ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 557

ลู่ม่านไม่มีทางเลือก จึงจำเป็นต้องรับปากไปก่อน

รอผู้ใหญ่บ้านเฉินไปแล้ว ลู่ม่านหันกลับมา ก็เห็นจวงลี่จ้งเล่นกับเด็กทั้งสองคนอย่างสนุกสนาน

เด็กน้อยสองคนเห็นใบหน้าใบนั้นของจวงลี่จ้ง แล้วก็ยิ้มแย้มดั่งดอกไม้บาน

ลู่ม่าน “……”

ลู่ม่านเดินไปอุ้มฉางเซิงกับหว่านเอ๋อ พร้อมพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณชายจวง ห้องของเจ้าอยู่ตรงลานด้านหน้า ปกติเก็บเรียบร้อยไว้อย่างดี เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

จวงลี่จ้งเห็นว่ายังไงก็ได้พักอยู่ที่นี่แล้ว จึงไม่รีบร้อนใจ เดินออกไปอย่างไม่โต้เถียงลู่ม่าน

รอเมื่อจวงลี่จ้งไปแล้ว ลู่ม่านค่อยยื่นลูกให้กับเหอเย่ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าดูแลลูกให้ดี อย่าให้คนอื่นเข้าใกล้พวกเขา”

เหอเย่วพยักหัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ที่จริงคุณชายจวงอาจจะหวังดีกับฉางเซิงกับหว่านเอ๋อมากจริงๆ....”

“แบบนั้นก็ไม่ได้”

หากเป็นเพื่อนก็ช่างเถอะ แต่เป้าหมายของจวงลี่จ้ง เห็นได้ชัดว่าคิดอยากจะเป็นพ่อของหว่านเอ๋อกับฉางเซิง ในขณะที่ลู่ม่านยังไม่สามารถลืมเฉินจื่ออาน นางจะไม่ให้โอกาสคนอื่นเด็ดขาด

เหอเย่วเห็นลู่ม่านจริงจังขนาดนั้น จึงก็ไม่พูดอะไร พาเด็กน้อยแล้วก็กลับไป

ส่วนลู่ม่านพาหรูอวี่ไปที่ห้องหนังสือ พร้อมพูดขึ้นว่า “สถานการณ์ที่คุณชายจวงพูดเมื่อกี้ เจ้าก็ได้ยินแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเราจะต้องแก้ไขตุ๊กตาใหม่ทั้งหมดที่ทำเสร็จแล้วก่อนหน้านี้”

หรูอวี่อึ้ง รู้สึกว่านี่เป็นขั้นตอนการทำงานที่ใหญ่โตอย่างมาก

“ตุ๊กตาของพวกเรามีตั้งหลายร้อยชิ้น หากต้องเอามาแก้ไขทีละชิ้น ซึ่งเวลาก็จะไม่พอ”

“ดังนั้นจึงต้องอาศัยคนทำตุ๊กตามาช่วย จ่ายค่าแรงคนละสิบเหวินต่อวัน นี่ไม่ใช่ปัญหาของคุณภาพ ดังนั้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดพวกเราต้องรับผิดชอบเอง คืนนี้ข้าจะวาดรูปแบบใหม่ออกมา เจ้าไปแจ้งให้ทุกคนรับทราบ”

หรูอวี่พูดเสร็จ แล้วในใจก็ค่อยๆ หนักอึ้งขึ้นมา

เศรษฐกิจในบ้านตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถึงแม้นางจะไม่เคยสงสัย พวกนางกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แต่ตอนนี้จะต้องลงทุนขนาดนี้นางก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

แต่เมื่อเกิดปัญหาแล้วไม่แก้ไขก็เป็นไปไม่ได้ เมื่อครุ่นคิดดูแล้ว หรูอวี่ไม่กล้าชักช้า รีบไปจัดการทันที

ช่วงบ่ายวันนั้น คนในหมู่บ้านต่างก็ได้รับแจ้งแล้ว วางงานในมือแล้วก็เรามารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตูตระกูลเฉิน หลังจากที่หรูอวี่พูดถึงวิธีการให้ทุกคนฟังแล้ว ทุกคนจะกล้าปฏิเสธหรือ

กระทั่งเหยาซื่อกับเฉินเหมยเซียง พวกนางยังบอกว่าจะไม่เอาค่าแรง แม้แต่เฉินหลิ่วเอ๋อก็เหมือนกัน ที่ผ่านมาทุกคนต่างมีความสุขร่วมกัน ตอนนี้ก็ต้องรวมทุกข์ด้วยกัน

เหยาซื่อฟังแล้วก็พยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเคยเรียนหนังสือมาก่อน พูดจาน่าฟัง ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เสียดายข้าพูดไม่เป็น”

หลังจากคืนดีกับเฉินหลิ่วเอ๋อแล้ว เหยาซื่อก็ลืมเรื่องที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมด

ลู่ม่านซาบซึ้งใจอย่างมาก พร้อมแสดงความขอบคุณทุกคน

“ทุกคนมีความคิดแบบนี้ ในใจข้าก็ดีใจมาอย่างมาก แต่ตุ๊กตาในครั้งนี้ไม่ใช่ทุกคนทำผิด เป็นเพราะข้าคิดไม่รอบคอบเอง ดังนั้นทุกคนควรที่จะเอาค่าแรงที่ควรเป็นของตนเอง ไม่อย่างงั้นต่อไปข้าจะขอให้ทุกคนช่วยเหลือได้อย่างไร?”

ลู่ม่านพูดถึงขนาดนี้แล้ว ทุกคนก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรอีก จำต้องตกลง

เพราะเมื่อจัดการทางด้านคนงานเรียบร้อยแล้ว ลู่ม่านก็ไปเริ่มวาดแบบใหม่

นางคิดดูแล้ว รูปแบบที่เหมือนกันพวกนี้ หากจะเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนั้นความเป็นไปได้น้อยมาก ดังนั้นนางจึงคิดถึงปัจจัยที่แตกต่าง เอารูปแบบพวกนี้มาทำให้กลายเป็นชุด

นางให้พวกตุ๊กตามีแบบฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาวสี่รูปแบบ ฤดูใบไม้ผลิเป็นหญ้าสีเขียวธรรมชาติ ฤดูร้อนมีสีสันสวยงาม ฤดูใบไม้ร่วงสีเยือกเย็น ฤดูหนาวเป็นสีขาวดั่งหิมะ

แต่ละฤดูกาลจะเพิ่มองค์ประกอบของฤดูกาลนั้น ชุดพร้อมหมวก เป็นการเอาของเล่นสมัยใหม่ สร้างให้มีความสง่างามแบบโบราณ