ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 85

ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เพราะปีใหม่ เขาก็เอาหนังสือราชการบางอย่างกลับมาบ้านด้วย หากเกิดเรื่องด่วนขึ้นมาจะได้หาง่าย

ค้นหาอยู่สักพัก เขาก็เงยหน้าพูดว่า “เป็นพื้นที่ไม่มีเจ้าของ ทำไมเหรอ พวกเจ้าอยากทำการเพาะปลูกเหรอ?”

“ไม่ พวกเราอยากจะซื้อไว้!” เฉินจื่ออานพูด

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินแล้วก็พูดเตือนด้วยความหวังดีว่า “พื้นที่ตรงนั้นไม่มีเจ้าของ หากพวกเจ้าต้องการเพาะปลูก ข้าก็ยินดีจะสนับสนุน ไม่จำเป็นต้องซื้อไว้หรอก!”

ลู่ม่านรู้อยู่แล้วว่า ตอนนี้ที่นั่นเป็นที่ไร้เจ้าของ ไม่มีใครมาแย่งแน่นอน แต่ว่า หากสักวันหนึ่งพื้นที่ตรงนั้นกลายเป็นพื้นที่ที่มีราคาขึ้นมาล่ะ ยากที่จะไม่มีคนอยากได้

ดังนั้น เฉินจื่ออานยังคงพูดอย่างเด็ดขาดว่า “พวกเราต้องการซื้อไว้”

“ได้!” ผู้ใหญ่บ้านเกรงว่าพวกเขาคงกลัวว่าเพาะปลูกขึ้นมาจะโดนแย่งไป? จึงอยากซื้อเอาไว้ นั่นก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก

เพราะเป็นคนรู้จัก เขาเลยไม่ได้คิดราคาที่สูงมาก พื้นที่ผืนใหญ่ขายออกไปแค่เงินสามพวง! ลู่ม่านคิดแล้วก็ตกลง

ในช่วงบ่ายของวันนั้น พวกเขายังกลับไปทำโฉนดที่ดินสีขาวในสำนักงาน ต้องรอให้เจ้าหน้าที่มาทำงานก่อนถึงจะทำการปั้มโฉนดที่ดินสีแดงได้

หลังจากที่จัดการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาเงินให้ผู้ใหญ่บ้าน เรื่องนี้ก็ถือว่าเสร็จสมบูรณ์แล้ว

หลิวซื่อเรียกทั้งสองไว้อย่างเป็นมิตร “วันนี้กินข้าวเย็นที่นี่เถอะ!”

ลู่ม่านก็พูดเกรงใจกับนางสักพักใหญ่ ถึงเอาโฉนดที่ดินสีขาวเก็บไว้แล้วกลับบ้านไปพร้อมกับเฉินจื่ออาน

ตอนที่ผ่านหน้าประตูบ้านเฉิน ทันใดนั้นลู่ม่านก็ได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องไห้ดังออกมา ต่อมาก็มีเสียงขอร้องของเด็กดังขึ้น “ท่านย่า ช่วยแม่ของข้าด้วยเถอะ?”

เป็นเสียงของเถาฮัวและสือซ่วน

ลู่ม่านมองหน้าเฉินจื่ออาน ต่างก็เห็นความคิดของซึ่งกันและกัน

วันนี้จ้าวซื่อกลับบ้านแม่ ทางฝังผู้ดูแลร้านช่ายจะต้องลงมือแล้วแน่ๆ

ด้านในมีเสียงก่นด่าของเฉินหลี่ซื่อดังขึ้น “นางทำตัวของนางเอง ตอนนี้มาหาข้าจะมีประโยชน์อะไร? ไหนว่าแม่ของเจ้าปลอมผลไม้กวนของน้าสามเจ้าไง? พวกเจ้าก็ไปหาน้าสามเองสิ!”

เฉินหลี่ซื่อพูดจบ ลู่ม่านก็ใจสั่น รีบเข็นรถเข็นของเฉินจื่ออานออกไปโดยเร็ว

แต่ช้าไปแล้ว เถาฮัวกับเฉินสือซ่วนเดินออกมาจากประตูแล้ว พอเห็นพวกเขา เด็กสองคนก็วิ่งเข้ามากอดขาของพวกเขาเอาไว้

“น้าสาม! ขอร้องล่ะ ปล่อยแม่ของข้าไปเถอะนะ!”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “เรื่องนี้มันไม่ง่ายเหมือนที่เจ้าคิดนะ”

“แต่ตอนนั้นบ้านตากับยายส่งคนมาบอกว่าแม่ถูกจับตัวไปแล้ว แม่ทำผลไม้กวนของน้าถึงโดนจับตัวไป!” เถาฮัวพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเหมือนทำแบบนี้แล้วไม่ผิด เฉินสือซ่วนรีบดึงมือนางไว้

“เถาฮัว อย่าพูดไร้สาระ” ต่อมา เฉินสือซ่วนก็เงยหน้าขึ้น มองลู่ม่านด้วยสีหน้าที่ใสซื่อเหมือนเฉินจื่อฉายและดวงตาที่คาดหวัง

“น้าสาม ขอโทษด้วย ที่แม่ของข้าทำให้น้าต้องลำบากใจ” ว่าแล้ว เขาก็โค้งคำนับ พอลุกขึ้นมาแล้ว เขาก็ถึงถามอย่างระมัดระวังว่า “ต่อไปแม่ของข้าจะไม่ทำผิดอีกแน่นอน น้าบอกให้คนปล่อยแม่ของข้าได้หรือไม่?”

หากเด็กคนนี้เข้ามาพูดจาไร้สาระและหาเรื่องล่ะก็ ลู่ม่านอาจจะใจแข็งไม่สนใจเขาก็ได้ แต่ว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆ

เขาไม่เหมือนจ้าวซื่อ กลับเหมือนกับพ่อของเขาเฉินจื่อฉาย