ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 559

เช้าวันรุ่งขึ้น หลิวซื่อตื่นขึ้นมา

เดิมหลิวซื่อยังเชิญคนมาเพื่อแต่งหน้าให้นางโดยเฉพาะ ลู่ม่านคิดถึงฝีมือการแต่งหน้าของคนที่นี่ ในใจรู้สึกไม่ดี จึงขอรับผิดชอบทำหน้าที่แต่งหน้าให้กับหลิวซื่อ

หลิวซื่อมีรูปร่างหน้าตาที่ไม่เลวอยู่แล้ว ตอนที่ยังสาวเห็นได้ชัดว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง

ถึงแม้หลายปีนี้ที่อยู่ในตระกูลเฉิน จะทุกข์ทรมานอย่างมาก แต่การได้ดูแลตัวเองมาในหนึ่งปีกว่านี้ ก็ช่วยทำให้นางกลับมาดูดีขึ้นไม่น้อย ดังนั้นหลังจากที่ลู่ม่านแต่งงานให้เพียงบางเบา หลิวซื่อก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

แม้แต่เหอฮัวก็อดไม่ได้ที่จะพูดชมขึ้นว่า “แม่ แม่สวยมากจริงๆ”

“เจ้าเด็กคนนี้ อย่าพูดจาไปเรื่อย คนอื่นฟังแล้วจะหัวเราะเยาะ”

เหอฮัวไม่ยอม พร้อมพูดขึ้นว่า “น้าสาม น้าพูดสิ แม่ของข้าสวยจริงไหม?”

“สวย” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น

หลิวซื่อได้ยินแบบนี้ ก็มองตัวเองในกระจก แล้วก็อึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือข้า?”

“นี่ก็คือเจ้าไง” ลู่ม่านยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ตกใจในความสวยของตนเองใช่ไหม?”

วินาทีต่อมา หลิวซื่อยกมือกุมปาก แล้วก็ร้องไห้

ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่คาดหวังที่จะให้ตัวเองสวยงาม แต่คนมากมายไม่สามารถที่จะทำได้ จึงพยายามที่จะไม่ไปคิด ตอนนี้เมื่อเห็นตนเองงดงาม หลิวซื่อจะทนไหวได้อย่างไร?

ก็ลู่ม่านยังพูดปลอบว่า “วันนี้เป็นวันมงคลของเจ้า หากร้องไห้ตาก็จะบวมไม่สวยแล้วนะ”

หลิวซื่อถือว่ายังมีสติ เมื่อได้ยินแบบนี้ก็รีบเช็ดน้ำตา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวม่านพูดถูก ข้าจะร้องไห้ไม่ได้”

เมื่อหลิวซื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เฉินหลิ่วเอ๋อกับจ้าวซื่อ ตลอดจนเฉินหลี่ซื่อก็มาแล้ว

“พี่สะใภ้สอง พวกเรามาเพิ่มสินสอดให้เจ้าแล้ว” เฉินหลิ่วเอ๋อยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น หลิวซื่อโบกมือพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร หลิ่วเอ๋อ วันนี้พวกเจ้าก็ลำบาก ข้าเองก็ไม่ใช่สาวโสด จะต้องเพิ่มสินสอดอะไร?”

“แบบนั้นก็ไม่ได้” เฉินหลิ่วเอ๋อพูดพร้อมกับมองไปรอบๆ มองเห็นหีบสิดสอดหลิวซื่อ สิ่งของไม่เยอะ แต่ก็ไม่น้อย

ล้วนเป็นเหอฮัวเตรียมให้กับหลิวซื่อ บอกว่าจะให้แม่ของตนเองน้อยหน้าไม่ได้ หลิวซื่อจึงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ปล่อยนางทำตามอำเภอใจ

เฉินหลิ่วเอ๋อเอาปิ่นปักผมทองที่เอามาด้วยใส่เข้าไปในหีบ พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้รองแล้ว ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่หลิว"

“โถ่” หลิวซื่อพร้อมกับดวงตาก็เปียกชื้นขึ้นมาอีก

จ้าวซื่อก็รีบเดินมา วางปิ่นระย้าอันหนึ่งใส่ในหีบ

“ยังไงเราก็เคยเป็นสะใภ้ตระกูลเดียวกัน ต่อไปก็ยังเป็นเหมือนอย่างพี่น้องกัน”

เฉินหลี่ซื่อเห็นแล้วก็เดินมา ถึงแม้หลิวซื่อกับเฉินหลี่ซื่อจะดีกันแล้ว แต่ยังไงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็ยังจำได้ ดังนั้นเมื่อเห็นเฉินหลี่ซื่อ ยังไงก็ยังไม่ค่อยชิน

อึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก

เฉินหลี่ซื่อเห็นแบบนี้ จึงเดินไปจับมือหลิวซื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อก่อนตอนอยู่บ้าน แม่กระทำผิดไว้ไม่น้อย เจ้าต้องลำบากแล้ว” พูดพร้อมกับคลี่ดูมือของหลิวซื่อ พร้อมถามว่า “รอยแผลเป็นพวกนั้นยังมีไหม?”

เฉินหลี่ซื่อกำลังพูดถึงครั้งนั้นตอนที่หลิวซื่อถูกไฟลวก นางถามอย่างอ่อนโยนแบบนี้ ทำให้หลิวซื่อที่ต่อต้าน กลับกลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมา

“ไม่มีแล้ว หายดีแล้ว” หลิวซื่อพูดพร้อมกับกางมือให้ดู

เฉินหลี่ซื่อมองเห็นแล้วค่อยพยักหัวอย่างวางใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นก็ดี”

พูดเสร็จ นางก็หยิบกำไลทองออกมาหนึ่งอัน วางบนฝ่ามือหลิวซื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “รับไว้ จื่อฟู่ไม่มีบุญ ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกไหม แต่เจ้ายังคงเป็นแม่ของเหอฮัวตลอดไป และก็เป็นลูกสาวของข้า”

“แม่” หลิวซื่อน้ำตาไหล ปล่อยให้เฉินหลี่ซื่อสวมกำไลอันนั้นไว้บนมือของนาง