ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 552

ลู่ม่านนอนไม่หลับทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบไปยังที่ว่าการอำเภอ

ถือว่าผู้ว่าการอำเภอยังให้เกียรติ มาพบลู่ม่านโดยเร็ว เพียงแต่พอลู่ม่านพูดถึงโจรพวกนั้น สีหน้าผู้ว่าการอำเภอเปลี่ยนไปทันที

“คุณหนู ไม่ใช่ว่าที่ว่าการอำเภอไม่อยากให้ความร่วมมือ แต่ว่าโจรคนนั้นร้ายกาจมาก หากไม่มีความพร้อม ข้าก็ไม่กล้าให้พวกลูกน้องของข้าไปเสี่ยงอันตรายอีก”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นวันสองวันมั้ง? เจ้าบอกว่าเตรียมพร้อม คือพร้อมยังไง?”

ผู้ว่าการอำเภอหน้าแดงขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่....ข้ารายงานเบื้องบนแล้ว ขอเพียงทางเบื้องบน....”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ ข้างนอกก็มีคนมารายงาน

“นายท่าน ข้างนอกมาคนมารายงานว่า เมื่อคืนมีโจรปล้นบ้าน ลูกสาวอายุสิบหกถูกโจรจับตัวไปแล้ว.....”

ผู้ว่าการอำเภอกลืนน้ำลายลงคออย่างตื่นเต้น หางตาเหลือบไปมองเห็นลู่ม่าน แล้วก็รีบพูดขึ้นมาอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “คุณหนู ข้ายังมีธุระ....”

“ใต้เท้าหลี่ ใจคอจะรอให้ชาวบ้านถึงอำเภอโดนปล้นหมดหรือ ถึงคิดจะลงมือ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว.....”

“งั้นรบกวนใต้เท้าหลี่ คิดหาวิธีวันนี้เลย ช่วยเหลือชาวบ้านออกมาเสียก่อน”

ผู้ว่าการอำเภอยังลังเล ลู่ม่านลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “หากใต้เท้าหลี่ไม่ยินยอม งั้นข้าไปถามที่ที่ทำการปกครองดีกว่า”

“คุณหนู” ใต้เท้าหลี่รีบมาขวางลู่ม่านไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นนายอำเภอของที่นี่ ช่วยเหลือบรรเทาทุกข์ให้กับประชาชนถือเป็นงานของข้า"

พูดเสร็จ เขาก็รีบหันไปพูดกับคนที่มารายงานคนนั้นว่า “รีบรวบรวมทหารประจำศาลาว่าการ เตรียมตัวบุกขึ้นไปบนภูเขาหนานซาน ช่วยเหลือตัวประกัน”

คนคนนั้นรีบไปจัดการทันที ผู้ว่าการอำเภอค่อยพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน ท่านกลับไปรอก่อนไหม?”

“ไม่ต้อง” ผู้ว่าการอำเภอตรงหน้าคนนี้ แลดูไม่สนใจอะไร คงจะต้องมีแรงผลักดันบ้างถึงจะลงมือจัดการ

เพื่อรับประกันว่าเขาจะลงมือทำด้วยความจริงใจ ลู่ม่านคิดว่าตนเองควรที่จะกดดันเขาบ้างจะดีกว่า

“วันนี้ข้าจะรอใต้เท้ากลับมาอย่างปลอดภัยอยู่ที่ร้านน้ำชาหน้าประตูเมือง หากเกิดอะไรขึ้นกับใต้เท้า ข้าจะได้ส่งคนไปช่วยได้ทันท่วงที จะไม่ทอดทิ้งใต้เท้าไว้ข้างนอกเพียงคนเดียวแน่นอน เจ้าว่าใช่ไหม?”

สีหน้าผู้ว่าการอำเภอย่ำแย่ลงทันที นี่หมายความว่า เขาคิดวางแผนจะทำอะไรก็นั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว

มาถึงหน้าประตูเมือง เจ้าห้าก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

เห็นลู่ม่านมา เจ้าห้ารีบเดินไปหา

“เจ้าอย่าใจร้อน ฮูหยินคุยกับใต้เท้าแล้ว เดี๋ยวสักพัก ใต้เท้าจะนำกำลังไปช่วยเหลือประชาชน”

“ข้าก็จะไป” เจ้าห้าพูดขึ้นมา

“นี่....” หรูอวี่มองดูลู่ม่าน แล้วก็พูดขึ้นว่า “อันตรายเกินไปไหม?”

“ปู่ดูแลเลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่เล็กจนโต เวลาแบบนี้ ข้าไม่ไปช่วยเขาไม่ได้”

“แต่ว่า....” หรูอวี่ยังอยากพูดอีก แต่ลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะบอกใต้เท้า เจ้าดูแลตัวเองด้วย”

เจ้าห้าพยักหัวอย่างซาบซึ้ง รอเมื่อผู้ว่าการอำเภอมาถึงที่นี่ นางก็แนะนำเจ้าห้าให้ผู้ว่าการอำเภอพาไปด้วย

ผู้ว่าการอำเภอเห็นเจ้าห้าเป็นคนที่ลู่ม่านส่งมาคอยจับตาดูเขา ในใจหงุดหงิดอย่างมาก แต่ในยุคสมัยที่ขุนนางตำแหน่งสูงกว่ามีอำนาจแบบนี้ ต่อให้ในใจเขาไม่พอใจ ก็ทำอะไรไม่ได้

ใครใช้ให้ลู่ม่านเป็นคุณหนูจวนกั๋วกง นั่นไม่ใช่เพียงแค่ตำแหน่งสูงกว่าหนึ่งระดับ

ด้านหลังกองกำลัง ผู้ชายสวมชุดทหารคนหนึ่งขี่ม้าตัวสูงใหญ่วิ่งเข้ามา

ใบหน้าคนคนนั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา ทำให้มองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขาอย่างชัดเจน

สายตาของเขากวาดมองดูผู้คน จากนั้นค่อยหันไปมองกลุ่มทหารข้างหลังเขาที่แลดูมีชีวิตชีวา ซึ่งก็คือพวกลูกน้องของใต้เท้าหลี่ที่ว่าการอำเภอ.....

เมื่อเช้าตอนที่ออกเดินทางยังก้มหน้าก้มตาอย่างเศร้าสร้อย ตอนนี้เพราะมีกลุ่มทหารอยู่ด้วย จึงค่อยมีชีวิตชีวาขึ้นมา

และที่ตามอยู่ข้างหลังสุด ก็คือพวกกลุ่มโจรที่ถูกจับตัว สีหน้าของโจรพวกนั้นต่างไม่พอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “คนแซ่หลี่ วันนี้หากไม่ใช่เพราะมีคนช่วยเจ้า ด้วยความสามารถของเจ้านั้น จะสามารถจับตัวข้าได้อย่างไร? แน่จริงเจ้าก็ปล่อยตัวพวกเรา เรามาค่อยๆสู้.....”

ยังพูดไม่ทันเสร็จ ผู้ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดขาวคนเมื่อกี้คนนั้นก็โยนหอกยาวออกไป คำพูดที่มาถึงปากของคนคนนั้นก็ถูกกลืนลงไป

ใต้เท้าหลี่ก็ตกตะลึง นานสักพักกว่าจะได้สติกลับมา แล้วก็มองดูใต้เท้าคนนั้นอย่างประจบประแจง

“แม่ทัพเฉียน โชคดีที่วันนี้มีท่านมาช่วย ขอรบกวนแม่ทัพเฉียน ตามข้าน้อยไปยังที่ว่าการอำเภอ ข้าน้อยจะให้การต้อนรับแม่ทัพเป็นอย่างดี”

“ไม่ต้องแล้ว” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ ในใจลู่ม่านกลับตื่นตระหนก เสียงนี้หากไม่แหบ ถือว่าเหมือนเสียงของจื่ออานอย่างมาก

นางมองพิจารณาดูคนคนนั้นอีกครั้ง ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนมาก

หรูอวี่ที่อยู่ด้านข้างเห็นลู่ม่านจ้องมองดูผู้ชายคนนั้นอยู่ตลอด จึงสะกิดลู่ม่านพร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน มีอะไรหรือ?”

“หรูอวี่ เจ้าดูคนคนนั้น เหมือนจื่ออานไหม?” ลู่ม่านดีใจอย่างมาก

หรูอวี่อึ้ง แล้วก็รีบพิจารณามองดูสักพัก ค่อยส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน คนคนนี้มอมแมมซอมซ่อจะเหมือนนายท่านได้อย่างไร?”

แต่ลู่ม่านไม่สนใจ นางเบียดผู้คนพุ่งพรวดออกไปหา