ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 511

หลี่ยวี่ที่กำลังฝันอยู่ ก็พูดเร่ง “เฉินจื่ออาน เจ้ายังชักช้าอยู่ทำไมอีก?”

ลู่ม่านกลับเดินเข้าไปหยิบพู่กันกับกระดาษโยนลงไปบนพื้น “เฉินจื่ออาน ข้าเป็นคน ข้าไม่ใช่สิ่งของ ถ้าเจ้าอยากหย่า ข้าก็จะหย่ากับเจ้า แต่เจ้าไม่มีสิทธิ์เอาข้าขายให้คนอื่น!”

“เสี่ยวม่าน ข้า……” มือที่ยื่นออกไปแล้วของเฉินจื่ออานก็ต้องชักกลับมา

หลี่ยวี่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ ส่งสัญญาณทางสายตาให้พลตระเวน “ดูอะไรอีก? ยังไม่รีบจับตัวมันไว้!”

พลตระเวนเพิ่งถูกเฉินจื่ออานตี ก็เลยไม่กล้าเดินเข้าไป หลี่ยวี่จึงหันหน้าออกไปเรียกผู้คุมด้านนอก “ยังไม่เข้ามาอีก!”

พวกผู้คุมโดนหลี่ยวี่ซื้อตัวไว้แล้ว พวกเขาได้ยินแล้วก็เลยรีบพุ่งเข้ามา

สองหมัดยากที่จะต่อกรกับสี่หมัดได้ ไม่นานเฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็ถูกจับตัวไว้ เฉินจื่อฉาย เฉินจื่อฟู่กับคนอื่นๆก็ตะโกนอย่างร้อนใจ แต่เพราะอยู่ในคุก จึงไม่มีใครมาช่วยพวกเขาได้เลย

ทำได้แค่มองดูเฉินจื่ออานถูกจับกดเขียนหนังสือหย่า

แต่เฉินจื่ออานไม่ยอม เขียนหลายครั้งก็ยังไม่ได้ สุดท้ายหลี่ยวี่จึงต้องเอามาเขียนเอง แล้วให้เฉินจื่ออานประทับตรา

กำลังทะเลาะกันอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงแหลมดังขึ้น

“หยุดนะ!”

หลี่ยวี่อึ้ง แล้วตะโกนด่าออกไป “ใครมันบังอาจตะโกน?”

เพิ่งพูดจบ ก็มีเงามืดแวบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตบหน้าหลี่ยวี่อย่างแรง “พระราชโองการอยู่นี่ เจ้ายังกล้าบังอาจอีก?”

พระราชโองการ?

ทุกคนอึ้ง ก็ถึงเห็นด้านนอกไม่รู้ว่ามีคนมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ กงกงที่ถือพระราชโองการไว้ยังยืนอยู่ด้านนอก และคนที่จบเขาเมื่อกี้ก็เป็นทหารในวังที่เดินตามมาด้วย

หลี่ยวี่ขาอ่อนทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น

กงกงคนนั้นก็ถึงพูดว่า “มีพระราชโองการ”

พวกพลตระเวนที่จับตัวเฉินจื่ออานกับลู่ม่านเห็นแล้ว ก็รีบปล่อยตัวสองคนแล้วรีบคุกเข่าอย่างรวดเร็ว

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชาว่า จวนกั๋วกงสร้างคุณงามความดีและภักดีต่อบ้านเมือง ทั้งชีวิตไม่เคยขออะไรจากข้า……”

ทุกคนได้ยินแล้วก็พึมพำในใจ ราชโองการของจวนกั๋วกงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“คุณหนูจวนกั๋วกงกู้ชิงเหยียน พลัดพรากจากกันแต่เด็ก ตอนนี้โชคดีหาตัวเจอ ข้าอนุญาตให้ทั้งครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าอย่างมีความสุข……”

กงกงอ่านจบ ก็เอาพระราชโองการยื่นออกไปแล้วพูดว่า “คุณหนู ออกมารับพระราชโองการเถิด!”

ทุกคนก็ตื่นจากฝัน ไม่คิดว่าเด็กกำพร้าไร้ชื่ออย่างลู่ม่านจะเป็นคุณหนูแห่งจวนกั๋วกง?

สีหน้าของทุกคนในจวนตระกูลเฉินก็ตกตะลึงมาก โดยเฉพาะเฉินหลิ่วเอ๋อ นางมองลู่ม่านอย่างไม่อยากจะเชื่อ และยืนอึ้งตกตะลึงอยู่กับที่!

เมื่อก่อน นางดูแลลู่ม่านอยู่ตลอด ก็เพราะลู่ม่านมาจากไหนก็ไม่รู้ ในสายตาของนาง คนที่ไม่มีที่ไปที่มาไม่มีประวัติ ไม่ก็เป็นชาวบ้านที่อพยพมาจากเมืองอื่น ไม่ก็เป็นทาสที่มีสัญญาตลอดชีวิต

และนาง ถึงแม้จะเป็นลูกสาวชาวนาธรรมดา แต่อย่างน้อยก็มีคนเลี้ยงและเอ็นดูจนโต

โดยเฉพาะพวกพี่ชายที่ดีกับนางมากๆ นางกับลู่ม่านแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่นางกลับดีกว่าตัวเองมาก

ตอนนี้ดูแล้ว แตกต่างกันราวฟ้ากับดินจริงๆ แต่คนที่เป็นฟ้าคือลู่ม่าน ส่วนดินคือนาง……

เฉินจื่ออานก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่เขากลับรู้สึกโล่งอก “เสี่ยวม่าน รีบรับพระราชโองการสิ!”

รับพระราชโองการมา เสี่ยวม่านจะได้ไม่ต้องอยู่กับหลี่ยวี่ และออกจากคุกนี้ได้ นางจะได้รอดจากภัยในครั้งนี้……

กำลังคิดอยู่นั้น กงกงคนนั้นก็พูดต่อว่า “เฉินจื่ออาน ฝ่าบาทยังมีรับสั่ง”

เฉินจื่ออานรีบคุกเข่าลง ได้ยินที่กงกงพูด “ฝ่าบาทมีรับสั่ง ถึงแม้คุณหนูกู้ชิงเหยียนจะเป็นคุณหนูจวนกั๋วกง แต่แต่งกับใครก็ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคนผู้นั้น ถ้าคุณหนูกู้ไม่อยากหย่ากับเฉินจื่ออาน งั้นก็ต้องโดนประหารพร้อมเฉินจื่ออาน! เฉินจื่ออาน เจ้าได้ยินชัดเจนหรือยัง?”