ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 570

เฉินจื่ออานพยักหน้า และลู่ม่านก็เดินฝ่าผู้คน รีบวิ่งไปหาเฉินจื่ออานอย่างรวดเร็ว

ยื่นมือไปจับนิ้วของเฉินจื่ออาน ยังอุ่นอยู่ เป็นเขาจริงๆด้วย

ลู่ม่านดีใจอย่างมาก “จื่ออาน...”

“เสี่ยวม่าน ขอโทษด้วยนะ” เฉินจื่ออานพูด

“ไม่หรอก เจ้ากลับมาได้ ก็เป็นของขวัญที่ใหญ่ที่สุดสำหรับข้าแล้วล่ะ” พูดจบ ลู่ม่านก็นึกถึงฉางเซิง รีบหันไปชี้ฉางเซิงที่อยู่ในอ้อมกอดของจวงลี่จ้ง “ฉางเซิง เจ้าเคยเจอแล้ว เขาเป็นลูกชายของเจ้า หว่านเอ๋อก็อยู่ในหมู่บ้านไป่ฮัวนะ”

เฉินจื่ออานมองตามไป และเห็นจวงลี่จ้งอุ้มฉางเซิงอยู่พอดี

นึกถึงการเดิมพันของพวกเขาครั้งก่อน เขารู้ว่าจวงลี่จ้งคิดยังไงกับลู่ม่าน จึงเดินเข้าไปยื่นมือไปหาฉางเซิง “ฉางเซิง”

“ปะป๊า...” ฉางเซิงเรียกแบบนี้กะทันหัน

ทุกคนอึ้งกันหมด

โดยเฉพาะเฉินจื่ออาน เพราะเมื่อกี้ฉางเซิงเรียกเฉินจื่ออานแบบนี้ เขากลับมาครั้งแรก ลูกชายก็เรียกเขาว่าพ่อเลย

“ฮูหยินวาดรูปนายท่านที่บ้านบ่อยๆ ฉางเซิงเลยจำได้เจ้าค่ะ”

เฉินจื่ออานกอดฉางเซิงไว้ แล้วจุ๊บแก้มของเขาแรงๆ

จวงลี่จ้งยืนอยู่ตรงนั้น มองดูครอบครัวพ่อแม่ลูกกอดกัน ในใจก็รู้สึกอ้างว้างมาก ทั้งที่เขาเองก็รู้ตัวว่าควรจะหยุดอยู่แค่นี้ แต่ทั้งที่ความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือเดียวเท่านั้น ตอนนี้จะให้เขาปล่อยมือไปง่ายๆงั้นเหรอ เขาจะยอมได้ยังไง?

...

ภายในจวนกั๋วกง มีข้ารับใช้เห็นภาพตรงหน้าประตู ก็รีบเข้าไปรายงาน ใต้เท้ากั๋วกงกับฮูหยินกั๋วกงเดินออกมาพร้อมกัน เห็นท่าทีที่มีความสุขของลูกสาวตัวเองก็รู้สึกพึงพอใจมาก

“พ่อตา แม่ยาย” เฉินจื่ออานเข้าไปเรียก

ใต้เท้ากั๋วกงพูดอย่างยโสว่า “ตอนนั้นที่อยู่ในคุก เจ้าหย่ากับเสี่ยวม่านแล้ว เจ้าเรียกข้าว่าพ่อตา ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกนะ”

“ท่านพ่อ!” ลู่ม่านตะโกน

“เอาล่ะ! ลูกสาวโตแล้วจะเก็บไว้ก็ไม่ได้!” ใต้เท้ากั๋วกงพูด “แต่จะยอมให้เจ้าหมอนี่ได้ลูกสาวไปอีกครั้งง่ายๆไม่ได้”

“พ่อตาโปรดพูดขอรับ” เฉินจื่ออานพูด

“ถ้าเจ้าอยากขอลูกสาวข้าแต่งงานอีกครั้ง ก็เอาความจริงใจทั้งหมดออกมา ความจริงใจนี้ เจ้ากลับไปคิดเองขจ ข้าให้เวลาเจ้าสามวัน ถ้าสามวันหลังจากนั้น ของที่เจ้าเตรียมมาไม่ถูกใจข้า ข้าก็จะยกลูกสาวให้คนอื่นแทน!”

ลู่ม่านยังอยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ฮูหยินกั๋วกงก็กะพริบตาใส่นาง

ที่แท้พ่อแม่ก็ตั้งใจทดสอบเฉินจื่ออานนี่เอง ลู่ม่านก็ร้อนใจไปด้วย พอดีเลย ถึงแม้เขาจะบอกว่าทำเพื่อตัวเอง แต่พอนางถามไปตั้งหลายครั้ง เขาก็ยังไม่ยอมบอกตัวเอง ก็ใช้โอกาสนี้ลงโทษไปด้วยเลยแล้วกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเขายังมีลูกด้วยกันสองคน นางยังไม่ได้จัดพิธีแต่งงานกับเฉินจื่ออานอย่างเป็นทางการเลย

“ข้าจะทำให้ได้ขอรับ” เฉินจื่ออานรับปาก

“จำคำที่เจ้าพูดไว้!” ฮูหยินกั๋วกงพูดจบ ก็กลับหลังหันเดินเข้าไปในบ้าน “ชิงเหยียน เจ้าก็เข้ามาด้วย”

ลู่ม่านหันไปทำท่าสู้ๆกับเฉินจื่ออาน จากนั้นก็ถึงเดินเข้าไป

สักพักใหญ่ รอหรูอวี่เข้ามาแล้ว ลู่ม่านก็ถึงถามว่า “เฉินจื่ออานล่ะ?”

“นายท่านกลับไปแล้ว เขาบอกให้ท่านว่าอย่าร้อนใจไป สามวันหลังจากนั้นเขาจะมาสู่ขอแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ใครร้อนใจกัน?” ลู่ม่านกลอกตามองบน หรูอวี่เม้มริมฝีปากแอบหัวเราะ “ท่านไม่ร้อนใจจริงเหรอ? งั้นข้ากลับไปบอกกับพี่สาวว่า บอกนายท่านว่าไม่ต้องรีบก็ได้?”

“เจ้าเด็กคนนี้ เดี๋ยวเถอะ!” ลู่ม่านพูดแล้วก็รีบลุกขึ้น

หรูอวี่รีบขอโทษ “ข้าผิดไปแล้วๆ ให้อภัยข้าด้วยเถอะ!”