ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 561

แต่ฉางเซิงกลับเป็นคนที่ใจกล้า ลู่ม่านอยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่เขากลับมองเข้าไปด้านในอย่างสงสัยตลอด ตาโตใสแจ๋ว ทำอะไรเขาไม่ได้เลยจริงๆ

ลู่ม่านร้อนรนจนจะบ้าตายอยู่แล้ว โอกาสที่จะโดนงูกัดที่นี่มีสูงมาก นี่ไม่มียารักษาอีก ถ้าโดนกัดขึ้นจริงๆ คงต้องรอตายอย่างเดียวเลย

“ฉางเซิง เด็กดี อย่าขยับนะ!” ลู่ม่านว่าแล้วก็เดินไปหาหรูอวี่ไปด้วย

ไม่ทันระวัง ชนเข้ากับแผ่นหลังของคนเข้าให้

ลู่ม่านตกใจ เงยหน้าขึ้น ก็เห็นนัยน์ตาที่ดำขลับกำลังจ้องมองลงมา

“ฮูหยิน...”

“แม่ทัพเฉียน?” ลู่ม่านตะโกน

“ทำไมเหรอ? สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย?”

ลู่ม่านนึกถึงเรื่องสำคัญเมื่อกี้ รีบพูดว่า “พุ่มหญ้านั้นเหมือนจะมีอะไรนะ”

แม่ทัพเฉียนได้ยินแล้ว ก็ชักดาบออกมาแล้วเดินไปคุ้ยพุ่มหญ้านั้น คางคกที่มีแผ่นหลังขรุขระเกาะอยู่ตรงนั้น กำลังมองค้อนลู่ม่าน

แม่ทัพเฉียนหัวเราะเสียงดัง ลู่ม่านกระอักกระอ่วนไม่ไหว

“คางคกงั้นเหรอ ข้าคิดว่างูเสียอีก!”

ลู่ม่านอุ้มเด็กสองคนขึ้นไปบนรถอีกครั้ง แล้วก็ถึงใจเย็นลง ไม่ไกลมาก มีเสียงของจวงลี่จ้งดังขึ้น เขารีบวิ่งเข้ามา

“เสี่ยวม่าน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ลู่ม่านส่ายหน้า จวงลี่จ้งกลับเห็นข้างกายลู่ม่านมีแม่ทัพเฉียนอยู่ “เจ้าเองเหรอ?”

“คุณชายจวงก็อยู่เหรอ” แม่ทัพเฉียนพูด

“ข้าอยู่ที่นี่ก็ปกติดี แต่แม่ทัพเฉียนเนี่ยสิ อยู่ที่นี่ไม่รู้สึกแปลกไปหน่อยเหรอ? เจ้าไม่ใช่คนทางเหนือเหรอ? ทำไมถึงมาหมู่บ้านไป่ฮัวได้? แล้วยังมาในป่าลึกแบบนี้อีก เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

แม่ทัพเฉียนพูดอย่างเชื่องช้าว่า “แค่ครั้งก่อนเดินผ่าน เห็นว่าที่นี่ไม่เลวเลย กลับบ้านพร้อมลูกน้องพอดี ก็เลยว่าจะมาพักที่นี่สักสองสามวัน”

ลู่ม่านไม่ได้คิดอะไร แต่จวงลี่จ้งเนี่ยสิ เขาเป็นคนใจเย็นเสมอมา ทำไมครั้งนี้ถึงกลายเป็นคนจู้จี้จุกจิกแบบนี้ล่ะ?

ขณะที่ ผู้ใหญ่สามคนกำลังคุยกันอยู่นั้น

ฉางเซิงกลับเห็นดาบในมือแม่ทัพเฉียน ชี้ดาบเล่มนั้นแล้วพูดอี้อาตามประสาเด็ก

จวงลี่จ้งรีบเดินเข้าไปอุ้มฉางเซิงขึ้นมา “ฉางเซิง อยากได้รำดาบใช่ไหม? เดี๋ยวรอกลับไป ข้าจะเรียกให้คนมารำให้เจ้าดูนะ!”

พอพูดจบ ทางนั้นก็มีเสียงรำดาบดังขึ้น

ที่แท้ก็เป็นแม่ทัพเฉียนนี่เอง เขาเริ่มรำดาบขึ้นมา

จวงลี่จ้ง “...”

ฉางเซิงหัวเราะคิกคัก ลู่ม่านรู้สึกว่า ถึงแม้แม่ทัพเฉียนภายนอกจะดูโหด แต่เขาก็ดูเป็นมิตรกับเด็กมากเลยนะ

พอรำเสร็จ หรูอวี่ก็เดินเข้ามาพูดว่า “ฮูหยิน เตรียมของเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

“แม่ทัพเฉียน เข้ามากินด้วยไหม?” ลู่ม่านเชื้อเชิญ

ยังไงเขาก็ช่วยตัวเองมาสองครั้ง ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ดื่มน้ำเลย ลู่ม่านรู้สึกชวนเขามากินข้าวหน่อย ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรมาก

จวงลี่จ้งกลับไม่ยอม “ข้าเป็นคนเอามา ข้าไม่ให้เขากินหรอกนะ”