ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 86

ลู่ม่านถือว่าการให้พวกเขาลองชิมในครั้งนี้เป็นงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ ดังนั้น นางไม่ได้ลงมือ แต่ทำตามที่พวกเขาต้องการ

บะหมี่ใช้กระดาษน้ำมันห่อเอาไว้ นางใช้ข้าวต้มจนเป็นกาว แล้วเอากระดาษน้ำมันทำเป็นซอง ใส่บะหมี่เข้าไปได้พอดี พอเปิดออก ด้านในก็ใส่กระบอกไม้ไผ่แบบเล็กได้พอดี

เอาน้ำร้อนมา ใส่บะหมี่ลงไป จากนั้น เปิดกระบอกไม้ไผ่ที่มีซุปอยู่ด้านใน รอสักสองสามนาที ก็สามารถกินได้เลย

ท่านอู๋ชิมสูตรนี้ก่อน เขากินเข้าไปคำโตๆ

จวงลี่จ้งไม่ได้ขยับ ข้ารับใช้ด้านหลังก็รีบเดินเข้ามารับใช้

จงลี่จ้งยกมือขึ้นห้ามเขา “ข้าทำเอง”

นี่เป็นงานของเขา เขาก็ต้องทำเองอยู่แล้ว

ทำตามที่ท่านอู๋ทำ แต่ท่าทางของเขาดูสง่างามกว่ามาก ท่านอู๋ต้องหยุดกินแล้วมองเขา สายตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“คิดไม่ถึงเลย เจ้าจะมีวันนี้กับเขาด้วย”

ลู่ม่าน “……” ก็แค่ลงมือต้มเองนี่? ทำไมถึงทำเหมือนกับว่าเมื่อก่อนเป็นอัมพฤกษ์งั้นแหละ

ลู่ม่านแอบกลอกตามองบนในใจ หันกลับมาก็เห็นจวงลี่จ้งกำลังมองนางอยู่ สายตาเย็นชา เหมือนมองออกว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ลู่ม่านรีบทำเป็นเตือน จะได้ทำลายความอึดอัดนี้

“คุณชายรอง บะหมี่ของท่านกินได้แล้ว”

จวงลี่จ้งก็ถึงลดสายตาลงช้าๆ แล้วมองไปยังบะหมี่ตรงหน้า

ของเขาคือบะหมี่ไก่ตุ๋นเห็ดหอม ลู่ม่านใส่เห็ดหอมเข้าไปในซุปข้นเหมือนกัน และใส่เนื้อที่ถูกหั่นเป็นลูกเต๋าชิ้นเล็กๆลงไปด้วยเหมือนกัน

พอต้มด้วยน้ำร้อนแล้ว กลิ่นหอมของซุปไก่โชยเข้ามาเตะจมูก ดีกว่าที่กินกับน้ำเปล่าครั้งก่อนมาก

จวงลี่จ้งที่อดทนอดกลั้นเก่งมาโดยตลอด ยังอดไม่ได้คีบบะหมี่เข้าปากหนึ่งคำ

กลิ่นหอมกรุ่น เนื้อนุ่มสดใหม่

ทันใดนั้นจวงลี่จ้งก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา เหมือนอาหารตรงหน้าไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เพราะ นี่เป็นบะหมี่ที่เขาใช้น้ำต้มเองกับมือ!

พอกินบะหมี่ถ้วยนี้เสร็จ จวงลี่จ้งก็ถึงล้างมือแล้วทำหน้าเย็นชาเหมือนเดิม มองไปยังลู่ม่าน

“ข้อความที่เจ้าให้ผู้ดูแลร้านช่ายฝากมาบอกข้า ข้ารู้แล้วล่ะ ข้าอยากถามว่าเจ้าเตรียมจะร่วมมือกันยังไง?”

พอพูดจบ ท่านอู๋ที่อยู่ข้างๆก็ตบหัวเขาไปหนึ่งที “เจ้าหมอนี่ ใครใช้ให้เจ้าพูดจาแบบนี้?”

ในที่สุดจวงลี่จ้งก็ทนไม่ไหวมองค้อนท่านอู๋ “ท่านอาจารย์ หากท่านพูดแบบนี้อีก ข้าจะสั่งให้คนส่งตัวท่านกลับตำบลชางผิงนะ!”

“หากเจ้ากล้า เจ้าก็ใช้ให้คนส่งตัวข้ากลับไปสิ?” ท่านอู๋ตะโกนอย่างไม่เกรงกลัว

ลู่ม่านหัวเราะออกมาอย่างอดใจไม่อยู่ เฉินจื่ออานก็ยิ้มมุมปากเหมือนกัน

คิดไม่ถึงเลยว่า คุณชายรองจวงที่ปกติมีมาดเย็นชา กลับต้องยอมสยบให้กับท่านอู๋

จวงลี่จ้งกระแอมอย่างเขินอาย แล้วพูดเข้าประเด็น “พวกเจ้าพูดสิ”

พวกเขามากะทันหัน ลู่ม่านยังไม่ได้คุยกับเฉินจื่ออานเลย นางกำลังลังเลว่าจะตัดสินใจเองเลยไหม เฉินจื่ออานที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น

“ด้านการร่วมงาน พวกเราจัดการเรื่องอาหารและคน คุณชายรองจวงออกเงิน ผลลัพธ์สุดท้ายคือ แบ่งกันคนละครึ่ง!”