ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 82

ลู่ม่านอ้าปากกำลังจะพูดอะไร เฉินจื่ออานก ลับพูดขึ้นก่อน “จัดการตามกฎหมาย แต่อย่าทำที่บ้านเฉิน!” สุดท้ายเฉินจื่ออานก็ยังคำนึงถึงชื่อเสียงของบ้านเฉินอยู่

ผู้ดูแลร้านช่ายได้รับคำสั่งแล้ว ก็พยักหน้าพูดว่า “ได้เลย ข้าเข้าใจแล้ว เรื่องนี้ ข้าจะจัดการให้ดีเอง”

คนงานเมื่อกี้ก็ขนของเข้ามาเสร็จหมดแล้ว ผู้ดูแลร้านช่ายจึงลุกขึ้นบอกลา

ล้อรถกดทับบนทางหิมะจนลากเป็นเส้นยาวๆ ไกลออกไปเรื่อยๆ

ทั้งสองเงียบไปนานมาก ถึงมองไปยังอีกฝ่าย

เฉินจื่ออานมองดูลู่ม่านอย่างเจ็บปวดใจ “เสี่ยวม่าน เจ้าว่าเรื่องของพี่สะใภ้ใหญ่ แม่เราจะรู้ไหม?”

ลู่ม่ายส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”

ที่จริงนางแค่ไม่อยากให้เฉินจื่ออานเสียใจ เฉินหลี่ซื่อได้ปิ่นปักผมไปแล้ว ถึงจะโง่แค่ไหน ในใจก็คงจะรู้ดีนะ?

แต่ว่า นางกลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แถมยังทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้สูตรลับของนาง

สำหรับญาติมิตร ลู่ม่านรู้สึกว่าบ้านเด็กกำพร้ายังดีกว่าอีก อย่างน้อย เด็กกำพร้าก็พึ่งพาอาศัยตัวเอง ไม่ต้องถูกญาติทำร้ายจิตใจ

เห็นได้ชัดว่าเฉินจื่ออานมองออกเหมือนกัน เขาขยับมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก ลู่ม่านก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเหมือนกัน

ไม่นาน พวกเด็กๆในหมู่บ้านก็มาสวัสดีปีใหม่กันแล้ว ลู่ม่านเอาผลไม้กวนออกมา ต้มน้ำแล้วชงให้พวกเด็กๆดื่ม แล้วค่อยให้เงินอั่งเปาอีกที

พวกเด็กๆดีใจกันมาก มากันเป็นกลุ่มๆ แล้วออกไปกันเป็นกลุ่มๆ

บรรยากาศคึกคักนำความเคร่งเครียดออกไปได้บ้างเล็กน้อย

พอถึงเวลาบ่าย ก็มีรถม้าอีกคันมาจอดหน้าประตู ลู่ม่านกำลังเดาว่าคนคนนั้นคือใคร คนในรถม้าก็เปิดม่านเดินลงมาก่อนแล้ว

คนผู้นั้นก็คือท่านอู๋ที่มีท่านผู้เฒ่าที่มีผมขาวดุจขนกระเรียน ใบหน้าเปล่งปลั่งดุจทารก

“ท่านอู๋ ท่านมาได้อย่างไร?” ลู่ม่านตกตะลึงอย่างมาก เฉินจื่ออานก็เช่นกัน

“ทำไมข้าจะมาไม่ได้ล่ะ?” ท่านอู๋ถามกลับ “ปีใหม่ทั้งที พวกเถ้าแก่ก็กลับไปฉลองกันที่บ้านแล้ว ข้าอยู่ที่นั่นคนเดียวก็เหงา เถ้าแก่เตรียมของขวัญปีใหม่ไว้พอดี ว่าจะส่งมาให้ตอนต้นปี ข้าก็เลยมาทำหน้าที่เป็นคนส่งของดีกว่า!”

ว่าแล้ว เขาก็โบกมือ เรียกให้คนยกของลงมา

ของขวัญปีใหม่ของร้านยาฉืออานพิเศษมาก ส่วนใหญ่จะมีแค่พวกยาสมุนไพรและอาหารเสริม แน่นอน ร้านยาฉืออานทำอาชีพรักษาและช่วยเหลือผู้อื่นอยู่แล้ว สมุนไพรของพวกเขาก็ต้องมีเยอะแน่นอน

ลู่ม่านคิดไม่ถึงเลยว่า นางก็แค่มีน้ำใจส่งรถเข็นไปให้พวกเขา เถ้าแก่ร้านยาฉืออานจะเตรียมของขวัญให้พวกเขาขนาดนี้

ที่น่ายินดีก็คือ ครั้งก่อนท่านอู๋เคยบอกว่าจะมาส่งของขวัญปีใหม่ให้นาง ครั้งนี้เขาก็มาจริงๆ! แถมยังเอาโสมหนึ่งร้อยปีมาให้ด้วย ของขวัญชิ้นนี้พิเศษมากจริงๆ

ลู่ม่านรีบปัดมือ “ข้ารับของชิ้นนี้ไว้ไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” ท่านอู๋รู้สึกโกรธจนหนวดกระดิก “ก็แค่โสมเอง ข้าเก็บไว้ก็ไม่ได้กินสักหน่อย”

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจลู่ม่านอีก เดินเข้าไปในบ้านเอง

มือไพล่หลังเดินสำรวจลานบ้านหนึ่งรอบ เขาส่ายหัวอย่างรังเกียจ “เห้อ บ้านของเจ้านี่มันพังเกินไปแล้วนะ”

ลู่ม่าน “……” อย่าพูดตรงขนาดนี้ได้ไหม? ถึงแม้นางจะรู้ดีว่าบ้านนี้มันพังแค่ไหน!

“แต่ว่า ให้คนนอนเพิ่มอีกคนก็น่าจะไม่มีปัญหานะ?” ท่านอู๋หันกลับมาพูด

“ห้ะ?” ลู่ม่านไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง ท่านอู๋กลับตัดสินใจเองเสร็จสรรพแล้ว และพูดกับคนงานที่อยู่ข้างนอกประตูว่า “พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าจะพักอยู่ที่นี่สักพัก รอเถ้าแก่ฉลองปีใหม่เสร็จแล้ว พวกเจ้าค่อยกลับมารับข้า”

ลู่ม่าน “!!!” นางไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? ท่านอู๋บอกว่าจะมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?

“นี่……ไม่เหมาะสมหรอกกระมัง?” ลู่ม่านรีบพูดว่า “บ้านเราไม่มีห้องดีๆเลยสักห้อง เกรงว่าท่านจะไม่ชิน!” ลู่ม่านพูดปฏิเสธ