ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 58

ตาแก่เฉินได้ยินดังนั้น จึงมองไปที่ทั้งสองคน ดูเหมือนมีท่าทีอยากรู้มากว่าพวกเขาไปที่ไหนทำอะไร

ลู่ม่านไม่พูดอะไร ในเกมแบบนี้กับบ้านเฉิน นางเสนอหน้าก็ไม่ใช่เรื่องดี

เฉินจื่ออานเม้มริมฝีปาก “ท่านแม่ เราเข้าเมืองไปขายของป่า”

“ยังมีดอกเก๊กฮวยอยู่เหรอ” เฉินหลี่ซื่อดวงตาเป็นประกาย ก่อนหน้านี้ตอนดอกเก๊กฮวยพวกนั้น เหอฮัวตามไปยังได้เงินไม่น้อย

“ไม่ใช่ ปีนี้ไม่มีดอกเก๊กฮวย มีแค่เห็ด ไก่ฟ้าจำพวกนั้น”

“อ้าว...” เมื่อได้ยินว่าเป็นสิ่งเหล่านี้ เฉินหลี่ซื่อก็หมดความสนใจในทันที สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่ไร้ค่า เป็นของป่าที่ผู้คนมากมายเอาไปขาย

แต่ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ ก็ไม่ใช่เฉินหลี่ซื่อ นางครุ่นคิดแล้วกำชับว่า “เดี๋ยวจื่อคังกำลังจะมีวันหยุด พวกของป่านั้นดีต่อการบำรุงร่างกาย พรุ่งนี้พวกเจ้านำของพวกนั้นมาให้พี่สะใภ้ใหญ่เจ้าจัดการทำ รอจื่อคังกลับมาจะได้บำรุง”

หลังจากจ้าวซื่อโวยวายหน้าบ้านเฉินเมื่อวันก่อน ต่อมาลู่ม่านได้ยินเหยาซื่อบอกว่า จ้าวซื่อสาบานจะเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ให้บ้านเฉิน และจะไม่มีวันเป็นเหมือนเมื่อก่อน เฉินหลี่ซื่อจึงจำใจเก็บนางไว้

จ้าวซื่อในตอนนี้ ยังลำบากกว่าหลิวซื่อเมื่อก่อนนี้เสียอีก ถ้าเปลี่ยนเป็นในอดีต พวกลู่ม่านอยู่ที่นี่ จ้าวซื่อคงรีบวิ่งมาเอาเปรียบไปนานแล้ว

ตอนนี้พวกนางยืนนานแล้วก็ไม่เห็นคน คงจะทำงานงกๆ อยู่ข้างในล่ะสิ!

พูดถึงเฉินหลี่ซื่อ ถ้าลู่ม่านไม่เห็นว่านางเป็นแม่ของเฉินจื่ออาน ก็อยากจะถ่มน้ำลายใส่หน้านาง อย่าว่าแต่พวกเขาไม่มีเลย ต่อให้มี พวกเขาก็ไม่เอามาให้เฉินจื่อคังคนเนรคุณกินหรอก

กำลังคิดอยู่แต่เฉินจื่ออานพูดก่อนแล้ว

“หลายวันมานี้หนาวมาก ไม่มีแผนขึ้นภูเขา”

“อะไร แค่หนาวขึ้นนิดหน่อยก็ไม่ขึ้นภูเขาแล้วเหรอ” เฉินหลี่ซื่อมีท่าทีเป็นไปโดยธรรมชาติ

ตาแก่เฉินมองออกว่าเฉินจื่ออานกำลังหลบเลี่ยง ในที่สุดจึงยับยั้งเฉินหลี่ซื่อ “เอาล่ะ ไม่ง่ายที่เด็กๆ จะมาผ่านหน้าประตูบ้าน เจ้าเอาแต่ต้องการนั่นต้องการนี่ ถ้าจื่อคังอยากกิน รอเขากลับมา ก็ให้ขึ้นภูเขาไปกับพี่ใหญ่ของเขาแล้วกัน”

“จื่อคังจะขึ้นภูเขาได้ยังไง ครั้งก่อน...”

“พอได้แล้ว! อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด!”

ตาแก่เฉินโกรธมากจริงๆ กับภรรยาพิการทางสมองคนนี้ เพราะเหตุการณ์ตกเขาครั้งก่อน เฉินจื่ออานจึงแยกตัวออกไปจากพวกเขา  เขาตั้งใจไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่นางก็ยังจะโยงไปจนได้

“จื่ออาน...อย่าโกรธเลยนะ...แม่ของเจ้านาง...”

เฉินจื่ออานขัดจังหวะคำพูดของตาแก่เฉิน “ท่านพ่อ ถ้าไม่มีอะไรข้ากลับก่อน”

พูดจบไม่รอตาแก่เฉินเห็นด้วย เขาก็รีบขับเกวียนไปไกลแล้ว

เฉินหลี่ซื่อยังต้องการจะไล่ตาม แต่ถูกตาแก่เฉินเอาบ้องยาสูบเกี่ยวกลับไป “พอได้ล่ะ ยังอับอายไม่พออีกหรือ กลับไปซะ!”

เฉินหลี่ซื่ออารมณ์เสีย แต่เพราะการปรามของตาแก่เฉิน จึงเบะปากเดินเข้าไปข้างใน

เพิ่งถึงบ้าน มีรถม้าคันหนึ่งไล่หลังมา

ยังคงเป็นผู้ดูแลร้านช่ายของภัตตาคารเฟิ่งหลาย แตกต่างจากเมื่อสองวันก่อน วันนี้เขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

ทันทีที่มาเขาก็พูดว่า “ข้าอยากสั่งผลไม้กวนหนึ่งร้อยไห พวกท่านใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะเสร็จ!”

หนึ่งร้อยไห? ลู่ม่านตกใจ “ทำไมจู่ๆ ต้องการมากมายนักล่ะ ภัตตาคารเฟิ่งหลายในตำบลชางผิงของเราคงจะไม่ขายอาหารได้มากขนาดนั้นหรอกใช่ไหม”

“แม่นางเฉลียวฉลาดนัก ที่ต้องการไม่ใช่ภัตตาคารเฟิ่งหลายของตำบลชางผิง”

ผู้ดูแลร้านช่ายเล่าเรียงเหตุการณ์ความเป็นมา ที่แท้ใกล้สิ้นปีแล้ว เจ้าของภัตตาคารของพวกเขาได้ส่งลูกชายมาตรวจสอบ และทำการรวบรวมผลกำไรของไตรมาสนี้ บังเอิญเห็นไหที่ลู่ม่านส่งไปเมื่อเช้า เขาจึงเปิดออกชิม

หลังจากนั้นก็ชอบมาก บอกว่าจะเอาลงใต้ โดยนำเอาไปบางส่วนให้ภัตตาคารเฟิ่งหลายสาขาทั้งหมดได้ลองสิ่งนี้ และจะนำบางส่วนกลับเมืองหย่งอาน เพื่อให้ผู้อาวุโสที่บ้านได้เพลิดเพลินกับของอร่อย