ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 83

คืนนั้น ท่านอู๋เหมือนได้เปิดโลกใหม่จริงๆ พอกินอิ่มแล้ว ก็วิจัยผงเครื่องเทศห้าชนิดของลู่ม่านตลอด

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ยาสมุนไพรพวกนี้จะเอามาทำย่างเนื้อแพะได้ รสชาติยังอร่อยมากด้วย เจ้ารู้ได้อย่างไรเหรอ?” ท่านอู๋ถาม

“ข้า……อ่านเจอในหนังสือน่ะ” ยังคงเป็นข้ออ้างนั้น ยังไงก็เป็นแค่หนังสือ เขาจะหายังไงก็หาไม่เจอหรอก

ท่านอู๋ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “หนังสือแบบไหนเหรอ ทำไมถึงมีประโยชน์เช่นนี้?”

“โยนทิ้งแล้ว หาไม่เจอแล้วเจ้าค่ะ”

ท่านอู๋รู้สึกเสียดายอย่างมาก แต่ว่า เขารู้สึกชื่นชมลู่ม่านยิ่งขึ้นไปอีก

คืนนั้น หลังจากที่กินอิ่มกันแล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันกลับไปนอน

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านเพิ่งตื่นมาก็ได้ยินเสียงเอะอะทะเลาะกันข้างนอก นางรีบลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไป

เฉินหลี่ซื่อมาอีกแล้ว ด้านหลังยังมีจ้าวซื่อ หลิวซื่อกับเฉินหลิวเอ๋อตามมาด้วย ตอนนี้ เฉินหลี่ซื่อกำลังกระชากแขนเสื้อของท่านอู๋ ตะโกนเสียงดัง

“โจรที่ไหนเนี่ย? มาขโมยของถึงบ้านเลยเรอะ”

ท่านอู๋โกรธจนหน้าดำหน้าแดง “ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่ใช่โจร”

“เจ้าไม่ใช่โจร แล้วมาทำตัวลับๆล่อๆแอบกินเนื้อในครัวทำไม” พูดจบ นางก็มองค้อนไปที่มุมปากของท่านอู๋ที่ยังมีเศษน้ำมันติดอยู่

ท่านอู๋ก็หน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่

ย่างเนื้อแพะที่เขากินเมื่อคืนยังคงหอมรัญจวนใจเขาอยู่ ดังนั้นวันนี้ตอนเช้าลุกขึ้นมา เขาก็ไปเอาเนื้อแพะที่เหลือเมื่อคืนเอามาย่างกินเอง เพิ่งกินได้คำเดียว ก็มีผู้หญิงบ้าบุกเข้ามาแล้ว

ลู่ม่านเห็นฉากนี้แล้วก็รีบเข้าไปดึงตัวพวกเขาออกจากกัน “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“เสี่ยวม่าน เจ้ามาพอดีเลย บ้านเจ้ามีโจรเข้า……”

“ข้าไม่ใช่โจรนะ!” ท่านอู๋พูดจนนวดสั่น

“แม่เข้าใจผิดแล้ว” ลู่ม่านรีบอธิบาย “นี่คือท่านอู๋ เป็นแขกของข้าเอง”

เฉินหลี่ซื่อได้ยินแล้ว ก็มองท่านอู๋ตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเพียงเขาดูแก่มาก และเสื้อผ้าบนตัวยังเก่ามาอีกด้วย จึงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“เสี่ยวม่าน ถึงแม้ตอนนี้ที่บ้านจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ก็ไม่ควรพาคนแปลกหน้ามาที่พา……”

ลู่ม่านได้ยินแล้ว สีหน้าก็มืดมนลงทันที “ท่านอู๋เป็นแขกของข้า ข้าไม่อนุญาตให้ท่านพูดเช่นนี้”

เพราะเฉินหลี่ซื่อเป็นแม่ของเฉินจื่ออาน ดังนั้นลู่ม่านจึงเกรงใจกับนางตลอด แต่ครั้งนี้ นางจะต้องแสดงถึงความพอใจของตัวเองออกมาอย่างจริงจัง

เฉินหลี่ซื่อก็รับไม่ได้ กรีดร้องขึ้นมาทันที

“เจ้าหมายความว่ายังไงกัน? ข้าเป็นแม่ของจื่ออานนะ!”

ลู่ม่านไม่สนใจนาง กำลังจะกลับหลังหันเฉินจื่ออานก็เดินมาจากด้านหลังพอดี ตอนนี้เขาชินกับทำกายภาพบำบัดที่หลังบ้านทุกเช้าแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เสี่ยวม่านเป็นห่วง ทุกครั้งที่ทำเสร็จแล้ว เขาก็จะนั่งรถเข็นทุกครั้ง

เพิ่งกลับมาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินหลี่ซื่อ เขาก็รีบเข็นรถเข็นมา “แม่มาได้อย่างไรหรือ?”

“จื่ออาน!” เฉินหลี่ซื่อเห็นเฉินจื่ออานมาก็เหมือนเห็นเชือกฟางเสร็จสุดท้าย ฟ้องด้วยน้ำตาขึ้นมา หลิวซื่อที่อยู่ด้านหลังทนดูไม่ไหว อยากเข้าไปลากนาง นางกลับสะบัดหลิวซื่อออกไป

จ้าวซื่อใช้โอกาสนี้พูดใส่นมใส่ไข่ว่า “จื่ออาน ครั้งนี้เสี่ยวม่านไร้มารยาทจริงๆ”

ท่านอู๋โกรธจนหัวเราะออกมา “เฉินจื่ออาน เจ้าคิดว่ายังไง?”

เฉินจื่ออานมองแล้วยิ้มให้ท่านอู๋อย่างอึดอัด “ท่านอู๋ ต้องขออภัยท่านด้วย”

เฉินจื่ออานก็ถึงพูดขึ้นว่า “ผลไม้กวนที่บ้านขายหมดแล้วเมื่อปีก่อน ตอนนี้ไม่มีเหลือแล้วล่ะ”

“ว่าไงนะ?” เฉินหลี่ซื่อเบิกตาโพลงโต “ข้าจะเอาก็ไม่มีเหลือเลยเหรอ?”

“ไม่มีเหลือแล้ว” เฉินจื่ออานพูดจบ ก็เข็นรถเข็นกลับหลังหันออกไป เฉินหลี่ซื่ออยากไล่ตามไป แต่มีท่านอู๋อยู่ นางจึงไม่กล้าตามไปด้วย

จ้าวซื่อเห็นเฉินหลี่ซื่อโดนไล่ ในใจก็รู้สึกดีมาก

รอพวกเขาไปกันหมดแล้ว เฉินจื่ออานก็ถึงเข็นรถเข็นเตรียมไปขอโทษกับท่านอู๋อย่างเป็นทางการ แต่ท่านอู๋กลับไม่โกรธแล้ว ตอนนี้ เขากำลังกินย่างเนื้แพะที่ยกกลับมาเมื่อกี้ในห้อง

เห็นเฉินจื่ออานมา เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ของเจ้าไปแล้วเรอะ?”

ท่านอู๋เป็นผู้อาวุโส ดังนั้นจึงไม่ไร้มารยาทเมื่อพูดเช่นนี้ เฉินจื่ออานยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านก็อย่าล้อข้าเลย”

ท่านอู๋ก็ยังพอมีจิตใต้สำนึกอยู่บ้าง จึงไม่ได้พูดอะไรอีก แค่มองขาของเฉินจื่ออาน “ขาเจ้ายังไม่ดีเหรอ?”

“ดีขึ้นเยอะแล้วขอรับ!” เฉินจื่ออานพูด “แต่เสี่ยวม่านเป็นห่วงแผลข้าอยู่ตลอด ดังนั้นเลยให้นั่งรถเข็นไปก่อน”

ได้ยินดังนั้น ท่านอู๋ก็ตาเป็นประกาย หัวเราะแล้วพูดว่า “ยัยหนูพูดถูก เจ้าอย่ารีบร้อนเลย”

รอเฉินจื่ออานไปแล้ว ท่านอู๋ก็ถึงยกจานเปล่าออกมา ลู่ม่านกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่พอดี ดูเหมือนจะเป็นก้อนแป้ง แต่ทอดแล้วหอมมาก

เขาอดไม่ได้สูดกลิ่น “นี่คืออะไรหรือ?”

“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป!” ลู่ม่านพูด

ท่านอู๋ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “อาหารชนิดใหม่เหรอ!”