ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 84

ลู่ม่านกำลังจะทดลองทำของใหม่จริง ถึงแม้ก่อนหน้านั้นจะเคยให้พวกเด็กๆลองชิมแล้ว แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็ก และยังเป็นเด็กที่ไม่เคยกินของอร่อยอะไรมาก่อน

หากเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ที่กินของอร่อยอยู่บ่อยๆ อาจจะมีความเห็นที่แตกต่างก็ได้

และท่านอู๋ก็เป็นคนประเภทนั้นพอดี ดังนั้นวันนี้ลู่ม่านจึงเข้าครัวแต่เช้า

ทำซุปสองแบบ มีแบบซุปกระดูกและซุปไก่ตุ๋นเห็ดหอม อันที่จริงตอนแรกนางว่าจะใช้ซี่โครงหมูแดง แต่ตอนนี้นางยังไม่มีซีอิ๊ว ใช้เนื้อสดของตรงนี้ทำซีอิ๊วก็ดูจะสิ้นเปลืองเกินไป

นางตัดสินใจรอไปก่อน

หลังจากที่ทำซุปเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ตักซุปเข้าไปในถ้วย ใส่บะหมี่ลงไป ท่านอู๋อึ้ง “แบบนี้จะกินได้เหรอ?”

“ได้อยู่แล้ว!” ลู่ม่านพูดจบ ก็หยิบถ้วยตะเกียบเดินไปที่ห้อง

ท่านอู๋ก็รีบยกอีกถ้วยเดินตามหลังไป

พอนั่งลงบนโต๊ะแล้ว ลู่ม่านก็แนะนำให้กับท่านอู๋อย่างจริงจัง “มีสองรสชาติ อยากให้ท่านลองชิมดูว่าเป็นยังไง”

พอพูดจบ ท่านอู๋ก็คีบแป้งหนึ่งชิ้นเข้ามาทันที “อร่อย!”

“ซุป……” ลู่ม่านอดไม่ได้พูดเตือน

ท่านอู๋จิบซุป “อร่อย!”

แค่นี้เหรอ? ลู่ม่านคิดว่าจะได้ความคิดเห็นดีๆเสียอีก แต่ว่า แบบนี้ก็ดี แสดงว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใช้ได้

นับเวลาดูแล้ว อีกสามวันคุณชายรองจวงน่าจะมา นางต้องเตรียมทุกอย่างเอาไว้ ถึงจะมีสิทธิ์เจรจา จะได้ไม่เสียเปรียบเกินไป

แต่ว่า ซุปทำเสร็จแล้ว จะทำบรรจุภัณฑ์เหมือนในโลกปัจจุบันยังไงดีล่ะ? ทำให้คนที่เคยชินกับการใช้ถุงพลาสติกปิดผนึกในยุคปัจจุบัน จู่ๆก็ย้อนเวลามาที่ยุคโบราณที่ไม่มีของที่ใช้ปิดผนึกเลย?

กำลังเครียดอยู่นั้น ท่านอู๋ก็กินหมดสองถ้วยแล้วถามว่า “ยังมีอีกไหม?”

ลู่ม่านส่ายหัว “ท่านอู๋ อาหารทอดจะกินเยอะไม่ได้……”

“กินเยอะที่ไหนกัน? ข้ามาอยู่แค่สองวันก็กลับแล้ว!” ท่านอู๋ไม่พอใจอย่างมาก ลู่ม่านจึงต้องตามใจเขา ไปทำให้เขาอีกถ้วย

เพราะเคยกินแล้ว ครั้งนี้ท่านอู๋จึงกินช้าลง เห็นลู่ม่านขมวดคิ้ว เขาจึงวางตะเกียบลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้เรอะ ลองพูดมาให้ข้าฟังก็ได้นะ”

ลู่ม่านก็คิดว่าใช่สิ ท่านอู๋อายุเยอะแล้ว น่าจะเจอมาเยอะกว่านาง จึงบอกปัญหาของตัวเองออกไป จะทำบรรจุภัณฑ์ที่สามารถปิดผนึกซุปที่เข้มข้นได้ยังไง

นางคิดมาแล้ว เครื่องปรุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสมัยปัจจุบันมีส่วนผสมของสารเคมีหลายชนิด นางก็ต้องยอมจำนนกับสถานการณ์นี้ แต่ใช้วิธีที่โง่หน่อย เอาซุปทั้งหมดมาต้มจนเข้มข้น รับประกันรสชาติของบะหมี่ทุกซอง และยังพกติดตัวไปไหนมาไหนได้ด้วย

หลังจากที่ลูกค้าซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปแล้ว แค่ใส่น้ำร้อน และเทเครื่องปรุงลงไปในนั้นด้วย

ท่านอู๋รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่นางพูดมาก “เจ้าหมายความว่า ขอแค่มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบนี้ ถึงแม้จะอยู่ข้างนอก ก็ไม่จำเป็นต้องกัดแป้งแข็งๆที่แทบจะทำให้ฟันหักนั่นเหรอ!”

“ใช่แล้ว!”

“ยัยหนู ข้าว่าแล้วว่าเจ้าต้องมีความคิดแปลกใหม่เสมอ” ท่านอู๋ว่าแล้วก็พูดขึ้นว่า “ขวดที่ร้านยาเอาไว้ใส่ยา สามารถเอามาใส่ซุปที่เข้มข้นของเจ้าได้”

“ไม่ได้!” ลู่ม่านส่ายหน้าปฏิเสธ “ขวดนั้นแพงเกินไป บะหมี่ของข้าเตรียมไว้ให้แค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น”

หากมีเงิน ใครจะอยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกัน ไปกินในร้านอาหารไม่ดีกว่าเหรอ?

คิดแล้วก็ใช่ ท่านอู๋เลิกคิ้วขึ้นอย่างพึงพอใจ นึกไม่ถึงเลยว่ายัยหนูคนนี้จะคิดได้ขนาดนี้

คิดได้เช่นนี้แล้ว นางก็บอกความคิดของตัวเองให้เฉินจื่ออานฟัง เฉินจื่ออานมองนางอย่างตกตะลึง “เสี่ยวม่าน เจ้าไม่โกรธข้าเหรอ?”

“ข้าโกรธเจ้าเมื่อไหร่กัน?” ลู่ม่านกลอกตามองบน! “ข้าแค่โกรธพวกเขา เจ้าไม่ใช่พวกเขาสักหน่อย!”

ลู่ม่านไม่อยากบอกว่าพวกเขาคือใคร ยังไงเฉินจื่ออานก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

พื้นหิมะลื่นมาก ลู่ม่านเข็นเฉินจื่ออานไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้าน

วันปีใหม่ โดยเฉพาะช่วงนี้ เป็นช่วงที่ผู้ใหญ่บ้านยุ่งมากที่สุด ทุกวันจะมีคนมากินข้าวและดื่มเหล้า

โดยเฉพาะสิ้นปีของปีนี้ นำความโชคดีมาให้กับหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านได้รับการต้อนรับมากขึ้นด้วย

กำลังดีใจอยู่นั้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็มาพอดี

ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านหนิวซื่อกับเหยาซื่อก็เหมือนกัน ต่างก็นิสัยที่ขยันแข็ง รู้สึกดีต่อลู่ม่านที่เป็นผู้หญิงแกร่งพึ่งพาตัวเอง พอเห็นพวกเขามา ก็รีบให้พวกเขาเข้าบ้าน แล้วเทน้ำชาต้อนรับ จากนั้นค่อยไปตามผู้ใหญ่บ้านมา

ไม่นาน ผู้ใหญ่บ้านก็เดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส “วันนี้พวกเจ้าสองคนมาที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้มว่า ท่านอา ข้ามีเรื่องอยากขอให้ท่านช่วยหน่อย“!”

“ว่ามา!” ผู้ใหญ่บ้านเป็นคนตรงไปตรงมา ตั้งแต่เรื่องครั้งก่อนที่ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานช่วยในหมู่บ้านแล้ว เขาก็รู้สึกชื่นชมวัยรุ่นสองคนนี้มาก

“แบบนี้นะขอรับ!” เฉินจื่ออานพูดด้วยรอยยิ้ม “หลังบ้านของพวกเราไม่ใกล้มากมีผืนป่าไผ่อยู่ ไม่ทราบว่าที่ดินผืนนั้นมีเจ้าของหรือไม่?”

“ที่ดินผืนนั้น?” ผู้ใหญ่บ้านกำลังคิด “พื้นที่ตรงนั้นว่างมาหลายปีแล้ว จะมีเจ้าของหรือไม่ ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ข้ายังต้องไปตรวจสอบดูก่อน”