ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 6

ลู่ม่านรู้สึกรังเกียจเฉินหลี่ซื่อ สุดท้ายก็ไม่ได้กินหมั่นโถวชิ้นนั้น แค่กินข้าวต้มที่มีแต่น้ำนิดหน่อย บวกกับกินอาหารตอนเย็นก็ธรรมดามาก มีแต่ผักกาดกวางตุ้งและหัวไชเท้า

แต่ในหัวไชเท้ามีเนื้อไม่กี่ชิ้น ก็ถูกจ้าวซื่อกับเฉินหลี่ซื่อแย่งไปหมดแล้ว

พอกลับเข้าไปในห้อง ลู่ม่านก็หิวขึ้นมาทันที

แต่ว่า ภายในห้องว่างเปล่า เกรงว่าคงจะไม่มีอะไรกินเหมือนกัน

จิตใจกำลังห่อเหี่ยวอยู่นั้น เฉินจื่ออานก็เดินเข้ามาจากด้านนอก ในมือก็ถือไหเข้ามาด้วย “เสี่ยวม่าน ข้าเอาน้ำร้อนมาด้วย”

“อืม!” ลู่ม่านหิวจนหมดอารมณ์ไปหมด เฉินจื่ออานวางกะละมังแล้วเดินเข้ามา “เสี่ยวม่าน ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ลู่ม่านส่ายหัว เฉินจื่ออานก็ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากของนางอย่างไม่สบายใจ เห็นนางไม่เป็นไร ก็ถึงเอาของกินออกมาจากแขนเสื้อให้ลู่ม่าน

“กินสิ”

ตรงหน้าเป็นหมั่นโถวสองลูกใหญ่ๆ ทันใดนั้นลู่ม่านก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ “นี่เป็นของเจ้าหรือเปล่า?”

ที่แท้ เมื่อกี้ตอนที่นางกับเฉินหลี่ซื่อทะเลาะกัน เฉินจื่ออานก็เห็นด้วย

“ข้ากินข้าวต้มจนอิ่มแล้วล่ะ เจ้ากินเถอะ” เฉินจื่ออานพูดจบก็เดินออกไปเอาผ้าขนหนูด้านนอก

ลู่ม่านอดไม่ได้บ่นออกมา ข้าวต้มนั้นขนาดส่องกระจกยังรังเกียจตัวเองที่มีแต่น้ำเลย กินเยอะแล้วจะมีประโยชน์อะไร? แต่ว่า สำหรับน้ำใจของเฉินจื่ออาน นางก็ต้องรับเอาไว้

ผู้ชายดีๆแบบนี้ สูญพันธุ์ไปแล้วหรือไงนะ

รอตอนที่เฉินจื่ออานเข้ามา หมั่นโถวอันหนึ่งก็ยื่นมาที่ปากของเขา “กินคนละลูกนะ”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ไม่……อื้อ……” หมั่นโถวหนึ่งลูกถูกยัดเข้าไปในปากของเขา “เฉินจื่ออาน ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ในเมื่อข้าตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าแล้ว ต่อไปพวกเราก็ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเสียสละอยู่คนเดียวหรอก!”