ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 85

ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เพราะปีใหม่ เขาก็เอาหนังสือราชการบางอย่างกลับมาบ้านด้วย หากเกิดเรื่องด่วนขึ้นมาจะได้หาง่าย

ค้นหาอยู่สักพัก เขาก็เงยหน้าพูดว่า “เป็นพื้นที่ไม่มีเจ้าของ ทำไมเหรอ พวกเจ้าอยากทำการเพาะปลูกเหรอ?”

“ไม่ พวกเราอยากจะซื้อไว้!” เฉินจื่ออานพูด

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินแล้วก็พูดเตือนด้วยความหวังดีว่า “พื้นที่ตรงนั้นไม่มีเจ้าของ หากพวกเจ้าต้องการเพาะปลูก ข้าก็ยินดีจะสนับสนุน ไม่จำเป็นต้องซื้อไว้หรอก!”

ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่า ตอนนี้ที่นั่นเป็นที่ไร้เจ้าของ ไม่มีใครมาแย่งแน่นอน แต่ว่า หากสักวันหนึ่งพื้นที่ตรงนั้นกลายเป็นพื้นที่ที่มีราคาขึ้นมาล่ะ ยากที่จะไม่มีคนอยากได้

ดังนั้น เฉินจื่ออานยังคงพูดอย่างเด็ดขาดว่า “พวกเราต้องการซื้อไว้”

“ได้!” ผู้ใหญ่บ้านเกรงว่าพวกเขาคงกลัวว่าเพาะปลูกขึ้นมาจะโดนแย่งไป? จึงอยากซื้อเอาไว้ นั่นก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก

เพราะเป็นคนรู้จัก เขาเลยไม่ได้คิดราคาที่สูงมาก พื้นที่ผืนใหญ่ขายออกไปแค่เงินสามพวง! ลู่ม่านคิดแล้วก็ตกลง

ในช่วงบ่ายของวันนั้น พวกเขายังกลับไปทำโฉนดที่ดินสีขาวในสำนักงาน ต้องรอให้เจ้าหน้าที่มาทำงานก่อนถึงจะทำการปั้มโฉนดที่ดินสีแดงได้

หลังจากที่จัดการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาเงินให้ผู้ใหญ่บ้าน เรื่องนี้ก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์แล้ว

หลิวซื่อเรียกทั้งสองไว้อย่างเป็นมิตร “วันนี้กินข้าวเย็นที่นี่เถอะ!”

ลู่ม่านก็พูดเกรงใจกับนางสักพักใหญ่ ถึงเอาโฉนดที่ดินสีขาวเก็บไว้แล้วกลับบ้านไปพร้อมกับเฉินจื่ออาน

ตอนที่ผ่านหน้าประตูบ้านเฉิน ทันใดนั้นลู่ม่านก็ได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องไห้ดังออกมา ต่อมาก็มีเสียงขอร้องของเด็กดังขึ้น “ท่านย่า ช่วยแม่ของข้าด้วยเถอะ?”

เป็นเสียงของเถาฮัวและสือซ่วน

ลู่ม่านมองหน้าเฉินจื่ออาน ต่างก็เห็นความคิดของซึ่งกันและกัน

วันนี้จ้าวซื่อกลับบ้านแม่ ทางฝังผู้ดูแลร้านช่ายจะต้องลงมือแล้วแน่ๆ

ด้านในมีเสียงก่นด่าของเฉินหลี่ซื่อดังขึ้น “นางทำตัวของนางเอง ตอนนี้มาหาข้าจะมีประโยชน์อะไร? ไหนว่าแม่ของเจ้าปลอมผลไม้กวนของน้าสามเจ้าไง? พวกเจ้าก็ไปหาน้าสามเองสิ!”

เฉินหลี่ซื่อพูดจบ ลู่ม่านก็ใจสั่น รีบเข็นรถเข็นของเฉินจื่ออานออกไปโดยเร็ว

แต่ช้าไปแล้ว เถาฮัวกับเฉินสือซ่วนเดินออกมาจากประตูแล้ว พอเห็นพวกเขา เด็กสองคนก็วิ่งเข้ามากอดขาของพวกเขาเอาไว้

“น้าสาม! ขอร้องล่ะ ปล่อยแม่ของข้าไปเถอะนะ!”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เรื่องนี้มันไม่ง่ายเหมือนที่เจ้าคิดนะ”

“แต่ตอนนั้นบ้านตากับยายส่งคนมาบอกว่าแม่ถูกจับตัวไปแล้ว แม่ทำผลไม้กวนของน้าถึงโดนจับตัวไป!” เถาฮัวพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเหมือนทำแบบนี้แล้วไม่ผิด เฉินสือซ่วนรีบดึงมือนางไว้

“เถาฮัว อย่าพูดไร้สาระ” ต่อมา เฉินสือซ่วนก็เงยหน้าขึ้น มองลู่ม่านด้วยสีหน้าที่ใสซื่อเหมือนเฉินจื่อฉายและดวงตาที่คาดหวัง

“น้าสาม ขอโทษด้วย ที่แม่ของข้าทำให้น้าต้องลำบากใจ” ว่าแล้ว เขาก็โค้งคำนับ พอลุกขึ้นมาแล้ว เขาก็ถึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ต่อไปแม่ของข้าจะไม่ทำผิดอีกแน่นอน น้าบอกให้คนปล่อยแม่ของข้าได้หรือไม่?”

หากเด็กคนนี้เข้ามาพูดจาไร้สาระและหาเรื่องล่ะก็ ลู่ม่านอาจจะใจแข็งไม่สนใจเขาก็ได้ แต่ว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆ

เขาไม่เหมือนจ้าวซื่อ กลับเหมือนกับพ่อของเขาเฉินจื่อฉาย

ท่านอู๋ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “ยัยหนูไร้น้ำใจคนนี้ ข้าไปตามหาหุ้นส่วนให้เจ้า เจ้ากลับไม่ให้ข้ากินของอร่อยเนี่ยนะ”

ที่จริงลู่ม่านชอบและเพลินกับการต่อล้อต่อเถียงกับท่านอู๋เหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักกับท่านอู๋มา จนถึงตอนนี้เหมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งของนาง เมื่อก่อนลู่ม่านไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากญาติมิตร แต่ตาแก่ที่หยิ่งยโสคนนี้กลับทำให้นางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของญาติ

“ข้าไม่ได้ใช้ให้ท่านไปตามหาสักหน่อย!” ลู่ม่านตั้งใจพูด “ไม่แน่หุ้นส่วนที่ท่านหามา อาจจะเป็นคนเห็นแก่กินอย่างท่าน……”

เพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นด้านนอกก็มีเสียงเท้าเดินเข้ามา ท่านอู๋หันกลับไปมองอมยิ้มแล้วพูดว่า “พอดีเลย เจ้าทบทวนตัวเองดูสิ ว่าใช่คนเห็นแก่กินหรือเปล่า?”

ลู่ม่าน “……” หันไปมอง ก็เห็นจวงลี่จ้งที่อยู่หน้าประตูกำลังมองมาที่นางอยู่ นางอึ้งเล็กน้อย “คุณชายรองจวง?”

“พวกเจ้ารู้จักกันเหรอ?” ท่านอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นไง หุ้นส่วนที่ข้าหามาให้เจ้า?”

“ดังนั้น หุ้นส่วนที่ท่านหามาคือเขาเหรอ?” ลู่ม่านหัวจะปวดจริงๆ “ข้าจะบอกว่า คนที่ข้าหาก็คือเขาเหมือนกัน!”

ท่านอู๋ “!!!”

หันหน้ากลับไปกลอกตามองบนจวงลี่จ้ง ท่านอู๋พูดเสียงดุ “เจ้าเด็กคนนี้ รู้แล้วทำไมไม่บอกล่ะ?”

นานมาก ถึงได้ยินเสียงจวงลี่จ้งตอบว่า “ท่านไม่ได้ถามข้านี่!”

เฉินจื่ออานรีบเชิญพวกเขาเข้าไปนั่งในบ้าน ท่านอู๋ไม่ยอมไป บอกว่าจะเรียนรู้วิธีการใหม่ๆ! จวงลี่จ้งที่ได้ยินแล้ว ก็พูดเสริมว่า “งั้นก็รบกวนแม่นางลู่ทำให้ข้าด้วยนะ!”

ลู่ม่าน “……” เมื่อกี้นางพูดไม่ผิดหรอก พวกเขาเป็นคนเห็นแก่กินกันทั้งนั้น

สุดท้าย ลู่ม่านเตรียมทั้งหมดเสร็จแล้ว ทำซุปเข้มข้นสองรสชาติเหมือนครั้งที่แล้วใส่ลงในกระบอกไม้ไผ่ที่นางให้เฉินจื่ออานเตรียมไว้ แล้วยกไปเสิร์ฟบนโต๊ะ