ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 553

คนขี้ขลาดอย่างผู้ว่าการอำเภอ แม่ทัพเฉียนเหยียดหยามอย่างมาก ดังนั้นเมื่อผู้ว่าการอำเภอเชื้อเชิญ เขาจึงปฏิเสธทันที

“ไม่ต้องแล้ว ข้ายังงาน หากเจ้ามีแก่ใจก็รีบส่งผู้เคาระห์ร้ายพวกนี้กลับบ้านเถอะ แล้วก็จัดการโจรพวกนี้ให้เรียบร้อย”

พูดเสร็จก็ควบขี่ม้าจากไป

กลับมองเห็นเงาคนคนหนึ่งเดินมุ่งหน้ามาหาเขา แม่ทัพเฉียนตกใจ รีบชักบังเหียนหยุดม้า

ม้ายกเท้าขึ้น ร้องคำรามขึ้นมาแล้วก็หยุดลง

แม่ทัพเฉียนพูดขึ้นอย่างเสียงดังว่า “ที่แท้ก็ผู้หญิงคนหนึ่ง? ไม่กลัวตายหรือ?”

“จื่ออาน” ลู่ม่านร้องตะโกนขึ้นมา

แม่ทัพเฉียนอึ้ง ดวงตาทั้งคู่ที่ซ่อนอยู่ภายใต้หนวดเครา กะพริบอย่างรวดเร็ว พร้อมพูดขึ้นว่า

“ฮูหยินจำผิดคนแล้ว ทหาร ยังไม่มาลากฮูหยินคนนี้ไป?”

เพิ่งพูดเสร็จ องครักษ์ที่อยู่รอบด้านโอบล้อมเข้ามา หรูอวี่ตกใจ รีบไปดึงลู่ม่านไว้ก่อนพวกเขา

“ฮูหยิน นี่ไม่ใช่นายท่าน นี่คือแม่ทัพเฉียน ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

ลู่ม่านจ้องมองดูคนที่มา นานสักพักค่อยพูดขึ้นมาอย่างขมขื่นว่า “ขออภัย ท่านแม่ทัพ"

แม่ทัพเฉียนมองดูรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าลู่ม่าน รู้สึกเหมือนในใจถูกกระชาก จากนั้นเขาก็โบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ครั้งหน้าระวังด้วย"

พูดเสร็จ เขาก็ยกบังเหียนม้าขึ้นมา แล้วก็ควบขี่ม้าไป

พวกองครักษ์รอบด้านที่รีบวิ่งไป ไม่ช้าคนกลุ่มใหญ่ก็หายไปจากประตูเมือง ราวกับไม่เคยมาปรากฏ

รอเมื่อคนไปแล้ว ผู้ว่าการอำเภอก็ยิ่งได้ใจ

การไปทลายกองโจรในครั้งนี้ เขาเพียงแค่อยากไปเป็นพิธี เพราะกลัวว่าลู่ม่านจะไม่ปล่อยเขาไป

แต่คิดไม่ถึงว่า คนที่ลู่ม่านส่งไปด้วยนั้นเป็นคนไม่กลัวตาย เมื่อไปใกล้รังโจร ก็พยายามทำทุกวิถีทางที่จะลงมือจัดการ

ไม่ว่าเขาจะพูดกล่อมยังไงก็ไม่ได้ผล จนทำให้โจรรู้ตัว

เดิมคิดว่าครั้งนี้จะต้องโชคร้ายเสียหายอย่างหนักแน่ กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะโชคดี ได้เจอกับแม่ทัพเฉียนที่เพิ่งกลับมาจากชายแดนเหนือ

ถือว่าเป็นการสร้างผลงานครั้งใหญ่ ผู้ว่าการอำเภอยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนู ข้าน้อยปฏิบัติตามหน้าที่ สามารถช่วยเหลือชาวบ้านกลับมาได้”

“พูดเสร็จก็ยืนอยู่ตรงนั้น รอรับคำชมจากลู่ม่าน จะให้ดีที่สุดคือนางสามารถเล่าเรื่องนี้ให้พ่อของนางใต้เท้ากั๋วกงฟัง แบบนี้ ไม่แน่ใต้เท้ากั๋วกงอาจจะช่วยพูดให้ฮ่องเต้ฟัง เขาก็จะได้เลื่อนขั้นร่ำรวยขึ้น”

แต่ลู่ม่านผ่านเหตุการณ์เมื่อกี้มา ยังมีแก่ใจคิดถึงเขาเสียที่ไหน

ลู่ม่านเดินผ่านผู้ว่าการอำเภอไป เห็นเจ้าห้าประคองปู่ที่สีหน้าย่ำแย่เดินออกมาจากฝูงชน

“ฮูหยิน.....” พ่อเฒ่าพูดขึ้นถึงน้ำตาว่า “ขอบคุณฮูหยินที่ช่วยชีวิตไว้”

“พ่อเฒ่า เจ้าห้าต่างหากที่ช่วยชีวิตเจ้า ไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรกลับไปแล้วค่อยคุยกัน”

พูดเสร็จ ลู่ม่านค่อยพูดกับผู้ว่าการอำเภออย่างเรียบง่าย ผู้ว่าการอำเภอก็ให้ลู่ม่านพาพ่อเฒ่ากับเจ้าห้ากลับไป

กลับมาถึงบ้าน ถามถึงสถานการณ์แล้วค่อยรู้ว่า ที่แท้วันนั้นตอนที่พ่อเฒ่าออกไปรอเจ้าห้า ก็คิดว่าเจ้าห้าชอบทานเนื้อ จึงเตรียมที่จะไปซื้อเนื้อกลับมาบ้าง ที่ไหนได้ เพิ่งไปถึงระหว่างทางก็เจอกับโจรพวกนั้น

พวกโจรเห็นแก่เนื้อในมือของเขา แล้วก็เห็นว่าเขาแต่งตัวไม่เหมือนคนจน จึงจับตัวเขาไปด้วย

เมื่อไปถึงบนภูเขาหนานซาน พวกเขาสอบถามแล้วค่อยรู้ว่า พ่อเฒ่าเป็นเพียงคนใช้คนหนึ่ง ต่อให้เรียกค่าไถ่ ก็ได้เงินไม่มาก

……

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากลู่ม่านตื่นขึ้นมา อารมณ์ก็ดีขึ้นมาไม่น้อยแล้ว จัดการเรื่องพ่อเฒ่าเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ตั้งใจจะไปเลือกซื้อผ้าปิดหน้าให้กับหลิวซื่อ จึงพาลูกทั้งสองออกไปพร้อมกัน

ครอบครัวใหญ่ในยุคโบราณ ล้วนไม่ยินยอมที่จะพาลูกน้อยออกมาปรากฏในสังคมภายนอก แต่ลู่ม่านกลับคิดไม่เหมือนกัน

ในยุคปัจจุบัน ล้วนให้ความสำคัญในการพาลูกออกมาเจอภายนอก ดังนั้น ลู่ม่านคิดว่าพาพวกเขาออกมาเที่ยวเล่นบ้างก็ดี

ตอนที่อยู่หมู่บ้านไป่ฮัว ลู่ม่านก็ให้หวังเอ้อร์หนิวทำรถเข็นเด็กขึ้นมาโดยเฉพาะ เป็นเหมือนอย่างรถเข็นเด็กในยุคปัจจุบัน เพียงแต่ล้อนั้นทำจากไม้

กังวลว่าเด็กจะชนถูกได้ง่ายๆเวลานั่ง ลู่ม่านจึงสั่งทำผ้าห่อหุ้มไว้ถึงสองชั้น พร้อมยัดสำลีไว้ข้างใน

เด็กทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างใน โบกไม้โบกมืออย่างตื่นเต้นดีใจ แน่นอนว่ารูปทรงนี้สามารถดึงดูดคนอยู่ไม่น้อย

ลู่ม่านไม่สนใจ พาลูกตรงไปยังร้านทอง

ก็เหมือนซื้อเครื่องทองไปงานแต่งงานในสมัยใหม่ เครื่องทองสมัยโบราณนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน หากต่อไปไม่มีเงินแล้ว ยังสามารถเอาไปขายได้ ดังนั้นสินสอดที่เตรียมให้หลิวซื่อ จึงเลือกเป็นทอง

ตอนนี้ในมือลู่ม่านยังพอมีเงิน สิ่งที่เตรียมให้จึงจะน้อยเกินไปไม่ได้ ดังนั้นจึงเลือกชุดคลุมหัวที่ทำจากทอง

รูปแบบสวยอย่างมาก ที่สำคัญคือบนนั้นยังมีลวดลายโน๊ต แลดูงดงามมาก

หลังจากเลือกเสร็จแล้ว ตอนที่ลู่ม่านกลับไป ก็ได้ยินผู้คนคุยกันว่า

“ผู้ว่าการอำเภอมาประจำอำเภอเฟิงหนานเป็นปีครึ่งแล้ว ในที่สุดก็ได้ทำเพื่ออำเภอเฟิงหนานเสียที ครั้งนี้สามารถช่วยชาวบ้านออกมาได้มากมายขนาดนี้ ทุกคนต่างก็ดีใจ”

“ที่ไหนกัน เจ้าคิดว่าผู้ว่าการอำเภอช่วยผู้คนออกมาจริงๆหรือ? ทั้งๆที่เป็นแม่ทัพคนนั้นต่างหาก วันนั้นพวกเราเห็นกันแล้ว”

“แม่ทัพ? แม่ทัพอะไร?” คนที่ไม่รู้เรื่องถามขึ้นมา