ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 556

จวงลี่จ้งไม่ยอมพูดอยู่แล้ว ครั้งที่แล้วหลังจากที่เขาตัดขาดจากลู่ม่าน ก็เสียใจอย่างมาก ดังนั้นจึงฉวยโอกาสนี้มาเพื่อใกล้ชิดกับลู่ม่าน

เขาพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “แน่นอนว่าข้าไม่สามารถที่จะนิ่งดูดายไม่ช่วยไม่ได้ พวกแคสอยู่ในทะเลจีนใต้ หากข้าไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไร แน่นอนว่าข้าคือพ่อค้า ยังไงก็ไม่สามารถที่จะช่วยฟรีๆ”

ทำเป็นพูดขึ้นมาอย่างดูดี ลู่ม่านอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน

แต่เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว นางจะผิดคำพูดไม่ได้ หากผิดคำพูด ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตน ยังจะทำให้พวกแคสเดือดร้อนไปด้วย

“หรูอวี่” หลังจากคิดดีแล้ว ลู่ม่านจึงพูดขึ้นว่า “พาคุณชายจวงไปเอาสินค้าที่เหลือ”

หรูอวี่มองดูจวงลี่จ้งแวบหนึ่งอย่างดีใจ

นับจากครั้งที่แล้วที่เห็นจวงลี่จ้งจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว นางพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตนเองให้ดียิ่งขึ้นมาตลอด ไม่รู้ว่าคุณชายจวงจะสามารถดูออกไหม?

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็ได้ยินลู่ม่านเรียกนาง นางพยักหัว พร้อมหันไปพูดกับจวงลี่จ้งว่า “คุณชายจวงเชิญตามข้ามา”

รอเมื่อมาถึงด้านนอก จวงลี่จ้งกลับแลดูไม่สนใจตุ๊กตาพวกนั้นเลยสักนิด สอบถามหรูอวี่อยู่ตลอดว่า “ฉางเซิงกับหว่านเอ๋อล่ะ?”

หรูอวี่ดีใจ ดังนั้นจึงเล่าให้ฟังอย่างไม่คิดอะไรว่า

“เวลานี้ ฉางเซิงกับหว่านเอ๋อ น่าจะกำลังเล่นอยู่ในลานด้านหลัง”

จวงลี่จ้งพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้เจอสองคนนั้นนานมากแล้ว เราไปดูกันก่อนไหม?”

หรูอวี่พูดปฏิเสธขึ้นมาว่า “คุณชายจวง ฮูหยินเราไม่ชอบ....”

“หรูอวี่ ตอนนี้เจ้ายิ่งอยู่ก็ยิ่งเหมือนฮูหยินของพวกเจ้าแล้ว” จวงลี่จ้งพูดขึ้น

หรูอวี่หวังอยากที่จะให้ตนเองสามารถกลายเป็นเหมือนอย่างลู่ม่านแบบนั้นมาตลอด เมื่อได้ยินแบบนี้หัวใจก็เต้นอย่างรุนแรง แล้วก็ลืมความตั้งใจเดิม

รอเมื่อนางได้สติกลับมา จวงลี่จ้งก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตูลานด้านหลังแล้ว

เหอเย่วกับลู่ม่านอุ้มเด็กคนละคนแล้วกำลังเล่นอยู่ในนั้น ฉางเซิงน้อยฉลาดอย่างมาก ปากน้อยจูบแก้มลู่ม่าน จนลู่ม่านยิ้มหัวเราะ เหมือนอย่างดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ

“คุณชายจวง....” หรูอวี่สงบสติลง รู้ว่าแบบนี้ไม่เหมาะสม จึงคิดอยากที่จะพูดกล่อมให้จวงลี่จ้งจากไป

แต่ลู่ม่านได้ยินพอดี เมื่อหันมา ก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น นางขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายจวง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ไม่เสียแรงที่จวงลี่จ้งอยู่ในวงการค้าขายมานานหลายปี เผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ เขามีไหวพริบว่องไวมาก

“ข้าก็ต้องมาหาเจ้าอยู่แล้ว เมื่อกี้ไปดูตุ๊กตาพวกนั้น แล้วก็ของปัญหาบางอย่าง”

“ปัญหาอะไร?” ลู่ม่านถามขึ้นมา

“ตุ๊กตาสวยดี แต่รูปแบบยังน้อยไปหน่อย ในฐานะที่ข้าเป็นลูกค้า สินค้าแบบนี้ จะรับไปได้อย่างไร? หวังว่าพวกเจ้าจะคิดหาวิธีแก้ไขหน่อย”

ลู่ม่าน “……”

รูปแบบไม่เยอะ เพราะนางเห็นว่าตอนนี้แคสเพิ่งเริ่มกิจการทางด้านนี้ จึงให้ความสำคัญในด้านคุณภาพ เมื่อกิจการดำเนินไปในทิศทางที่ดีแล้วค่อยคิดถึงเรื่องรูปแบบ

แต่จวงลี่จ้งไม่เหมือนกัน ในมือของเขามีร้านม่านเซิงถึงสามร้าน ดังนั้นมาถึงก็เห็นปัญหาทันที

เผชิญกับปัญหาที่มีอยู่จริงแบบนี้ ลู่ม่านก็ไม่ปฏิเสธ

“ปัญหาของคุณชายจวง พวกเราจะจัดการให้โดยเร็วที่สุด คุณชายจวงให้เวลาพวกเราเจ็ดวัน หลังจากเจ็ดวัน จะต้องมีคำตอบให้คุณแน่”

จวงลี่จ้งพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ตระกูลจวงของเรา ใช่ว่าจะไม่ให้โอกาสคนอื่นเลย ในเมื่อฮูหยินบอกว่าเจ็ดวัน งั้นก็รอเจ็ดวัน”