ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 516

“ฮูหยิน?” โมโม่เห็นฮูหยินกั๋วกงไม่พูด จึงรีบตะโกนเรียก

“เร็ว เจ้ารีบกลับไปบอกสถานการณ์ในตอนนี้ให้ตาแก่ฟัง ให้เขาหาทางเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้ ดูสิว่าสามารถอภัยโทษให้ได้หรือเปล่า!” ฮูหยินกั๋วกงพูด

โมโม่รีบพยักหน้า แต่ก็ลังเลขึ้นมา “ที่นี่มีคนเยอะ ท่านอยู่ที่นี่คนเดียว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ยังมีคนขับอยู่นี่? ข้าไม่ลงรถ ไม่เป็นไรหรอก!” ฮูหยินกั๋วกงพูด “เจ้าอย่าลังเลอยู่เลย เดี๋ยวไม่ทันการเอา”

โมโม่ก็ถึงลงจากรถ แล้วรีบวิ่งไปยังจวนกั๋วกง

กลับไปถึงจวนกั๋วกง โมโม่ก็เล่าสถานการณ์ด้านนอกให้ใต้เท้ากั๋วกงฟัง จากนั้นก็ไปหลังลานบ้าน

ในเมื่อฮูหยินให้อภัยเฉินจื่ออานแล้ว ทางคุณหนูก็ต้องไม่ขวางไว้แล้วล่ะ

โมโม่มองดูเซียงหยุนที่กำลังปักดอกไม้อยู่ข้างนอกแล้วพูดว่า “คุณหนูล่ะ? เรียกคุณหนูออกมาเร็ว ฮูหยินอนุญาตให้คุณหนูออกมาแล้ว”

เซียงหยุนได้ยินดังขึ้น ก็รีบวางของในมือลงแล้วเคาะประตูเบาๆ “คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ?”

แต่เคาะอยู่นานมากก็ไม่มีใครตอบ

โมโม่รีบเดินเข้าไป “เกิดอะไรขึ้น? คุณหนูคงไม่ได้ป่วยหรอกนะ?”

“ไม่หรอก?” เซียงหยุนตื่นเต้นขึ้นมา ทั้งสองช่วยกันผลักประตูเข้าไป แล้วเดินไปเรียกที่เตียง “คุณหนู?”

บนเตียงว่างเปล่าไม่มีใครสักคน โมโม่หันไปดูหน้าต่างข้างเตียงที่เปิดอยู่

“ไม่ต้องตะโกนแล้ว คุณหนูหนีไปตั้งนานแล้ว!”

……

ณ ลานประหาร ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่าจวนกั๋วกงไม่มีทางปล่อยให้นางออกมาง่ายๆแน่ ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่นางอ่านข้อมูลพวกนั้นเสร็จแล้ว แทบจะไม่ได้หลับทั้งคืนเลย ฟ้าเพิ่งสว่าง นางก็รีบกระโดดออกมาจากหน้าต่าง แล้วนั่งอยู่บนโรงน้ำชาตรงข้ามกับลานประหาร

รอจนถึงตอนที่รถคุมขังของเฉินจื่ออานมา นางก็บอกให้เถียนหวังซื่อกับเถียนโหย่วเต๋อสร้างเหตุชุลมุนข้างล่าง ดึงดูดคนที่ได้รับความช่วยเหลือจากซือหนงมากมายออกมา

รถติดไปไหนไม่ได้อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ขอแค่วินาทีนี้ พ่อปลอมๆของนางจะโน้มน้าวให้ฝ่าบาทปล่อยเฉินจื่ออานไปได้

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง นางก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินแผนการที่อันตรายไปมากกว่านี้

ดื่มชาเข้าไปสองแก้วใหญ่ๆ ลู่ม่านแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว ในหมู่ผู้คนก็ชุลมุนขึ้นมาอีกครั้ง กลุ่มทหารเข้ามาล้อมลานประหารเอาไว้ แยกหมู่ฝูงชนออกไป

รถคุมขังที่ติดอยู่ระหว่างทางก็ขับต่อไปได้ ลู่ม่านหวั่นใจ ดูท่าแล้ว แผนการแรกจะล้มเหลวนะ

งั้นก็ต้องเริ่มแผนการที่สองแล้วล่ะ! ลู่ม่านวางแก้วลง หยิบสมุดบันทึกที่ขโมยมาจากห้องหนังสือของอ๋องหนิงเมื่อวานออกมาจากกระเป๋า ฉีกหน้าที่สำคัญที่สุดออกมาหนึ่งแผ่น แล้วยื่นให้หรูอวี่

“ยังจำเรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อวานได้หรือไม่? รีบเอาของสิ่งนี้เข้าวัง ไม่ว่ายังไงก็ต้องยื่นให้ถึงมือฝ่าบาทให้ได้”

สีหน้าหรูอวี่แย่ลง “ฮูหยิน หวังซื่อพวกเขาล้มเหลวเหรอเจ้าคะ?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปากบาง “ไม่เป็นไร ข้าเชื่อว่าครั้งนี้เจ้าจะต้องทำสำเร็จ”

“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่ตอบรับ แล้วรับกระดาษแผ่นนั้นมา เก็บรักษาไว้อย่างดี “รอข้ากลับมานะเจ้าคะ”

พูดจบ นางก็กระโดดลงไปจากหน้าต่าง

หรูอวี่มีวิทยายุทธเยี่ยมยอด แตกต่างจากท่ากระโดดหน้าต่างของลู่ม่าน นางกระโดดลงไปแล้วก็ข้ามกำแพงไป แล้วพุ่งกระโดดไปยังทิศทางวังหลวง

รถคุมคังบังเอิญขับผ่านโรงน้ำชาที่ลู่ม่านนั่งอยู่ เฉินจื่ออานเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นลู่ม่านกำลังยืนมองเขาอยู่ที่หน้าต่าง

ร่างกายของเขาแข็งทื่อ จากนั้นก็ฉีกยิ้มมองดูลู่ม่าน

สักพักใหญ่ ก็ถึงพูดใบ้ว่า “อย่าทำอะไรอันตราย”

ลู่ม่านหวั่นใจ เบือนหน้าหนีไม่กล้ามองเฉินจื่ออาน นางจะไม่เสี่ยงได้ยังไง? คำขอนี้ นางทำไม่ได้

ครุ่นคิดถึงตรงนี้ ลู่ม่านก็เดินลงไปอย่างเด็ดขาด

ณ ลานประหาร เฉินจื่ออานกับทุกคนในตระกูลเฉินถูกคุมตัวขึ้นไป ยืนเรียงแถวกัน และคุกเข่าอยู่หน้าลานประหาร

ยังไม่ถึงตอนเที่ยง ทุกคนในบ้านเฉินมองพื้นด้วยแววตาที่เหม่อลอย

ลู่ม่านหันไปเห็นเฉินสือซ่วนที่คุกเข่าอยู่ในหมู่ผู้คน สังคมโบราณที่ล้าสมัย ก็แค่มีคนทำผิดในบ้าน แต่ทุกคนในบ้านกลับต้องมาตายด้วย น่ากลัวจริงๆ!

มีชาวบ้านอยากขึ้นไป แต่ถูกพวกทหารขวางไว้เสียก่อน

ลู่ม่านก็ถึงสังเกตเห็นว่า ทหารพวกนี้เป็นทหารที่อ๋องหนิงพามาทั้งหมด

แต่ว่า หลี่ยวี่ล่ะ? ลู่ม่านขมวดคิ้ว หรือว่า เขาไม่คิดจะช่วยเฉินจื่อคังแล้ว? เฉินจื่อคังจะยอมได้ยังไง?

กำลังคิดอยู่นั้น ข้างหูก็มีเสียงแหลมดังขึ้น “ถึงเวลา!”

ลู่ม่านหวั่นใจ หันไปมองข้างหลัง ไม่มีใครมาเลยสักคน หรูอวี่ก็ยังไม่มา ฝ่าบาทก็ยังไม่มา ขนาดเหอฉวนก็ยังไม่กลับมาเลย

ใต้เท้าของศาลต้าหลี่โยนป้ายประหารลงบนพื้น ลู่ม่านรีบผลักผู้คนออกแล้ววิ่งไปยังลานประหารโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น

“ช้าก่อน!”

ใต้เท้าตะโกนพูด “บังอาจบุกคุกลานประหาร รู้ตัวว่ากระทำผิดหรือไม่?”

“ใต้เท้าให้ข้าได้พูดเถิด ข้าแค่อยากมาเยี่ยมอดีตสามีของข้าเท่านั้น!” ลู่ม่านพูด

ใต้เท้าก็ถึงเห็นว่า ผู้ที่มาก็คือคุณหนูกู้แห่งจวนกั๋วกงที่ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ปล่อยตัวออกไป นี่ไม่ใช่บุคคลที่ศาลต้าหลี่เล็กๆอย่างเขาจะล่วงเกินได้

เขารีบพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “คุณหนูกู้พูดแบบนี้ก็ถูกอยู่ แต่ถึงเวลาแล้ว นักโทษต้องถูกประหารนะขอรับ”

“ข้าแค่อยากมาเยี่ยมไม่ได้หรือไง?” ลู่ม่านตั้งใจหาเรื่อง “หรือท่านคิดว่าจวนกั๋วกงของเราตกต่ำแล้ว? ดูถูกพวกเรางั้นเหรอ?”

“ไม่ขอรับๆ!” ศาลต้าหลี่เหงื่อแตก “คุณหนูพูดเป็นเล่นไป จวนกั๋วกงเป็นบุคคลสำคัญของแคว้นเรา จะตกต่ำได้อย่างไรขอรับ?”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นให้ข้าเข้าไปดูเถอะ” ลู่ม่านว่าแล้ว ก็ก้าวเดินเข้าไป

ไม่คิดว่า ยังไม่ทันได้เดินออกไป ก็ได้ยินเฉินจื่ออานตะโกนว่า “อย่าเข้ามา!”

ลู่ม่านชะงัก แล้วตะโกนว่า “จื่ออาน……”

“คุณหนูระวังคำพูดด้วย!” เฉินจื่ออานพูด “ตอนนี้คุณหนูเป็นถึงคุณหนูแห่งจวนกั๋วกง ข้าเป็นแค่นักโทษรอประหาร ไม่มีอะไรจะพูดหรอกขอรับ”

“เฉินจื่ออาน!” ลู่ม่านแทบจะบ้าตายกับเจ้าบื้อนี่จริงๆ

“หากคุณหนูมีอะไรจะรับสั่งก็พูดมาเถอะขอรับ ชาตินี้ข้าคงทำไม่ได้แล้ว ชาติหน้าข้าจะพยายามทำให้ได้ขอรับ” เฉินจื่ออานพูดถึงกะทันหัน

ลู่ม่านที่กำลังโกรธอยู่ ทันใดนั้นก็ต้องใจอ่อนลงเพราะคำพูดนี้ “คำสั่งของข้าคือ เจ้าห้ามตายเด็ดขาด ข้าไม่รอชาติหน้าหรอกนะ ข้าจะเอาชาตินี้”

เฉินจื่ออานได้ยินแล้ว ก็โค้งคำนับนาง “ข้าน้อยจะจดจำไว้ขอรับ”

“เจ้า……” ลู่ม่านกัดฟันกรอด ยังอยากจะพูดอะไรอีก อ๋องหนิงที่อยู่ด้านหลังก็อดไม่ได้พูดว่า “ท่านศาลต้าหลี่ ถึงเวลาแล้วทำไมยังไม่เริ่ม?”

“ท่านอ๋อง แต่คุณหนูกู้……”

“คุณหนูกู้สำคัญ หรือคำสั่งของฝ่าบาทสำคัญกว่ากัน? หรือเจ้าอยากให้ข้าลงโทษเจ้าฐานละเลยหน้าที่เหรอ?” อ๋องหนิงกัดฟันพูด

ท่านศาลต้าหลี่รีบส่ายหน้า “ท่านอ๋อง ข้าผิดไปแล้ว” ว่าแล้ว เขาก็กัดฟัน แล้วพูดกับพลตระเวนข้างๆว่า “ยังไม่รีบลากตัวคุณหนูกู้ออกไปอีก?”