ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 515

หลี่ยวี่รีบพูดเพื่อแสดงตัวให้ลู่ม่านประทับใจ “พี่ใหญ่ไม่คิดจะไว้หน้าข้าแล้วหรือไง?”

อ๋องหนิงมองหลี่ยวี่อย่างดูถูกกว่าเดิม “ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะถูกคนอื่นหลอกใช้ แล้วยังไม่รู้ตัวอีก เมื่อก่อนเจ้าก็เคยเจอฤทธิ์เดชของนางแล้วนี่ ไม่คิดว่าวันนี้นางเปลี่ยนไปเยอะหน่อยเหรอ?”

พออ๋องหนิงพูดแบบนี้ หลี่ยวี่ก็เริ่มรู้สึกสงสัยขึ้นมาในใจ

อ๋องหนิงเห็นเขาไม่พูด ก็กวักมือพูดว่า “ค้นตัว!”

เซียงหยุนอยากจะห้าม ลู่ม่านก็พูดว่า “ค้นก็ค้นสิ!”

ยังไงนางก็ไม่มีอะไรซ่อนไว้บนตัวอยู่แล้ว นางจะกลัวทำไม? แต่นางไม่ยอมให้ถูกค้นตัวเฉยๆหรอกนะ! ลู่ม่านพูดต่อ “ถ้าค้นไม่เจอ ท่านอ๋องต้องขอโทษข้ากับปากตัวเอง และคลานบนพื้นร้องเหมือนหมา ไม่งั้น ข้าจะรายงานเรื่องวันนี้ให้ฝ่าบาท ลงโทษพวกเจ้าฐานหมิ่นประมาทลูกสาวของขุนนางผู้ทำคุณงามความดี”

ลู่ม่านตั้งใจพูดให้หนัก และไม่ได้อยากให้อ๋องหนิงพวกเขาถอดใจหรอก แต่กลับกัน พวกเขายิ่งคิดว่าบนตัวลู่ม่านมีของ ก็ถึงสงสัยนาง

“ค้น!”

อ๋องหนิงออกคำสั่ง

พวกข้ารับใช้เห็นแล้วก็ลังเลกันใหญ่

“ท่านอ๋อง ยังไงคุณหนูก็เป็นผู้หญิง เรียกผู้หญิงในจวนมาค้นเถอะขอรับ”

สุดท้ายอ๋องหนิงก็ตกลง แล้วเรียกผู้หญิงในจวนมาค้นแทน

ผลของการตรวจค้นตัว ก็ต้องไม่เจออะไรอยู่แล้ว ลู่ม่านเดินออกไปอย่างมั่นใจ “ท่านอ๋อง เชื่อว่าท่านคงจะยังจำสัญญาได้นะ?”

อ๋องหนิงไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะกลัวจะปล่อยคนที่ขโมยของออกไปได้ จึงพูดว่า “ขอโทษด้วย คุณหนูกั๋วกง”

“แล้ว?” ลู่ม่านพูด

อ๋องหนิงทำหน้าบึ้ง “คุณหนู อย่าได้คืบแล้วจะเอาศอก”

“อ้อ!” ลู่ม่านทำหน้าเข้าใจ “ที่แท้ท่านอ๋องก็เป็นคนถ่อยที่ไม่รักษาสัญญานี่เอง!”

“เจ้า!” อ๋องหนิงโกรธแทบคลั่ง “ข้าไปสัญญากับเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“อ๋องหนิงไม่ได้ปฏิเสธเงื่อนไขที่ข้าพูดเมื่อกี้ หรือสัญญานี้ถือเป็นโมฆะเหรอ? ถ้าอ๋องหนิงไม่อยากทำตาม งั้นข้าคงต้องกลับไปบอกพ่อข้า อ๋องหนิงหมิ่นประมาทเหยียดหยามข้าและจวนกั๋วกง!”

ถึงแม้จวนกั๋วกงจะไม่ได้ต่อกรยากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ยังไงก็เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ จะให้เกิดเรื่องไม่ได้ ไม่งั้นถ้าจวนกั๋วกงเข้ามายุ่งด้วย เส้นทางชีวิตของเขาคงลำบากมากกว่านี้

“น้องรอง!” อ๋องหนิงไม่มีวิธีอื่น จึงต้องของความช่วยเหลือจากหลี่ยวี่

หลี่ยวี่นานๆทีจะได้เห็นอ๋องหนิงหน้าแตก เขาไม่ช่วยหรอกนะ เขาแค่ทำท่าและพูดอย่างไม่สนใจว่า “พี่ใหญ่ เป็นคนต้องรักษาสัญญานะ คนใช้อยู่กันตั้งเยอะ ถ้าพี่กลับคำพูด ต่อไป ลูกน้องจะยังเคารพพี่อยู่เหรอ?”

อ๋องหนิงโกรธจนกัดฟันกรอด

สักพักใหญ่ก็ถึงตะโกนเสียงทุ้มว่า “โฮ่ง!”

ลู่ม่านทำเป็นไม่ได้ยิน “ท่านอ๋องพูดอะไรนะ ข้าไม่ได้ยินเลย?”

อ๋องหนิงทำหน้าบึ้งตึง “เจ้าจำเรื่องวันนี้ไว้ด้วยแล้วกัน!” พูดจบ เขาก็ตะโกนเสียงดังอีกครั้ง “โฮ่ง!”

พวกข้ารับใช้ด้านหลังก็กลั้นขำกันใหญ่ ลู่ม่านก็ถึงปล่อยเขาไป “ขอบใจท่านอ๋องมาก ท่านอ๋องรักษาสัญญา แบบนี้สิถึงจะเป็นถึงจะสมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริง” ว่าแล้ว นางก็เรียกเซียงหยุน “ไปกัน พวกเรากลับกันเถอะ”

ทั้งสองขึ้นรถม้า เซียงหยุนก็ถึงกุมหน้าอกแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “คุณหนู เมื่อกี้อันตรายมากจริงๆ ท่านก็รู้ดีว่าอ๋องหนิงเป็นคนยังไง ท่านยังทำแบบนี้กับเขาอีก เขาจะต้องแก้แค้นเราแน่!”

“ข้าไม่สนหรอกนะ!” ลู่ม่านพูด