ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 563

ห้องหนังสือบ้านเฉิน

ลู่ม่านเพิ่งวาดรูปเสร็จ ฉางเซิงก็ถือพู่กันวาดเล่นๆ ลู่ม่านทำหน้าบึ้ง “ฉางเซิง เจ้าอย่าวาดเล่นสิ แม่จะโกรธได้นะ”

ฉางเซิงไม่เพียงแต่ไม่กลัว แต่กลับฉีกยิ้มอย่างมีความสุข ไม่เพียงเท่านี้ เขายังโบกมือวาดต่อไปอย่างสนุกสนานมากขึ้น

หรูอวี่เม้มริมฝีปากแอบหัวเราะ “คุณชายน้อยคงไม่ได้เอากระดาษเป็นดาบหรอกนะเจ้าคะ?”

ลู่ม่านเห็นแล้วก็รู้สึกว่าน่าจะใช่ กวัดแกว่งเหมือนกับรำดาบเลย เด็กคนนี้คงไม่ได้ฉลาดแต่เด็กหรอกนะ!

กำลังพึมพำอยู่นั้น นอกประตูก็มีเสียงของเหอเย่วดังขึ้น “ฮูหยิน ผู้ใหญ่บ้านบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับท่าน”

ลู่ม่านรีบลุกขึ้นไปต้อนรับผู้ใหญ่บ้านเฉิน “ท่านลุง วันนี้ทำไมถึงว่างมาได้ล่ะ?”

“พวกเราหมู่บ้านไป่ฮัวโชคดีจริงๆเลย!” ผู้ใหญ่บ้านเฉินเข้ามาก็พูดอย่างดีอกดีใจ “เมื่อกี้แม่ทัพเฉียนเพิ่งตกลงว่า จะช่วยสอนวิทยายุทธแก่เด็กๆในหมู่บ้าน เขาจะสอนฉางเซิงกับหว่านเอ๋อด้วยนะ!”

“ว่าไงนะ?” ลู่ม่านมองดูลูกชายที่ยังไม่มีฟันของตัวเอง “แต่ว่า พวกเขาเพิ่งจะอายุแปดเดือนเองนะ?”

“ไม่เป็นไรหรอก ให้หรูอวี่กับเหอเย่วพาเด็กๆไปดูด้วย ข้าว่าฉางเซิงน่าจะชอบนะ ให้พวกเขาเรียนรู้แต่เด็ก ไม่แน่โตขึ้นอาจจะเก่งในด้านนี้ก็ได้นะ!”

“เก่งอะไรกันล่ะ?” ลู่ม่านไม่เชื่อหรอกนะ แต่ว่า นางไม่อยากตัดความฝันของเด็กๆ “ถ้าเขาอยากไปจริงๆ งั้นก็ให้เขาไปดูแล้วกัน แต่แม่ทัพเฉียน เขาไม่เตรียมตัวกลับเมืองหลวงเหรอ? คิดจะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเราเลยเหรอ?”

“ไม่หรอก?” ผู้ใหญ่บ้านเฉินพูด “อย่างมากก็พักอยู่ในหมู่บ้านไม่กี่วัน พวกเราเรียนได้นิดหน่อยก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย!”

“งั้นก็ได้!” ลู่ม่านพยักหน้า “จะเริ่มเมื่อไหร่ก็บอกนะ”

เดี๋ยวเจ้าลูกคนนี้จะทำลายกระดาษของนางหมด นางยังต้องหาเงินเลี้ยงบ้านอยู่นะ

หมู่บ้านจัดการกันเร็วมาก ข่าวแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว พ่อแม่ของเด็กๆส่วนใหญ่ต่างก็ตกลงส่งลูกตัวเองไปฝึกซ้อมกันหมด ขนาดเด็กผู้หญิงสองคนของบ้านเหยาซื่อยังถูกส่งตัวไปเลย เด็กๆของบ้านเหอเย่ว เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถูกส่งไปฝึกซ้อมกันหมด

นอกจากพวกเขาแล้ว ที่เหลือก็เป็นเด็กผู้ชายกันหมด เพราะยังไง บ้านที่สามารถยอมรับให้เด็กผู้หญิงออกมาเล่นข้างนอกมีไม่เยอะ ผู้คนส่วนใหญ่ต่างก็มีหัวโบราณกันทั้งนั้น

สถานที่จัดขึ้นที่สนามโรงเรียนในหมู่บ้าน ทุกเช้าและเย็นหลังเลิกเรียนก็จะฝึกประมาณครึ่งชั่วโมง

เหอเย่วกระตือรือร้นมาก เช้าวันแรกก็พาฉางเซิงกับหว่านเอ๋อไปแล้ว สุดท้าย แค่ไปวันเดียว หว่านเอ๋อก็ไม่ยอมไปอีก แต่ฉางเซิงกลับกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

เช้าวันที่สอง ก็ร้องว่าอยากไป

พวกเด็กผู้หญิงในหมู่บ้าน เด็กผู้หญิงที่ยืนหยัดจนถึงวินาทีสุดท้ายก็มีแค่ลูกสาวของบ้านเหอเย่ว ส่วนคนอื่นๆต่างก็ไม่ยอมไปกัน

ลู่ม่านดูจากสถานการณ์ ก็เลยให้เหอเย่วพาฉางเซิงไปทุกเช้า และไปดูลูกสาวตัวเองด้วย

ตอนแรกคิดว่า ฉางเซิงอาจจะชอบแค่แรกๆ ต่อไปเริ่มชินก็ดีแล้ว สุดท้ายไม่คิดว่า เจ้าเด็กคนนี้จะชอบรำดาบจริงๆ

วันนี้ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็มีฝนตกทันที ลู่ม่านจึงบอกให้เหอเย่ววันนี้ไม่ต้องไปแล้ว

สุดท้าย ฉางเซิงก็ตื่นขึ้นมาตามปกติ กินข้าวเสร็จแล้ว ก็อยากไปที่สนามอีก ถึงแม้จะยังพูดไม่ได้ แต่ก็กวัดแกว่งมือน้อยๆไปมา ชี้ไปทางสนามไม่หยุด

ลู่ม่านเห็นแล้ว ก็วางงานในมือลงแล้วมาปลอบเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะเงียบแล้ว แต่วันนี้ เขากลับไม่ยอมฟังลู่ม่านเลย

ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้ จึงบอกให้เหอเย่ว “เจ้าไปดูสิว่า ตรงนั้นมีคนอยู่ไหม?”

เหอเย่วฝ่าฝนไป ไม่นานก็กลับมา “ตรงนั้นจะมีคนได้ยังไง? ทุกคนเห็นว่าฝนตก ก็ไม่มีใครไปกันแล้ว”

ลู่ม่านพยักหน้า แล้วปลอบใจฉางเซิง “ได้ยินหรือยัง ตรงนั้นไม่มีใครอยู่เลย พวกเราเล่นอยู่ที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฝนหยุดแล้วค่อยไป”