ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 555

คนพวกนั้นต่างก็อึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า

“ใครพูด?”

เพิ่งพูดเสร็จก็มีหมัดลอยมา พวกผู้ชายที่ยืนเรียงล้วนล้มลงแล้ว

คนที่เหลือหลายคนเห็นแบบนี้ ก็รีบโอบล้อมมายังหวาดกลัว แต่ก็ล้วนถูกคนที่มาต่อยล้มลงไปหมด

พวกลู่ม่านได้ยินจึงเปิดม่านออกมาดู แล้วก็ค่อยเห็นเป็นแม่ทัพเฉียนที่หวนกลับมา กลับตรงหน้ามีผู้ชายนอนกองอยู่เจ็ดแปดคน

“จับตัวไปให้หมด” แม่ทัพเฉียนพูดสั่ง องครักษ์ของเขาหลายคนที่อยู่ด้านหลังจึงมาลากตัวผู้ชายพวกนี้ไป ลู่ม่านเห็นแบบนี้แล้วค่อยลงมาจากรถม้า แล้วก็ขอบคุณแม่ทัพเฉียน

“ขอบคุณแม่ทัพเฉียน”

“ไม่ต้องเกรงใจ แค่เรื่องเล็กน้อย” แม่ทัพเฉียนพูดเสร็จ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าควรที่จะยินดีที่ข้าเคยอ่านบทกลอนของหลี่กุยเหนียนพอดี ไม่อย่างนั้น พานพบอีกครายามบุปผาโปรยปรายแบบนี้ ข้าเดาไม่รู้หรอก”

ลู่ม่านเม้นริมฝีปากพร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะแม่ทัพมีความรอบรู้”

ที่จริงเมื่อกี้นางทำเพื่อเรียกร้องความสนใจของแม่ทัพ ตอนนั้นมืดมิดไม่มีแสงสว่าง นางอยากบอกแม่ทัพว่า พวกเขาเคยเจอกัน และบอกว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนในครอบครัวของนาง

ยังดีที่แม่ทัพเฉียนเข้าใจ

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ลูกสองคนบนรถก็ส่งเสียงตื่นขึ้นมาแล้ว

ลูกน้อยจะค่อนข้างติดคน ตื่นขึ้นมาก็ตามหาแม่ ลู่ม่านจึงรีบเดินไปโอบกอดลูกทั้งสองแนบอก

แม่ทัพเฉียนเห็นแล้วก็อึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้ฮูหยินมีลูกแล้วหรือ?”

ในใจลู่ม่านคิดถึงแต่เรื่องลูก ไม่ได้สนใจว่าแม่ทัพเฉียนถามเรื่องอะไร จึงเพียงแค่ตอบรับอย่างเรียบเฉย

รอเมื่อกล่อมลูกเสร็จแล้ว ลู่ม่านค่อยคิดมาขึ้นมาได้ว่า คนที่ช่วยพวกนางเมื่อกี้อยู่ข้างนอก นางจึงจำต้องเดินออกมาอีกครั้ง

“เมื่อกี้ได้ยินองครักษ์ของท่านพูดว่า พวกท่านเดินหลงทางตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว? คงเพราะแม่ทัพอยู่แต่ในชายแดนเหนือ ไม่เคยมาที่นี่จึงทำให้หลงทาง จากที่นี่ไปยังเมืองหลวงข้ารู้ดี แม่ทัพกลับไปพร้อมกับข้าแล้วข้าจะเขียนแผนที่เส้นทางให้ ขี่ม้าเร็วเพียงแค่สามวันก็ไปถึง”

แม่ทัพเฉียนพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ดี”

หลังจากคุยเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็กลับขึ้นไปบนรถมาอีกครั้ง ไม่เหมือนอย่างเมื่อกี้คือ ข้างหน้ารถมีองครักษ์คอยปกป้อง ทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างไม่เคยมีมาก่อน

รอเมื่อดึกมากแล้ว พวกลู่ม่านค่อยกลับมาถึงบ้าน

ในขณะที่กำลังจะเข้าบ้าน ก็เห็นจวงลี่จ้งยืนอยู่ตรงหน้าประตู กำลังรอพวกเขาอยู่

ตาเกาเดินมาพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ฮูหยิน คุณชายจวงมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว รอพวกท่านอยู่ที่นี่ตลอด”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว แต่ต่อหน้าแม่ทัพเฉียน ไม่สะดวกที่จะพูดอะไรมาก จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “งั้นเข้ามาทั้งหมดเถอะ"

เชิญแม่ทัพเฉียนไปยังห้องหนังสือ ลู่ม่านเอากระดาษพู่กันออกมา วาดแผนที่แล้วยื่นให้กับแม่ทัพเฉียน พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ทัพเฉียนไปเมืองหลวงตามเส้นทางนี้ ไม่หลงทางแน่”

แม่ทัพเฉียนพยักหัว สายตากระทบเจอจวงลี่จ้ง

“ท่านนี้คือ?”

ลู่ม่านกำลังจะพูด จวงลี่จ้งก็แย่งพูดขึ้นก่อนว่า “แม่ทัพเฉียนใช่ไหม? เมื่อก่อนตอนที่อยู่เมืองหลวงได้เจออยู่น้อยครั้ง”

แม่ทัพเฉียนได้ยินแล้วก็พูดขึ้นว่า “ที่ผ่านมาข้าอยู่ที่ชายแดนเหนือตลอด”

“ถึงว่า” จวงลี่จ้งหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ทัพเฉียน ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับชิงเหยียนก็ถือเป็นเรื่องปกติ ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้ ข้ากับชิงเหยียนถูกหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก ตอนนี้.....”

“จวงลี่จ้ง” ลู่ม่านพูดดักจวงลี่จ้งขึ้นมา

แม่ทัพเฉียนกลับลุกขึ้นมาแล้วก็พูดขึ้นว่า “เห็นทีข้ามารบกวนทั้งสองท่านแล้ว ข้ามีงานยุ่ง ข้าขอตัวก่อน”

พูดเสร็จ แม่ทัพเฉียนก็เดินออกไปแล้ว

ลู่ม่านถลึงตาใส่จวงลี่จ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายจวง ข้าคิดว่าครั้งที่แล้วเราคุยกันชัดเจนแล้ว กลับคิดไม่ถึงว่า คุณชายจวงยังพูดจาไปเรื่อย”