ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 560

“ไม่เอา ข้าไม่เอาใครทั้งนั้น” ลู่ม่านตะโกนขึ้นมาอย่างดื้อรั้น แล้วก็เงียบสงบลง

จวงลี่จ้งที่ตามอยู่ด้านหลังตลอด อยากหาโอกาสเดินไปหา เห็นแบบนี้แล้วก็หัวเราะขึ้นมาอย่างขมขื่น

ในขณะที่กำลังอึ้งอยู่ หรูอวี่ที่ประคองลู่ม่านอยู่ด้านหน้า จู่ๆก็โซเซเกือบจะล้มตกลงไป หรูอวี่ตกอกตกใจ รีบคว้ามือไปจับ กลับคว้าไม่ทัน

ภายใต้ความมืด เงาดำทะมึนพุ่งออกมาเหมือนสายฟ้าฟาด คว้าโอบลู่ม่านไว้

หรูอวี่ตกตะลึง เมื่อมองเห็นคนคนนั้นชัดเจนแล้ว ค่อยพูดขึ้นอย่างโล่งอกว่า “แม่ทัพเฉียน?”

คนคนนั้นได้ยิน อึ้งไปสักพักแล้วก็พยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่นางหรูอวี่ ฮูหยินของเจ้าดูเหมือนจะเมาแล้ว”

ยังไงชายหญิงแตะเนื้อต้องตัวกันเป็นเรื่องไม่เหมาะสม หรูอวี่รับลู่ม่านมาประคองไว้ก่อน แล้วพูดขึ้นว่า “วันนี้เป็นวันมงคลของเพื่อน ฮูหยินของข้าดีใจ”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ จวงลี่จ้งที่สวมชุดสีขาวก็ตามมาจากด้านหลัง ยืนขวางแม่ทัพเฉียนไว้แล้วพูดขึ้นว่า “แม่ทัพเฉียน? จะรีบกลับไปทำงานที่เมืองหลวงไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้?”

แม่ทัพเฉียนไม่ตอบ เพียงแค่ทักทายอย่างเรียบเฉยว่า “คุณชายจวง”

จากนั้นสายตาก็หันมามองลู่ม่านที่เมาจนหน้าแดง

จวงลี่จ้งขมวดคิ้ว ขวางอยู่ตรงหน้าแม่ทัพเฉียนอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากแม่ทัพเฉียนไม่ลืมง่าย น่าจะจำได้เมื่อสิบวันก่อน สิ่งที่ข้าพูดกับแม่ทัพเฉียน บุคคลที่น่านับถือควรช่วยเหลือผู้อื่นได้เสมอเมื่อมีความต้องการ หากแม่ทัพเฉียนทำไม่ได้ ก็ไม่ควรที่จะมารบกวนคนอื่นจะดีกว่า”

แม่ทัพเฉียนหันสายตากลับมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ลืม คุณชายจวงก็ไม่จำเป็นที่จะต้องย้ำเตือนอีก"

จวงลี่จ้งหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ลืมก็ดี”

พูดเสร็จ เขาก็หันไปเตรียมจะส่งลู่ม่านกลับไป แต่เมื่อหันกลับไปก็พบว่าหรูอวี่พาลู่ม่านเดินไปไกลแล้ว

จวงลี่จ้งรีบตามไป แม่ทัพเฉียนที่อยู่ด้านหลังมองดูเงาหลังของทั้งสามคนอย่างเนิ่นนานกว่าจะได้สติกลับมา

ภายใต้ความมืด มีลูกน้องมาพูดขึ้นว่า “แม่ทัพ ท่านเพิ่งได้รับพระราชโองการก็รีบมาที่นี่ ยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้จัดการหรือ? ต้องการให้ข้าน้อยทำอะไร?”

“ไม่มีอะไร เจ้าก็ไม่ได้กลับบ้านมาหนึ่งปีกว่าแล้ว อาศัยตอนนี้มีเวลา เจ้ากลับไปเยี่ยมบ้านเถอะ รอข้าจัดการเรื่องทางนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะส่งจดหมายไปให้เจ้า”

ลูกน้องอึ้ง เนิ่นนานแล้วค่อยยกมือประสานพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยรับคำสั่ง”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ลู่ม่านตื่นขึ้นมา ก็เห็นลูกสองคนนอนอยู่ด้านข้าง มองดูนางอย่างเป็นห่วง

ลู่ม่านอุ้มลูกทั้งสองคนขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด จูบอยู่หลายครั้งแล้วค่อยวางลงพร้อมพูดขึ้นว่า “ขอโทษนะ เมื่อวานแม่ผิดไปแล้ว ไม่ได้ทำให้พวกเจ้าตกใจใช่ไหม?”

“พวกเด็กๆไม่ตกใจหรอก ข้าสิตกใจแทบตาย” หรูอวี่พูดขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่ม่านรีบถาม

“ท่านจำไม่ได้แล้วจริงๆหรือ? ท่านดื่มเยอะจนเกือบจะตกลงไปในร่องน้ำ หากไม่ใช่เพราะแม่ทัพเฉียนมาประคองท่านไว้ได้ทันเวลา ผลที่จะตามมานั้นพูดยาก”

“แม่ทัพเฉียน?” ลู่ม่านนึกถึงผู้ชายที่มีหนวดเคราเต็มหน้าคนนั้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาไปที่เมืองหลวงแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลับมาอีก? หรือว่าหลงทาง?”

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้” หรูอวี่พูดตอบไปด้วย ยกน้ำส่างเมามาให้ด้วย

“รีบดื่มเถอะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะปวดหัว”

ลู่ม่านรับมาดื่ม ลูกทั้งสองคนที่อยู่ด้านข้างลืมตาโตจ้องมองดูลู่ม่านอยู่ตลอด ในใจลู่ม่านรู้สึกผิด จึงอุ้มลูกทั้งสองคนขึ้นมาอีกครั้ง

“วันนี้แม่งานไม่ยุ่งพอดี พาพวกเจ้าออกไปเที่ยวนะ”

ถึงแม้ลูกทั้งสองยังเล็ก แต่ก็เหมือนอย่างกับฟังรู้เรื่อง โบกไม้โบกมือขึ้นมา