ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 569

ณ ตระกูลจวง ลู่ม่านพักอยู่ที่นี่สามวันแล้ว

ในระหว่างนี้ นางก็รอแม่ทัพเฉียนอยู่ตลอด แต่ก็ไม่มีข่าวคราวจากเขาเลย

พอถึงวันที่สาม นางก็เริ่มรู้สึกเบื่อ

จวงลี่จ้งคิดว่านางอึดอัด ก็เลยแนะนำว่า “ข้าพาเจ้ากับฉางเซิงออกไปเล่นไหม? มีสวนดอกไม้ ตอนนี้เป็นฤดูกาลเก็บเกี่ยวพอดี คึกคักมากเลยนะ”

ลู่ม่านคิดว่า นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีก็ได้

เรียกกระแสได้ดีเลยล่ะ

นางจึงพยักหน้าตกลง “ได้ งั้นก็ไปกันเถอะ”

จวงลี่จ้งรีบสั่งให้ข้ารับใช้เตรียมตัว พวกเขาเดินออกจากบ้านกันกลุ่มใหญ่ เพิ่งมาถึงหน้าประตู รถม้าของหลี่หว่านถิงก็มาจอดอยู่ตรงหน้าประตูพอดี

ตอนนี้หลี่หว่านถิงเป็นอ๋องหนิงแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงเข้าไปทำความเคารพกัน

หลี่หว่านถิงมองไปยังจวงลี่จ้ง ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลายปีมานี้ นางเห็นเขายิ้มแทบจะนับนิ้วได้ แต่ตอนนี้ รอยยิ้มของเขา โดยเฉพาะเวลามองฉางเซิงกับลู่ม่าน มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนเกินบรรยาย

ลู่ม่านเห็นภาพนี้แล้ว ก็รีบเตือนจวงลี่จ้ง “ท่านอ๋องมาหาเจ้ามาธุระอะไรหรือเปล่า? เจ้าลองไปดูหน่อยไหม?”

“ไม่มีอะไร พี่ลู่” หลี่หว่านถิงยังคงเรียกเหมือนเมื่อก่อน เรียกจนลู่ม่านใจอ่อนไปหมด

“วันนี้ข้ามาหาพี่น่ะ”

“หาข้า?” ลู่ม่านแปลกใจ นางยังคิดว่า ตัวเองกับหลี่หว่านถิงเพราะเรื่องของพระชายาเฒ่าหนิง จะแค้นเป็นศัตรูกันแล้วเสียอีก

“อืม! ข้ามีเรื่องอยากคุยกับพี่น่ะ” หลี่หว่านถิงพูด

ลู่ม่านก็ถึงพยักหน้า อุ้มเด็กให้หรูอวี่ จากนั้นก็ขึ้นรถม้าไปกับหลี่หว่านถิง

รถม้าของหลี่หว่านถิงใหญ่มาก ทั้งสองนั่งแล้วก็ยังดูกว้างอยู่ดี

“พี่ลู่ พี่ชอบพี่อาจ้งเหรอ?” พอขึ้นรถม้ามา หลี่หว่านถิงก็ถามออกไปตรงๆ

ลู่ม่านอึ้ง “คือว่า ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?”

“ข้าไม่ได้จะว่าอะไร ข้าแค่ไม่คิดว่าพี่จะเป็นพี่ชิงเหยียน ถ้ารู้ ข้าคงไม่กล้าเพ้อฝันต่อหน้าพี่หรอก”

“หว่านถิง เจ้าอาจจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ” ลู่ม่านรีบอธิบาย

หลี่หว่านถิงเป็นคนที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่ลู่ม่านเคยเจอมา ถึงแม้จะผ่านเรื่องราวมามากมาย นางก็ยังรักษาความรู้สึกครั้งแรกไว้ ลู่ม่านชอบข้อนี้มาก

ดังนั้น นางอยากจะรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้

หลี่หว่านถิงกลับพูดแทรกลู่ม่าน “พี่ลู่ ข้าเข้าใจ พี่แค่บอกตัวเองว่า ความรู้สึกตอนนี้ที่ข้ามีต่อพี่อาจ้ง สำคัญมากกว่า!”

ถึงแม้ลู่ม่านจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็ต้องพูดออกมา “เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า และเป็นพ่อบุญธรรมของลูกชายข้า ความช่วยเหลือที่เขามีต่อข้า ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก แค่นั้นเอง”

“แค่นี้เองเหรอ? ทำไมทุกคนถึงบอกว่า พี่กับพี่อาจ้งใกล้จะแต่งงานกันแล้วล่ะ” หลี่หว่านถิงถาม แต่น้ำเสียงกลับดูเรียบเฉยมาก เพราะคำตอบนี้เหมือนกับที่ใจของนางคิดไว้แล้ว

“นั่นก็เพราะข้าอยากรู้คำตอบหนึ่ง ถึงตั้งใจให้คนอื่นคาดเดา สรุป เจ้าจำคำที่ข้าบอกไว้ก็พอ”

หลี่หว่านถิงพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว พี่ลู่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากบอกกับพี่!”

“เรื่องอะไรเหรอ?” ลู่ม่านถาม

“พี่เชื่อว่าพี่จื่ออานยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?”

คำพูดของหลี่หว่านถิง เหมือนระเบิดก้อนใหญ่ ตกใส่หัวของลู่ม่านเสียงดังตู้ม “จื่ออานยังมีชีวิตอยู่เหรอ เจ้ารู้ได้ยังไง? เขาอยู่ไหน?”

“ตอนนี้เขาอยู่ไหน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าอยากบอกพี่ว่า แม่ทัพเฉียนน้อยก็คือพี่จื่ออาน”