ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 80

หลังจากลุกขึ้นมาจากร่างของเฉินจื่ออาน ลู่ม่านก็กำลังจะเดินต่อไป

หลังจากก้าวไป เฉินจื่ออานก็ตามหลังมา “ทางเดินมืด ระวังด้วย”

เฉินจื่ออานลุกขึ้นยืนแล้วจริงๆ ...

ลู่ม่านรีบพยุงเขาไว้ “เจ้าต่างหากที่ควรระวัง?”

หลังจากพูดจบ โดยสนใจถึงการต่อต้านของเฉินจื่ออาน นางก็กดเขากลับไปบนรถเข็นตามเดิม คราวนี้นางไม่กล้าเดินอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า จึงคลำทางเดินกลับมาถึงบ้านช้าๆ

ในครัวยังมีอาหารที่ทำไว้ ลู่ม่านมองไปที่เฉินจื่ออาน “อยากกินข้าวอีกหน่อยไหม”

เฉินจื่ออานพยักหน้า “เรายังไม่ได้ฉลองปีใหม่ด้วยกันเพียงลำพังเลย!”

ลู่ม่านเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ยังไงซะ ก่อนหน้านี้ก็เตรียมการใกล้จะเสร็จแล้ว ทั้งสองคนจึงเริ่มจุดไฟขึ้นมาอีกครั้งเพื่ออุ่นอาหารให้ร้อน

ทั้งปลาตุ๋น หมูตุ๋น ไก่ตุ๋น เนื้อตุ๋น และผัดกะหล่ำปลี ส่วนเนื้อแกะที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กไว้แล้ว เดิมทีตั้งใจจะทำน้ำซุป แต่ตอนนี้มาคิดดูอีกที เอาไปย่างน่าจะดีกว่า

พอดีกับที่ก่อนหน้านี้ได้ผงเครื่องเทศห้าชนิดมา ลู่ม่านจึงบอกเฉินจื่ออานไปขนถ่านในบ้านออกมา

ถ่านพวกนี้ทำจากกิ่งไม้ต้นไม้ โดยเฉินจื่ออานทำเองตอนที่เขาว่างงาน เคยใช้ไปแล้วหนึ่งครั้ง มันใช้ได้ดีทีเดียว

เฉินจื่ออานคิดว่าลู่ม่านจะกลัวอากาศหนาว ดังนั้นเขาจึงรีบจุดถ่าน ไม่นานถ่านก็จุดขึ้นมาได้

แต่ว่า ลู่ม่านก็ยื่นตะเกียบหลายอันให้เขา “เอาไปเหลาเป็นแท่งไม้เล็กๆ! ข้าจะเอามาใช้”

จากนั้นเฉินจื่ออานถึงได้รู้ว่าลู่ม่านกำลังจะทำเมนูพิสดารอีกแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะมีลาภปากแล้ว

พอดับคำถามในใจ เฉินจื่ออานก็ไปทำไม้จิ้มตามคำสั่ง

หลังจากทำไม้จิ้มเสร็จ เนื้อแกะของลู่ม่านก็ทำเสร็จ นางเสียบเนื้อแกะทั้งหมดบนไม้เสียบ แล้วทำการปิ้งย่างทันที

“กินได้แล้ว”

เฉินจื่ออานมองดูเนื้อแกะดิบด้วยความตกใจ “มันยังดิบอยู่เลย”

“กินไปด้วยปิ้งไปด้วย!” หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็ยกจานไปที่ห้องโถงใหญ่

ในห้องโถงใหญ่มีโต๊ะเพียงโต๊ะเดียว และชุดเก้าอี้ที่หวังเอ้อร์หนิวนำมาให้ ก็ถูกวางไว้ตรงกลาง ซึ่งทำให้โต๊ะดูดับไปโดยสิ้นเชิง

ลู่ม่านวางจานลงบนโต๊ะ แล้วนำเตาอั้งโล่ที่เฉินจื่ออานทำขึ้นมา ในที่สุดเฉินจื่ออานก็เข้าใจ “เสี่ยวม่าน เจ้าอยากกินเนื้อแกะย่างหรือ”

ที่จริงแล้ว ในยุคสมัยนี้มีปิ้งย่างแล้ว เพราะว่า บรรพบุรุษของเราได้เรียนรู้จากไฟโบราณว่าอาหารต้องปรุงให้สุกด้วยไฟก่อนจะรับประทาน จากนั้นก็รู้สึกถึงประโยชน์ของไฟ

แต่ว่า การปิ้งย่างในยุคนี้แตกต่างจากการปิ้งย่างสมัยใหม่มากจริงๆ การปิ้งย่างสมัยใหม่ไม่เพียงแต่มีเครื่องมือที่ดีกว่า แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือมีเครื่องปรุงรสที่ครบครันมากกว่าด้วย

ทั้ง ยี่หร่า ซอสบาร์บีคิว น้ำมันงา... แค่คิดถึงลู่ม่านก็แทบน้ำลายไหล

ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีอะไรมาก แต่ลู่ม่านเชื่อว่าขอแค่เธอใส่ใจรสชาติที่ได้ก็จะอร่อยแตกต่างกันออกไป

“อืม!” ลู่ม่านพยักหน้า “มันต้องอร่อยมากแน่ๆ เชื่อข้าสิ”

“แน่นอน ข้าเชื่อเจ้า!” เฉินจื่ออานกล่าว ขอแค่ลู่ม่านเป็นคนทำ เขาจะต้องรู้สึกอร่อยอย่างแน่นอน

เปลวไฟไม่นานก็ลุกโชนอย่างรวดเร็ว ลู่ม่านเอาไม้จิ้มเนื้อแกะไปวางบนกองไฟ เพราะไม่มีตะแกรงเหล็กจึงไม่สะดวกที่จะปิ้งย่าง ลู่ม่านวางแผนที่จะสั่งทำตะแกรงเหล็กปิ้งย่างทีหลัง จากนี้จะได้กินปิ้งย่างได้

กลิ่นหอมของเนื้อค่อยๆ โชยออกมา ลู่หม่านสูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มอิ่ม ในยุคสมัยนี้ ทั้งอากาศและน้ำก็ใสบริสุทธิ์มาก ไม่มีสารพิษปนเปื้อน เนื้อจึงหวานเป็นพิเศษ

พู่กันที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ ยังมีอีกด้ามที่ยังไม่ได้ใช้งาน กลายเป็นแปรงที่ใช้ทาเครื่องปรุง

“ไม่มีอะไร!” ลู่ม่านต้องหยิบเนื้อย่างขึ้นมากินอีกครั้ง นอกจากไม่เผ็ดแล้ว อย่างอื่นก็ไม่เลว ใช้แก้ความหิวเนื้อย่างไปก่อนได้

เฉินจื่ออานกินเข้าไปเยอะมาก และเขาก็ชอบมันมาก

ในขณะที่กำลังกินอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงดังจนแสบหูดังขึ้นมา ทำให้ลู่ม่านสะดุ้งตกใจ และเฉินจื่ออานก็หยุดกินเนื้อย่าง

“ดึกถึงเพียงนี้แล้วหรือ!”

ที่แท้ เมื่อตะกี้ก็เป็นเสียงของประทัดนี่เอง เช่นเดียวกับสมัยปัจจุบัน พวกเขาก็มักจะจุดประทัดในตอนเที่ยงคืนเพื่อแสดงให้เห็นถึงความสุขของปีใหม่

พอวิ่งกลับไปที่บ้าน เฉินจื่ออานก็หยิบประทัดที่เขาซื้อไว้ออกมาแล้วเดินออกไปที่ประตู

ประทัดในเวลานี้ยังคงเป็นแบบดั้งเดิม ที่ทำจากดินปืนสีดำอัดใส่ไว้ในไม้ไผ่ หลังจากที่เฉินจื่ออานจุดประทัดเสร็จ เขาก็เดินกลับมาเรียกลู่ม่านด้วยท่าทีลึกลับ

“เสี่ยวม่าน ข้ามีเรื่องให้เจ้าต้องประหลาดใจ”

ลู่ม่านรู้สึกประหลาดใจ “ประหลาดใจอะไร?”

“ตามข้ามา!” เฉินจื่ออานกล่าว ก่อนจะจูงมือลู่ม่านไว้แน่น และพานางเดินไปที่ประตู

ลู่ม่านมองเขาด้วยสีหน้าสงสัย ตาทึ่มผู้นี้คิดอะไรอยู่กันแน่?

ทันใดนั้นเอง เงาดำก็พุ่งออกมาจากมุมของกำแพง ตามมาด้วยเปลวไฟ และแสงจ้าพุ่งขึ้นจากพื้นตรงประตูพร้อมกับพ่นไฟหลายสีออกมา

ลู่ม่านตกใจ “นี่คือ... ดอกไม้ไฟ?” ถ้าเทียบกับดอกไม้ไฟที่มีสีสันสดใสในสมัยใหม่ ดอกไม้ไฟในเวลานี้เป็นเหมือนกำแพงดอกไม้ไฟที่เด็กสมัยใหม่เล่นกันริมแม่น้ำ

แต่ถึงอย่างนั้น ก็เพียงพอให้ลู่หม่านดีใจแล้ว

ในใจของนางมีเสียงของเฉินจื่ออานกระซิบอยู่ข้างหูของนางว่า “เสี่ยวม่าน สุขสันต์วันปีใหม่...”