ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 516

“ฮูหยิน?” โมโม่เห็นฮูหยินกั๋วกงไม่พูด จึงรีบตะโกนเรียก

“เร็ว เจ้ารีบกลับไปบอกสถานการณ์ในตอนนี้ให้ตาแก่ฟัง ให้เขาหาทางเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้ ดูสิว่าสามารถอภัยโทษให้ได้หรือเปล่า!” ฮูหยินกั๋วกงพูด

โมโม่รีบพยักหน้า แต่ก็ลังเลขึ้นมา “ที่นี่มีคนเยอะ ท่านอยู่ที่นี่คนเดียว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ยังมีคนขับอยู่นี่? ข้าไม่ลงรถ ไม่เป็นไรหรอก!” ฮูหยินกั๋วกงพูด “เจ้าอย่าลังเลอยู่เลย เดี๋ยวไม่ทันการเอา”

โมโม่ก็ถึงลงจากรถ แล้วรีบวิ่งไปยังจวนกั๋วกง

กลับไปถึงจวนกั๋วกง โมโม่ก็เล่าสถานการณ์ด้านนอกให้ใต้เท้ากั๋วกงฟัง จากนั้นก็ไปหลังลานบ้าน

ในเมื่อฮูหยินให้อภัยเฉินจื่ออานแล้ว ทางคุณหนูก็ต้องไม่ขวางไว้แล้วล่ะ

โมโม่มองดูเซียงหยุนที่กำลังปักดอกไม้อยู่ข้างนอกแล้วพูดว่า “คุณหนูล่ะ? เรียกคุณหนูออกมาเร็ว ฮูหยินอนุญาตให้คุณหนูออกมาแล้ว”

เซียงหยุนได้ยินดังขึ้น ก็รีบวางของในมือลงแล้วเคาะประตูเบาๆ “คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ?”

แต่เคาะอยู่นานมากก็ไม่มีใครตอบ

โมโม่รีบเดินเข้าไป “เกิดอะไรขึ้น? คุณหนูคงไม่ได้ป่วยหรอกนะ?”

“ไม่หรอก?” เซียงหยุนตื่นเต้นขึ้นมา ทั้งสองช่วยกันผลักประตูเข้าไป แล้วเดินไปเรียกที่เตียง “คุณหนู?”

บนเตียงว่างเปล่าไม่มีใครสักคน โมโม่หันไปดูหน้าต่างข้างเตียงที่เปิดอยู่

“ไม่ต้องตะโกนแล้ว คุณหนูหนีไปตั้งนานแล้ว!”

……

ณ ลานประหาร ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่าจวนกั๋วกงไม่มีทางปล่อยให้นางออกมาง่ายๆแน่ ดังนั้นเมื่อคืนหลังจากที่นางอ่านข้อมูลพวกนั้นเสร็จแล้ว แทบจะไม่ได้หลับทั้งคืนเลย ฟ้าเพิ่งสว่าง นางก็รีบกระโดดออกมาจากหน้าต่าง แล้วนั่งอยู่บนโรงน้ำชาตรงข้ามกับลานประหาร

รอจนถึงตอนที่รถคุมขังของเฉินจื่ออานมา นางก็บอกให้เถียนหวังซื่อกับเถียนโหย่วเต๋อสร้างเหตุชุลมุนข้างล่าง ดึงดูดคนที่ได้รับความช่วยเหลือจากซือหนงมากมายออกมา

รถติดไปไหนไม่ได้อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ขอแค่วินาทีนี้ พ่อปลอมๆของนางจะโน้มน้าวให้ฝ่าบาทปล่อยเฉินจื่ออานไปได้

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง นางก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินแผนการที่อันตรายไปมากกว่านี้

ดื่มชาเข้าไปสองแก้วใหญ่ๆ ลู่ม่านแทบจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว ในหมู่ผู้คนก็ชุลมุนขึ้นมาอีกครั้ง กลุ่มทหารเข้ามาล้อมลานประหารเอาไว้ แยกหมู่ฝูงชนออกไป

รถคุมขังที่ติดอยู่ระหว่างทางก็ขับต่อไปได้ ลู่ม่านหวั่นใจ ดูท่าแล้ว แผนการแรกจะล้มเหลวนะ

งั้นก็ต้องเริ่มแผนการที่สองแล้วล่ะ! ลู่ม่านวางแก้วลง หยิบสมุดบันทึกที่ขโมยมาจากห้องหนังสือของอ๋องหนิงเมื่อวานออกมาจากกระเป๋า ฉีกหน้าที่สำคัญที่สุดออกมาหนึ่งแผ่น แล้วยื่นให้หรูอวี่

“ยังจำเรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อวานได้หรือไม่? รีบเอาของสิ่งนี้เข้าวัง ไม่ว่ายังไงก็ต้องยื่นให้ถึงมือฝ่าบาทให้ได้”

สีหน้าหรูอวี่แย่ลง “ฮูหยิน หวังซื่อพวกเขาล้มเหลวเหรอเจ้าคะ?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปากบาง “ไม่เป็นไร ข้าเชื่อว่าครั้งนี้เจ้าจะต้องทำสำเร็จ”

“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่ตอบรับ แล้วรับกระดาษแผ่นนั้นมา เก็บรักษาไว้อย่างดี “รอข้ากลับมานะเจ้าคะ”

พูดจบ นางก็กระโดดลงไปจากหน้าต่าง

หรูอวี่มีวิทยายุทธเยี่ยมยอด แตกต่างจากท่ากระโดดหน้าต่างของลู่ม่าน นางกระโดดลงไปแล้วก็ข้ามกำแพงไป แล้วพุ่งกระโดดไปยังทิศทางวังหลวง

รถคุมคังบังเอิญขับผ่านโรงน้ำชาที่ลู่ม่านนั่งอยู่ เฉินจื่ออานเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นลู่ม่านกำลังยืนมองเขาอยู่ที่หน้าต่าง

ร่างกายของเขาแข็งทื่อ จากนั้นก็ฉีกยิ้มมองดูลู่ม่าน