ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 551

ทั้งสามคนเคลื่อนไหวเร็วมาก ไม่นานกับข้าวก็ทำเสร็จแล้ว

รอเมื่อยกกับข้าวออกมาจากข้างใน ตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อค่อยรู้ว่าพวกเขาสามคนช่วยกันทำกับข้าว

คนแก่ทั้งสองนิ่งอึ้งอยู่กับที่ จ้องมองดูพวกเขานิ่ง

“เสี่ยวม่าน......”

ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อ แม่ พวกท่านเป็นอะไร? ทานข้าวแล้ว”

“พวกเจ้า.....”

“พ่อ พี่สะใภ้สามบอกว่า ทานข้าวแล้ว ข้าพาท่านไปทานข้าว” เฉินหลิ่วเอ๋อพูดเสร็จ แล้วก็เข็นรถตาแก่เฉินไปข้างหน้า

ตาแก่เฉินรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหัว

“ดี ดี ดี”

ทุกคนทานข้าวด้วยกันอยู่อย่างครึกครื้น หลังจากทานข้าวเสร็จ เฉินหลิ่วเอ๋อค่อยถามขึ้นว่า “พี่สะใภ้รอง เรื่องงานแต่งของเจ้าก็รีบจัดเถอะ อย่าให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วง”

หลิวซื่ออึ้ง รีบหันไปมองเฉินหลี่ซื่อกับตาแก่เฉิน

ถึงแม้คนแก่ทั้งสองจะบอกว่าไม่ถือสา ยินดีที่จะให้นางไปมีชีวิตใหม่ แต่ในใจหลิวซื่อ ยังคงรู้สึกค่อนข้างทำตัวไม่ถูก โดยเฉพาะในขณะที่เฉินหลิ่วเอ๋อยังเรียกนางว่าพี่สะใภ้สอง

“ไม่รีบ.....” นางพูดออกมาอย่างอ้ำๆอึ้งๆ

ตาแก่เฉินกลับพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อวี้เหนียง ในเมื่อข้ากับแม่ของเจ้ารับปากแล้ว ก็ไม่ใช่แค่พูดเท่านั้น ถึงแม้เจ้าจะไม่ใช่ลูกสะใภ้ของพวกเราแล้ว แต่ในใจของพวกเรา เจ้ายังเป็นลูกสาวของพวกเราตลอดไป เจ้ามีครอบครัวที่มั่นคง ข้ากับแม่ของเจ้าก็วางใจ”

เดิมหลิวซื่อก็เป็นคนอ่อนไหว ได้ยินแบบนี้ น้ำตาก็คลอเบ้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณพ่อ”

“เด็กโง่ ขอบคุณอะไร? ในสายตาพ่อกับแม่ เจ้ากับหลิ่วเอ๋อกับเสี่ยวม่านไม่มีอะไรต่างกัน หากกำหนดวันแล้ว ต้องบอกพวกเรานะ ไม่รู้ว่าข้าแก่ขนาดนี้แล้ว ยังมีโอกาสได้นั่งเป็นผู้ใหญ่งานแต่งไหม?”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว” หลิวซื่อรีบเช็ดน้ำตา

ตั้งแต่หลังจากที่ตนหย่ากับเฉินจื่อฟู่ นางก็ตัดขาดกับครอบครัวตนเองแล้ว พ่อแม่เสียชีวิตแล้ว เหลือเพียงพี่ชายคนเดียว

ต่อมาเมื่อนางมีชีวิตที่ดีขึ้น ยังอยากมาขอความช่วยเหลือ แต่ความรู้สึกที่ดีของนางหมดลงแล้ว ไม่อยากเกี่ยวข้องกับพวกเขาอีก

ดังนั้น ตาแก่เฉินยอมเป็นผู้ใหญ่ให้ สำหรับนางถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

“งั้นก็ดี ข้าจะรอดื่มเหล้ามงคลของเจ้า”

……

สุดท้ายงานแต่งของหลิวซื่อกำหนดไว้อีกครึ่งเดือน ถึงแม้เวลาจะกระชั้นชิด แต่สำหรับการแต่งงานรอบสองอย่างหลิวซื่อ งานมงคลไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือนางสามารถได้เจอคนที่รักนางมากคนหนึ่ง นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด

หลังจากกำหนดวันเรียบร้อยแล้ว หลิวซื่อก็เริ่มเตรียมงานแต่ง ลู่ม่านพูดแล้วว่าจะเตรียมสินสอดให้ด้วย จึงไม่ได้พูดเล่นอยู่แล้ว พอดีจวนในอำเภอ บอกว่ามีธุระต้องให้ลู่ม่านไปจัดการ จึงถือโอกาสไปในอำเภอ ดูว่ามีอะไรพอจะซื้อให้หลิวซื่อได้บ้าง

นั่งรถไปในอำเภอนั้นลำบาก ลูกสองคนก็ทิ้งไว้ไม่ได้ ลู่ม่านจึงสั่งให้คนปูฟูกนุ่มๆไว้ในรถม้า พร้อมสั่งให้คนขับรถม้าขับช้าหน่อย แล้วพาหรูอวี่กับเหอเย่วไปด้วย

ฉางเซิงกับหว่านเอ๋อถือว่าเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย ดังนั้นระหว่างทางจึงแทบไม่มีปัญหาอะไรจนมาถึงที่หมาย

ไม่ได้มาในอำเภอเป็นปีแล้ว เดิมลู่ม่านยังคิดว่าทุกสิ่งอย่างยังเหมือนเดิม แต่คนคงเปลี่ยนไปแล้ว

ลู่ม่านพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “หรูอวี่ เจ้าไปสืบดูการหายตัวไปของพ่อเฒ่า ให้ไว”

หายตัวไปตั้งหายวันแล้ว พ่อเฒ่าก็อายุมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะเจออันตรายอะไรไหม ยังไงก็ต้องไว

หรูอวี่ฟังแล้ว รู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพยักหัวแล้วจากไปทันที

ตอนนี้ลู่ม่านออกหน้าในฐานะคุณหนูจวนกั๋วกง ทำอะไรก็ค่อนข้างสะดวก คืนนั้นหรูอวี่ก็ได้เบาะแสมา

“ช่วงนี้ ไม่รู้ว่ามีผู้อพยพมาจากที่ไหน ก่อเหตุปล้นโจรกรรมทุกวัน ได้ยินมาว่าผู้ว่าการอำเภอก็หนักใจอย่างมาก แต่คนคนนั้นโหดเหี้ยม ไม่กลัวตาย ผู้ว่าการอำเภอส่งคนไปตั้งหลายชุด ล้วนล้มตายบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถทำอะไรได้ บางทีพ่อเฒ่าอาจจะตกอยู่ในมือของพวกเขา”

ลู่ม่านได้ยินแบบนี้แล้วก็ขมวดคิ้ว

เจ้าห้าพูดขึ้นมาอย่างร้อนใจว่า “ปู่ของข้าอายุมากแล้ว พวกเขาจะจับตัวไปทำไม? หากต้องการเงิน ข้ายอมที่จะยกเงินทั้งหมดของข้าให้กับพวกเขา”

“เจ้าห้า อย่าร้อนใจ” ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปคุยกับผู้ว่าการอำเภอด้วยตนเอง”

เจ้าห้าคุกเข่าขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณฮูหยิน หากสามารถช่วยปู่ของข้าได้ ชั่วชีวิตนี้เจ้าห้าจะทำทุกอย่างเพื่อฮูหยิน จะไม่ปฏิเสธ.....”

“เอาเถอะ” หรูอวี่เห็นท่าทีตื่นเต้นของเจ้าห้า จึงไปประคองเขาขึ้นมา

“เจ้าตื่นเต้นขนาดนี้ เดี๋ยวจะทำให้คุณหนูน้อยกับคุณชายน้อยตกใจ ดูท่าทีเจ้าแล้ว คงไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้วมั้ง? ในเมื่อมีเบาะแสแล้ว ต่อไปจะยิ่งเป็นช่วงเวลาที่สำคัญ ต่อไปหาอะไรทานบ้าง? เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม?”

เจ้าห้าได้ยินแล้วก็พยักหัว พร้อมเดินออกไป

ต้องยอมรับว่า ตอนนี้หรูอวี่เป็นผู้นำ เวลาพูดจาอะไรก็ฉลาดกว่าเมื่อก่อนอย่างมาก เมื่อมองดู ลู่ม่านเหมือนเห็นเงาของตนเองบนตัวของนาง