ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 81

นี่เป็นปีใหม่ปีแรกที่นางอยู่ที่นี่ ทันใดนั้นลู่ม่านก็รู้สึกว่า นางได้กลายเป็นคนของที่นี่ไปแล้ว

ตั้งแต่นี้ต่อไป จะไม่มีลู่ม่านในโลกอนาคตอีก มีเพียงลู่เสี่ยวม่านในโลกนี้ นางเป็นภรรยาของเฉินจื่ออาน เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ

เหยาซื่อกับหวังเอ้อร์หนิวกับพวกเด็กๆไปยืนอยู่ด้านนอกไม่ไกลมาก กำลังอมยิ้มมองพวกนาง “จื่ออานมาขอให้พวกเราทำนานแล้ว เป็นยังไง?” เหยาซื่อพูดหยอก

ดอกไม้ไฟอีกดอกพุ่งขึ้นราวกับม่านกั้นทั้งสองไว้ ลู่ม่านใช้โอกาสนี้เขย่งเท้าขึ้น จุ๊บริมฝีปากของเฉินจื่ออาน

เฉินจื่ออานร่างกายแข็งทื่อ วินาทีต่อมาดอกไม้ไฟตกลงไป ลู่ม่านวิ่งกลับเข้าห้องอย่างเขินอาย

ตกดึก ตอนที่นอนอยู่บนเตียง ทันใดนั้นลู่ม่านก็กดขาของเฉินจื่ออานไว้

“จื่ออาน ขาเจ้าดีขึ้นหรือยัง?”

เฉินจื่ออานอึ้ง “อืม ดีแล้ว……”

“ยังจำสัญญาของพวกเราได้ไหม?” รอขาของเจ้าดีแล้ว พวกเราก็ค่อยมีลูกกัน

“แต่ว่า……” เฉินจื่ออานรีบพูดอย่างร้อนรนว่า “ข้าอยากรอบ้านใหม่ของพวกเราสร้างเสร็จก่อน ข้ายังอยากซื้อเครื่องนอนผ้าไหมให้เจ้าด้วย ใช่สิ เสี่ยวม่าน เจ้าต้องบอกข้าก่อนว่า เครื่องนอนผ้าไหมคืออะไร……”

ลู่ม่านซึ้งใจ “ตาทึ่ม”

นางลืมไปแล้วแท้ๆ นางเคยพูดละเมอในฝัน แต่ตาทึ่มนี่กลับจำมันได้

“ไม่ต้องรอซื้อเครื่องนอนผ้าไหมหรอก” ลู่ม่านพูด

“ทำไมล่ะ?”

เพราะมีเจ้า ก็อบอุ่นกว่าเครื่องนอนผ้าไหมนั่นแล้วล่ะ คิดได้แล้ว ลู่ม่านก็ยิ้ม สวยจนทำให้คนที่เห็นหัวใจละลาย

ในตอนที่เฉินจื่ออานเหม่อลอยอยู่นั้น นางก็หมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ด้านนอกลมหนาวพัดกรรโชก ด้านในอบอุ่นจนดอกไม้เบ่งบาน

หว่านเมล็ดแห่งความหวัง รอให้ฤดูใบไม้ผลิเบ่งบาน ดอกไม้งามจะบานสะพรั่ง

...

เช้าวันต่อมา ตอนที่ลู่ม่านลุกขึ้นมา ยังคงงัวเงียอยู่ รู้สึกว่าเมื่อคืนเป็นความฝันหรือเปล่า แต่ว่า ความจริงพิสูจน์ได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

คนที่นอนอยู่ข้างๆไม่อยู่แล้ว ลู่ม่านรีบลุกขึ้นนั่ง เพิ่งลุกขึ้นมา เฉินจื่ออานก็เดินเข้ามาจากด้านนอกแล้ว มีความหนาวปกคลุมเล็กน้อย

“เสี่ยวม่าน ด้านนอกหิมะตกแล้ว” เฉินจื่ออานพูด

“จริงเหรอ?” ลู่ม่านตื่นเต้นมาก ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน นางอยู่ทางตินใต้ แทบจะไม่มีโอกาสได้เห็นหิมะเลย “ข้าอยากออกไปดูหิมะ!”

เฉินจื่ออานรีบเข้ามา ยื่นเสื้อผ้าไหมให้กับนาง “ใส่นี่ก่อนค่อยออกไป วันนี้ต้องไปไหว้ปีใหม่”

ต้องไปไหว้ปีใหม่ด้วยเหรอ! พอลู่ม่านคิดได้ว่าเดี๋ยวพวกเขาต้องกลับไปบ้านเก่าอีก ก็รู้สึกหมดอารมณ์ไปทันที

เฉินจื่ออานยิ้มอย่างเหนื่อยใจ “ไปเดี๋ยวเดียวเอง”

……

ด้านนอกขาวโพลนไปหมด เฉินจื่ออานถือของขวัญปีใหม่เดินไปยังบ้านเก่ากับลู่ม่าน

เสียงฝีเท้าที่เหยียบบนหิมะดังกรุบกรอบ ไพเราะน่าฟังมาก ลู่ม่านอารมณ์ดีสุดๆ อดไม่ได้ก้มตัวลงไปโกยหิมะขึ้นมาปั้นเล่นในมือ

ลานบ้านในบ้านเก่า หิมะถูกกวาดไปหมดแล้ว ทั้งสองเพิ่งเดินเข้าบ้าน เหอฮัวก็วิ่งเข้ามาต้อนรับทันที “น้าสาม สวัสดีปีใหม่เจ้าค่ะ!”

“สวัสดีปีใหม่จ้ะ!” ลู่ม่านยิ้มแล้วพูดตอบ เอาอั่งเปาจากกระเป๋ายื่นให้เหอฮัว

เหอฮัวรับแล้วพูดขอบคุณ แล้ววิ่งออกไป สือซ่วนกับเถาฮัวจากบ้านใหญ่ก็วิ่งออกมา ลู่ม่านก็เอาอั่งเปาให้เหมือนกัน ทั้งสองก็วิ่งออกไปอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสองเพิ่งเดินเข้าไปในบ้าน เอาของขวัญปีใหม่วางไว้บนโต๊ะ

ลู่ม่านตั้งใจเตรียมของขวัญมาก มีผลไม้กวนหลากหลายรสชาติ และอาหารเสริมอีกนิดหน่อย