันที

ลู่ม่านเห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว “คุณชายหลี่ ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้าทั้งนั้น!”

“ใครบอกล่ะ?” หลี่ยวี่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ “แม่นางลู่พูดอะไรกัน? เมื่อก่อนข้าก็เคยบอกกับเจ้าแล้วว่า ข้าชื่นชมในตัวเจ้ามาก”

เฉินหลิ่วเอ๋อได้ยินแล้วก็บ่นเสียงดังว่า “ยัยสุนัขจิ้งจอก!”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว ไม่สนใจเฉินหลิ่วเอ๋อ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “คุณชายหลี่ ระวังคำพูดด้วย”